Dojście Hitlera do władzy.

Jeżeli produkcję przemysłową Niemiec w 1920 r. uznamy aż 100, to w 1930 r. wyniosła ona 87, a w 1932 54. Liczba bezrobotnych w 1928 r. przekraczała 1,8 mln, w 1930 3,2 mln, a w 1932 6 mln Wskaźniki te wiele tłumaczą.
Wielki kryzys , który objął od 1929 r. wszystkie państwa kapitalistyczne, przybrał w Niemczech bardzo ostre formy i stał się podstawowym czynnikiem decydującym o dojściu Hitlera do władzy, i to drogą legalną przez mechanizm wyborów. Temu legalnemu dochodzeniu do władzy i kolejnym kampaniom wyborczym towarzyszyły jednak gwałty i przemoc. Ulice miast niemieckich stały się areną walk między wciąż rosnącą w siłę SA, a bojówkami partii komunistycznej i SPD. Nie zostały do końca wyjaśnione źródła finansów NSDAP, wiadomo jednak, że popierała ją grupa przemysłowców Niemieckich. Do SA wstępowały liczne grupy bezrobotnych, ludzi, których kryzys wyrzucił na bruk. W ruchu Hitlerowskim znajdowali ujście dla swojej frustracji, możliwość „odwetu” za swoje klęski życiowe, a także po prostu źródło utrzymania.
W styczniu 1933 r. prezydent Hindenburg powierzył Hitlerowi, jako przywódcy partii, która otrzymała w wyborach w listopadzie 1932 r. największą liczbę głosów, stanowisko kanclerza. Hitler utworzył rząd koalicyjny, w którym narodowi socjaliści otrzymali tylko kilka tek. Wydawało się ze nowe władze będą funkcjonować w strukturach demokracji parlamentarnej.
W lutym 1933 r. spłoną ł budynek Reichstagu. Nigdy nie zostało do końca wyjaśnione jak doszło do podpalenia. Pokazowy proces „podpalaczy” w Lipsku, na który dopuszczono zagranicznych dziennikarzy, nie wykazał winy oskarżonych o podpalenie komunistów bułgarskich, m.in. Georgi Dymitrowa ( skazano tylko niezrównoważonego psychicznie Holendra Mariusa van der Lubbe). Pożar gmachu parlamentu stał się jednak pretekstem do ogłoszenia przez prezydenta stanu wyjątkowego, na mocy art. 48 konstytucji , oraz rozpisania nowych wyborów. Dały one NSDAP 44% głosów, czyli ok. 19 mln Niemców głosowało na tę partię; mandaty zdobyte przez komunistów unieważniono, posłów aresztowano. Nowy Reichstag w marcu 1933 r. ogromną większością głosów uchwalił na okres 4 lat specjalne pełnomocnictwa dla rządu, dające mu prawo wydawania ustaw i uchylania konstytucji. Tak więc demokracja parlamentarna, działając zgodnie z własnymi regułami, wyniosła do władzy swojego zabójcę.
W połowie 1933 r. rozwiązano lub doprowadzono do rozwiązania się wszystkich partii poza NSDAP. Niemcy stały się państwem monopartyjnym. W 1934 r. zmarł Hindenburg i Hitler przejął funkcję prezydenta, zachowując stanowisko kanclerza i lidera partii. Jego oficjalny tytuł brzmiał: „Fuhrher und Reichstkancler” ( wódz i kanclerz Rzeszy). Państwo określano jako III Rzeszę, żeby wyraźniej podkreślić różnice oddzielające je od „zgniłej” Republiki Weimarskiej