Interpretacja wiersza „Itaka” Konstandinosa Kawafisa

Konstandinos Kawafis był wybitnym XX wiecznym greckim poetą, napisał wiele wierszy, które zostały wydane w trzech zbiorach. Jednym z jego wierszy jest ?Itaka?
Autor, nadając tytuł swojemu wierszowi, nawiązał do mitologii, oraz do znanego eposu Homera ?Odysei?. Itaka była to wyspa należąca do króla Odyseusza, człowieka który został zmuszony do wzięcia udziału w trwającej dziesięć lat wojnie trojańskiej, a zarazem do opuszczenia swojej ojczyzny i rodziny. Po zakończeniu wojny postanowił wrócić do swego domu, ale przez złośliwość bogów jego powrót trwał dziesięć lat. Odys wrócił do Itaki. Przez całą podróż tęsknił za nią i choć na drodze do szczęścia stawało wiele przeszkód udało mu się je pokonać i trwać w swoim postanowieniu. Teraz Itaka jest przede wszystkim metaforą drogi życia, celu do którego dążymy przez całą swoją tułaczkę po ziemskim padole.

Życie każdego człowieka jest krótkie i należy wykorzystać każdą chwilę, aby ten czas godnie przeżyć. Dlatego też ludzie obierają sobie cele, do których nieustannie dążą. Dokonując wyborów musimy się liczyć z tym, że nie ma rzeczy prostych i jasnych, a przed nami ? długa wędrówka, pełna przygód i doświadczeń?. Każda podróż wzbogaca i kształci. Nasza wędrówka do Itaki, będzie różnorodna, pełna niespodzianek i nowych nieznanych doświadczeń. Dostarczy nam ona możliwości zdobycia wiedzy , poznania i sprawdzenia samych siebie.

Każda wędrówka, nawet najkrótsza podróż wiąże się z niebezpieczeństwem natrafienia na przeszkody, które swoja wielkością mogą przestraszyć i zniechęcić do dalszego trudu. Nie możemy się jednak poddawać, ponieważ zawracając, czy szukając ułatwień nie odkryjemy granic własnych możliwości. Tak więc jeśli myśli nasze będą pozytywne, serca czyste, pełne optymizmu, otwarte na świat, oraz zdolne do wzruszeń, jeśli nas ?nie dotkną pospolite uczucia? to nie spotkamy na swej drodze żadnej przeciwności losu, gdyż one rodzą się w duszy i w wyobraźni. Natomiast jeżeli w duszy swojej będziemy kryć wątpliwości i strach przed wędrówką-życiem to nasza imaginacja sama będzie nam przeszkodą w drodze.

Wszystkie podróże, które odbywamy kształcą nas, wzbogacają o nowe ważne doświadczenia. W trakcie naszej wędrówki dochodzimy do miejsc szczególnie ważnych, pokonujemy etapy niezbędne do nabycia wiedzy i doświadczenia. Tego nie można przyspieszyć, tego nie można ominąć . To jest konieczne i niezbędne. Nowe środowiska, nowe uczucia daja nam siłę i są bodźcem do dalszego działania. Jest tak wiele rzeczy, których nie wiemy, a w trakcie naszej podróży do ?Itaki? mamy szansę odkryć siebie samego. Nigdy nie zdobędziemy wszystkiego co możliwe, ani też nigdy nie zdobędziemy całej mądrości świata, ale z własnym zasobem wiedzy powrócimy tam gdzie nasz dom. Odnajdziemy własne miejsce, to jedyne gdzie będziemy się czuc najlepiej i do którego podświadomie tęsknimy.Mozliwe, ze okaże się ono zupełnie inne niż wyruszając myśleliśmy, ale zdobyte w czasie drogi doświadczenia i wiedza pozwoli nam pogodzic się z tym co dla nas jest najważniejsze. To nie będzie rezygnacja i zgoda na cokolwiek z braku sił do dalszej drogi. To będzie swiadomy wybór , rezultat wychowania i wykształcenia, oraz wlasnej osobowości.

Podczas swojej podróży będziemy w wielu interesujących i pięknych miejsc pełnych dzieł sztuki, ciekawych ludzi i nowych doświadczeń. Będąc tam, nie możemy zapomnieć o celu naszej podróży. O Itace. Dotarcie do niej jest naszym przeznaczeniem. Nie możemy o niej zapomnieć, musimy do niej przybyć. Bynajmniej nie musimy spieszyć się z powrotem do domu. Podróżujmy latami, aby zasobni w wiedze tego świata i w doświadczenie przybyli do Itaki starzy i mądrzy. Po wzbogaceniu swojej duszy w podróży nie powinniśmy oczekiwać bogactw po Itace, ponieważ wszystko to, co wiemy jej zawdzięczamy.

Właściwie nie jesteśmy pewni czy Itaka ma nam cos do zaoferowania,ale jasne jest, że gdyby nie ona nie wyruszylibyśmy w drogę pełną tajemnic, mądrości i doświadczeń. Itaka dała więc nam wszystko, więcej dać zgoła nie mogła. Nie możemy jednak czuć żalu ani urazy do Itaki, nawet jeśli powita nas uboga. Gdy, więc zawiniemy żagle w Itace, dojrzali i mądrzy wtedy dopiero zrozumiemy, co to jest Itaka.
Podmiot liryczny w wierszu prowadzi nas po drodze-życiu, przez którą musimy przejść, aby znaleźć się w Itace. Gdy bogaci w wiedzę oraz doświadczenia przybijemy do brzegu, zrozumiemy czym jest dla nas ta ostoja. Pesymiści mogą w tym wypadku powiedzieć, że Itaka to nic innego jak tylko koniec, kres, śmierć, ale optymiści znajdą Itakę jako cudownie odnalezione swoje miejsce w życiu , a więc uczucie osiągnięcia pełnego szczęścia i harmonii