Znaczenie przyjęcia chrześcijaństwa przez Polskę

Pierwszym władcą Polski był Mieszko I, panujący od około 960 do 992 r. Właśnie w początkach jego panowania Polska pojawiła się na arenie międzynarodowej. Była już wówczas państwem stosunkowo silnym i dość rozległym obejmującym: Wielkopolskę, Kujawy. Mazowsze i część Małopolski.

Cesarstwo pruskie, pierwsza potęga ówczesnej Europy, uważało się za zwierzchnika całego zachodniego chrześcijaństwa, powołanego do zwalczania i nawracania pogan. Napotkawszy na swej wschodniej drodze pogańskie plemiona Słowian Połabskich podjęło drogą podboju próbę podporządkowania ich sobie i chrystianizacji. W 963r. doszło do pierwszego starcia zbrojnego.Mieszko I bystry i przewidujący polityk, od razu zrozumiał, jakie Polsce grozi niebezpieczeństwo i uznał, że najlepszym rozwiązaniem i zabezpieczeniem interesów będzie przyjęcie chrześcijaństwa. I to nie z rąk cesarza niemieckiego, ale za pośrednictwem niedawno ochrzczonych słowiańskich Czechów. W ten sposób uniemożliwił cesarstwu wtrącanie się w wewnętrzne sprawy swojego kraju. W 965 r. Mieszko ożenił się z córką czeskiego władcy Dobrawą, a w następnym roku przyjął chrzest i wprowadził chrześcijaństwo do Polski. Było to wydarzenie ogromnej wagi.

Chrzest miał dla państwa polskiego doniosłe i wielostronne znaczenie. Dzięki przyjęciu chrztu Mieszko stał się równy innym władcom państw chrześcijańskich.
Mieszko postarał się też o niezależną od innych ośrodków kościelnych własną organizację kościelną. Duchowni chrześcijańscy byli jedynymi wówczas ludźmi w Polsce, którzy umieli czytać i pisać. Przywieźli ze sobą drogocenne, łacińskie księgi kościelne. Chrzest otworzył także dostęp do łacińskiej cywilizacji i kultury, którą duchowni przekazywali wraz z szerzeniem wiary. Księża, którzy jako jedyni znali język dyplomacji - łacinę - prowadzili kancelarię książęcą, kontrolowali skarb, pełnili rolę posłów na obcych dworach.

Przyjęcie chrztu przez Polskę szybko zaczęło przynosić korzystne rezultaty, przede wszystkim w polityce zagranicznej. Stosunki Mieszka I z cesarstwem układały się na ogół poprawnie.