Blestiaszczij
Блестящий
Ilustracja
„Blestiaszczij” między 1902 a 1905 rokiem
Klasa

niszczyciel

Typ

Bojkij

Historia
Stocznia

Zakłady Newskie, Petersburg

Położenie stępki

początek 1901

Wodowanie

27 października?/9 listopada 1901

 MW Imperium Rosyjskiego
Nazwa

„Okunʹ” → „Blestiaszczij” (od 1902)

Wejście do służby

wrzesień 1902

Los okrętu

samozatopiony 15 maja?/28 maja 1905

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

350 ton

Długość

64 metry

Szerokość

6,4 metra

Zanurzenie

2,59 metra

Napęd
2 maszyny parowe potrójnego rozprężania
4 kotły, moc 5700 KM, 2 śruby
Prędkość

26 węzłów

Zasięg

1200 Mm przy prędkości 12 węzłów

Uzbrojenie
1 działo kal. 75 mm
5 dział kal. 47 mm (5 × I)
6 torped, 12–18 min
Wyrzutnie torpedowe

3 × 381 mm (3 × I)

Załoga

62–69

Blestiaszczij (ros. Блестящий) – rosyjski niszczyciel z początku XX wieku, jedna z 22 zbudowanych jednostek typu Bojkij. Okręt został zwodowany pod nazwą „Okunʹ” („Окунь”) 27 października?/9 listopada 1901 roku w krajowej stoczni Zakłady Newskie w Petersburgu. W 1902 roku nazwę jednostki zmieniono na „Blestiaszczij”. Niszczyciel został wcielony do służby w Marynarce Wojennej Imperium Rosyjskiego we wrześniu 1902 roku, z przydziałem do Floty Bałtyckiej. Podczas wojny rosyjsko-japońskiej okręt został przerzucony na Daleki Wschód i wziął udział w bitwie pod Cuszimą, podczas której został samozatopiony 15 maja?/28 maja 1905 roku.

Projekt i budowa

Okręt był jednym z 22 niszczycieli zbudowanych w krajowych stoczniach, będących ulepszoną i powiększoną wersją zaprojektowanych w brytyjskiej stoczni Yarrow jednostek typu Sokoł[1][2]. Zbudowany został w Zakładach Newskich w Petersburgu[1][2]. Stępkę okrętu położono na początku 1901 roku, a zwodowany został jako „Okunʹ” („Окунь”) 27 października?/9 listopada 1901 roku[2][uwaga 1]. W 1902 roku nazwę jednostki zmieniono na „Blestiaszczij”[3].

Dane taktyczno-techniczne

„Blestiaszczij” był niewielkim, czterokominowym niszczycielem[1][2]. Długość całkowita wynosiła 64 metry, szerokość 6,4 metra i maksymalne zanurzenie 2,59 metra[1][uwaga 2]. Wyporność jednostki wynosiła 350 ton[1][4][uwaga 3]. Okręt napędzany był przez dwie pionowe maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 5700 KM, do której parę dostarczały cztery kotły Yarrow[1][2]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 26 węzłów[1][2]. Okręt mógł zabrać zapas węgla o maksymalnej masie 80 ton, co zapewniało zasięg wynoszący 1200 Mm przy prędkości 12 węzłów[1][2].

Uzbrojenie artyleryjskie okrętu stanowiły: umieszczone na nadbudówce dziobowej pojedyncze działo kalibru 75 mm L/48 Canet oraz pięć pojedynczych dział trzyfuntowych Hotchkiss M1885 L/40 kalibru 47 mm[1][2]. Jednostka wyposażona była w jedną dziobową stałą i dwie pojedyncze obracalne pokładowe wyrzutnie torped kalibru 381 mm, z łącznym zapasem sześciu torped[1][2]. Ponadto okręt mógł zabrać na pokład 12–18 min[1][2].

Załoga okrętu liczyła 62–69 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2].

Służba

Niszczyciele Blestiaszczij, Biezupriecznyj, Brawyj i Biedowyj w Kronsztadzie w 1904 roku
„Blestiaszczij”, „Biezupriecznyj”, „Bujnyj” i „Biedowyj” w Kronsztadzie w 1904 roku

„Blestiaszczij” został wcielony do służby w Marynarce Wojennej Imperium Rosyjskiego we wrześniu 1902 roku[2]. Jednostka weszła w skład Floty Bałtyckiej[5][6].

Od jesieni 1903 roku „Blestiaszczij” znajdował się w drodze na Daleki Wschód, w składzie zespołu dowodzonego przez kadm. Andersa Wireniusa (pancernik „Oslabia”, krążowniki „Dmitrij Donskoj”, „Ałmaz” i „Aurora”, niszczyciele „Bujnyj”, „Brawyj”, „Bystryj”, „Bodryj”, „Biedowyj” i „Biezupriecznyj” oraz cztery torpedowce i trzy transportowce)[7][8]. W trzecim dniu wojny rosyjsko-japońskiej znajdujące się na Morzu Czerwonym okręty dotarły do Dżibuti, lecz wobec ogłoszenia przez Francję neutralności musiały opuścić port i rozpoczęły powrót do kraju, osiągając Libawę w dniach 5 kwietnia?/18 kwietnia–10 kwietnia?/23 kwietnia, gdzie zespół kadm. Wireniusa został rozformowany (okręty przeszły do Kronsztadu)[9][uwaga 4].

Już 17 kwietnia?/30 kwietnia 1904 roku rozpoczęto formowanie nowego zespołu okrętów przeznaczonego do wysłania na Daleki Wschód, który otrzymał nazwę II Eskadry Oceanu Spokojnego (jego dowódcą został mianowany kadm. Zinowij Rożestwienski)[10]. Mimo różnicy zdań odnośnie celowości wysłania większości okrętów Floty Bałtyckiej w tak daleki rejs, 2 października?/15 października port w Libawie opuściło 28 jednostek – siedem pancerników, sześć krążowników (dwa pancerne i cztery pancernopokładowe), osiem niszczycieli i siedem okrętów pomocniczych (w późniejszym czasie Eskadrę miało dogonić jeszcze sześć–siedem niegotowych w tym momencie okrętów)[11]. Niszczyciele „Blestiaszczij” i „Prozorliwyj” weszły w skład zespołu krążowników kadm. Enkwista, który tworzyły „Ałmaz” (flagowy), „Dmitrij Donskoj”, „Swietłana” i „Żemczug” oraz transportowce „Mietieor” i „Kniaź Gorczakow”[12][13]. Po dotarciu na przełomie października i listopada do Tangeru Eskadra została podzielona: zespół wadm. Rożestwienskiego[uwaga 5] udał się w dalszy rejs drogą wokół Afryki, a zespół kadm. Felkerzama popłynął przez Kanał Sueski[15]. Niszczyciele „Blestiaszczij”, „Bystryj”, „Brawyj”, „Bujnyj”, „Biedowyj”, „Bodryj” i „Biezupriecznyj” opuściły Tanger 16 października?/29 października i 17 października?/30 października, docierając po dwóch dniach do Algieru, a 23 października?/5 listopada–24 października?/6 listopada do Bizerty, skąd wraz z krążownikiem „Swietłana” udały się do Zatoki Suda, dopływając tam 27 października?/9 listopada[16]. Po długotrwałym postoju, wykorzystanym na uzupełnienie zapasów i bunkrowanie węgla, 8 listopada?/21 listopada zespół kadm. Felkerzama udał się w stronę Port Saidu, docierając do portu 11 listopada?/24 listopada[16]. Niszczyciele jako pierwsze pokonały Kanał, dopływając do Suezu 13 listopada?/26 listopada; nazajutrz całość zespołu udała się w dalszy rejs, docierając 20 listopada?/3 grudnia do Dżibuti[17]. Po uzupełnieniu zapasów paliwa i żywności 1 grudnia?/14 grudnia okręty opuściły Dżibuti i skierowały się w kierunku wyspy Nossi-bé, przeprowadzając po drodze w rejonie Komorów ćwiczenia artyleryjskie; zespół dotarł do portu 15 grudnia?/28 grudnia[17]. Oprócz bunkrowania konieczne były naprawy i przeglądy maszyn i mechanizmów niszczycieli, gdyż w wyniku długiej, liczącej ponad 10 000 km podróży tylko stan techniczny „Biedowyja” i „Bodryja” umożliwiał samodzielne pływanie[17]. 28 grudnia 1904?/10 stycznia 1905 roku Nossi-bé osiągnął zespół wadm. Rożestwienskiego i nastąpiło połączenie sił II Eskadry Oceanu Spokojnego[18]. Wobec upadku Port Artur okręty rosyjskie rozpoczęły długotrwały postój na redzie Nossi-bé, przeprowadzając co jakiś czas ćwiczenia w strzelaniu i manewrowaniu[19]. W dalszy rejs Eskadra wyszła dopiero 3 marca?/16 marca, obierając kurs na Cieśninę Malakka, wielokrotnie bunkrując węgiel na pełnym oceanie i docierając do jej wejścia 23 marca?/5 kwietnia[20]. Podczas rejsu przez Ocean Indyjski na niszczycielach występowały liczne awarie maszyn i mechanizmów, które spowodowały konieczność wzięcia ich na hol przez transportowce[21]. 26 marca?/8 kwietnia okręty rosyjskie minęły Singapur i dotarły 1 kwietnia?/14 kwietnia do Zatoki Cam Ranh[22]. Stamtąd, po przeprowadzeniu wielu ćwiczeń oraz uzupełnieniu zapasów węgla i pożywienia na pokładach okrętów, między 9 kwietnia?/22 kwietnia a 13 kwietnia?/26 kwietnia Eskadra przepłynęła do Zatoki Wan Fong, gdzie dalej odbywały się ćwiczenia i zaopatrywanie jednostek[23]. 26 kwietnia?/9 maja do Zatoki Wan Fong dopłynęła III Eskadra Oceanu Spokojnego pod dowództwem kadm. Niebogatowa, łącząc się z siłami Rożestwienskiego[24]. 1 maja?/14 maja rosyjskie okręty wyruszyły w stronę Tajwanu, początkowo z niszczycielami na holu, jednak od 5 maja?/18 maja z powodu możliwego kontaktu z siłami japońskimi niszczyciele rozpoczęły rejs o własnych siłach, oznaczone na kominach zmieniającymi się co dobę znakami rozpoznawczymi[25].

Bitwa pod Cuszimą

12 maja?/25 maja składająca się z 38 okrętów Eskadra skierowała się w stronę Cieśniny Koreańskiej[26]. „Blestiaszczij” wchodził w skład 2. dywizjonu niszczycieli (wraz z „Bodrym”, „Biezupriecznym”, „Gromkim” i „Groznym”), płynąc po prawej stronie krążowników kadm. Enkwista[27]. Według wydanego przez Rożestwienskiego jeszcze 26 kwietnia?/9 maja rozkazu nr 244, niszczyciele w nadchodzącym starciu miały pełnić funkcję ratowniczą wobec pancerników, gotowe do przyjęcia na swe pokłady ich dowódców i sztaby w obliczu uszkodzeń odniesionych podczas wymiany ognia artyleryjskiego z siłami głównymi przeciwnika[28]. Rosyjskie okręty zostały wykryte przez Japończyków rankiem 14 maja?/27 maja, którzy rozpoczęli przygotowania do bitwy[29]. Około 10:00 główne siły Eskadry przyjęły szyk torowy, a krążowniki i niszczyciele miały osłaniać je przed spodziewanymi atakami torpedowców i niszczycieli wroga[30]. Około godziny 13:00 rosyjskie siły główne przyjęły z powrotem szyk dwukolumnowy, a niszczyciele 2. dywizjonu zostały skierowane wraz z dwoma zespołami krążowników do osłony transportowców, które poruszały się z tyłu lewej kolumny sił głównych[31][32]. O 13:30 Rożestwienski nakazał zwrot w lewo i ponowne uformowanie sił głównych w jedną kolumnę, a osłaniane przez krążowniki i niszczyciele 2. dywizjonu transportowce przeszły na prawą stronę zespołu pancerników[33]. Na przedzie kolumny transportowców płynęły krążowniki „Oleg” i „Aurora”, po jej lewej stronie „Dmitrij Donskoj” z niszczycielami „Blestiaszczij”, „Bodryj”, „Biezupriecznyj”, „Gromkij” i „Groznyj”, po prawej „Władimir Monomach”, a szyk zamykały „Swietłana”, „Ałmaz” i krążownik pomocniczy „Urał”[34][35]. Około 14:00 zespół transportowców został zaatakowany przez japońskie siły lekkie: 4 zespół bojowy wadm. Uryū, 3 zespół wadm. Dewy, 5 zespół kadm. Taketomiego i 6 zespół kadm. Tōgō, liczące łącznie jeden pancernik i 15 krążowników[36]. Podczas walki niszczyciele płynęły w bezpośredniej ochronie transportowców, a krążowniki usiłowały odciągnąć wrogie okręty od ochranianych jednostek[37]. Po godzinie 15:00 uszkodzony „Blestiaszczij” oraz „Bystryj” uczestniczyły w akcji ratowniczej załogi zatopionego pancernika „Oslabia”, wyławiając odpowiednio 8 i 10 osób[38][39]. Tuż potem „Blestiaszczij”, płynąc wraz z „Gromkim” w osłonie „Olega”, został trafiony pociskiem kalibru 152 lub 203 mm w prawoburtową zasobnię węglową, który zniszczył drugi kocioł i rurociągi oraz spowodował śmierć dwóch i rany czterech członków załogi (m.in. zginął dowódca niszczyciela, kmdr por. Siergiej Szamow, którego zastąpił por. mar. Lohman)[40][41].

Po zakończeniu dziennego boju rosyjska eskadra wykonała zwrot na południowy zachód, chcąc uniknąć japońskich nocnych ataków torpedowych[42]. Większość z jej dziewięciu niszczycieli była uszkodzona (w tym ciężko „Blestiaszczij”); podobnie uszkodzone były krążowniki[42]. W nocy okręty Eskadry zostały rozproszone – okręt flagowy kadm. Enkwista „Oleg” przyspieszył do prędkości 18 węzłów i pociągnął za sobą pozostałe krążowniki i niszczyciele, które opuściły siły główne; większość okrętów nie mogła jednak utrzymać tej prędkości i zaczęły one w różnych miejscach zawracać, a kursem wyznaczonym przez „Olega” podążały jedynie krążowniki „Aurora” i „Żemczug”, transportowce „Anadyr” i „Korieja”, holownik „Swir” oraz dwa niszczyciele: ciężko uszkodzony „Blestiaszczij” oraz lekko „Bodryj”[43][44]. Około północy rozwijający z trudnością prędkość 14 węzłów „Blestiaszczij” zrezygnował z planów przejścia do Władywostoku i zawrócił w kierunku Szanghaju[45]. Rankiem 15 maja?/28 maja znajdujący się w odległości 55 km na południowy zachód od Shimono-shimy „Blestiaszczij” zaczął tonąć, więc rozpoczęto przeładunek węgla i ewakuację załogi na towarzyszący okrętowi siostrzany niszczyciel „Bodryj”[46]. Po dostrzeżeniu na horyzoncie dymów przeładunek wstrzymano, po czym otwarto zawory denne i około godziny 6:00 niszczyciel zatonął na pozycji 33°30′N 128°35′E/33,500000 128,583333[47][48].

Uwagi

  1. ↑ Gardiner, Chesneau i Kolesnik 1979 ↓, s. 207 podaje, że stępkę okrętu położono w 1900 roku.
  2. ↑ Niemal identyczne wartości podaje Gogin 2023 ↓. Natomiast Olender 2021 ↓, s. 620 podaje, że długość wynosiła 60,2 metra, szerokość 6,4 metra i zanurzenie 1,8 metra.
  3. ↑ Identycznie podają Miramar 2023 ↓ i Brassey 1904 ↓, s. 319. Natomiast Gogin 2023 ↓ podaje wyporność normalną 427–445 ton i pełną 520–530 ton.
  4. ↑ Olender 2021 ↓, s. 456 podaje, że rosyjskie okręty dotarły do Cherbourga 8 marca?/21 marca, zaś do Libawy 23 marca?/5 kwietnia i 28 marca?/10 kwietnia.
  5. ↑ Awans na stopień wiceadmirała Rożestwienski otrzymał 4 października?/17 października[14][13].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 Gardiner, Chesneau i Kolesnik 1979 ↓, s. 207.
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 Gogin 2023 ↓.
  3. ↑ Miramar 2023 ↓.
  4. ↑ Olender 2021 ↓, s. 620.
  5. ↑ Brassey 1902 ↓, s. 286.
  6. ↑ Brassey 1904 ↓, s. 318.
  7. ↑ Olender 2021 ↓, s. 111, 451.
  8. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 25, 94.
  9. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 94.
  10. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 95, 252.
  11. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 253–254, 264.
  12. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 264.
  13. 1 2 Olender 2021 ↓, s. 472.
  14. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 266.
  15. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 273.
  16. 1 2 Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 277.
  17. 1 2 3 Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 279.
  18. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 288.
  19. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 297–299.
  20. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 300–302.
  21. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 301.
  22. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 303–304.
  23. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 306–307.
  24. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 313.
  25. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 322.
  26. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 324.
  27. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 326.
  28. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 332.
  29. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 330.
  30. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 334.
  31. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 336.
  32. ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1985 ↓, s. 401.
  33. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 339–340.
  34. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 340.
  35. ↑ Olender 2021 ↓, s. 512.
  36. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 351.
  37. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 352.
  38. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 343, 365.
  39. ↑ Olender 2021 ↓, s. 519.
  40. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 352, 365–366.
  41. ↑ Olender 2021 ↓, s. 535.
  42. 1 2 Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 388.
  43. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 390–391.
  44. ↑ Olender 2021 ↓, s. 537.
  45. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 396.
  46. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 400.
  47. ↑ Dyskant i Michałek 2005 ↓, s. 400–401.
  48. ↑ Olender 2021 ↓, s. 546.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.