Licznik Geigera-Müllera.

Składa się z metalowego cylindra spełniającego rolę katody oraz cienkiego drutu rozciągniętego wzdłuż osi cylindra, który spełnia rolę anody. Przestrzeń między elektrodami wypełniona jest gazem (najczęściej argonem) pod zmniejszonym ciśnieniem. Znajduje się tam również pewna domieszka par alkoholu. Ciśnienie jest tak dobrane, by droga swobodna elektronów była mała w stosunku do wymiarów licznika.
Przebiegające przez obszar licznika promienie a,b,g lub neutrony jonizują na swej drodze cząsteczki gazu. Jony przyspieszane polem elektrycznym rozpędzają się i zderzając się z atomami obojętnymi, jonizują je, następuje jonizacja lawinowa i w obwodzie płynie prąd. Prąd ten maleje bardzo szybko, ponieważ w czasie jego przepływu gwałtownie spada napięcie na oporniku R. Tym samym spada natężenie pola wewnątrz licznika, na wskutek czego przerwany zostaje proces jonizacji lawinowej. Po przerwaniu procesu jonizacji potencjał szybko wzrasta i licznik jest gotowy do zarejestrowania następnego impulsu. Impuls prądowy powstały po przejściu promienia przez licznik jest trudny do zarejestrowania. Znacznie łatwiej można zarejestrować spadek napięcia na licznik. Powstaje wtedy sygnał, który po wzmocnieniu rejestrujemy jako trzask w słuchawkach, lub który może pobudzić numerator rejestrujący liczbę impulsów. Najczęściej rolę numeratora spełnia przelicznik elektroniczny, który wprost wskazuje nam liczbę impulsów.
Promieniowanie jest bardzo silnie absorbowane w metalowych ściankach licznika. Z tego powodu ścianki liczników wykonane są z bardzo cienkiej folii, a do zliczania cząstek elementarnych a,b i neutronów stosujemy liczniki z okienkami przesłoniętymi cienką warstwą miki. Często okienko to stanowi jedną ze ścian licznika jak to ma miejsce w przypadku przedstawionym na rysunku 1.(b).
Prawidłowość pracy licznika zależy od wartości przyłożonego napięcia; przy zbyt niskim napięciu nie rozwija się jonizacja lawinowa i licznik nie działa. W miarę wzrostu napięcia licznik zaczyna rejestrować cząstki tworzące największą liczbę jonów, czyli te o dużej energii. Poczynając od pewnego napięcia progowego, licznik zaczyna zliczać praktycznie wszystkie padające nań cząstki. Jego charakterystyka przebiega niemal równolegle do osi odciętych (napięcia). Jest to obszar prawidłowej pracy licznika zwany plateau. Nachylenie tego odcinka charakterystyki jest bardzo małe. Po przekroczeniu pewnego napięcia granicznego liczba rejestrowanych impulsów wzrasta bardzo szybko, lecz są to impulsy zdublowane lub nawet uwielokrotnione. Każda z cząsteczek wywołuje kilka impulsów. W tym zakresie napięć licznik pracować nie może.