Monastycyzm żeński w średniowieczu

Monastycyzm, życie monastyczne, religijna forma życia duchowego, zazwyczaj skoncentrowana na osiągnięciu określonych dóbr duchowych oraz zbawczych .
Najwcześniejsze udokumentowane formy monastycyzmu chrześcijańskiego pojawiły się pod koniec III wieku w Egipcie i w Palestynie. Zakony chrześcijańskie zaczęły powstawać w IV n. e. jako pewna forma odnowienia upadającego chrześcijaństwa . Pier?wotnie był to sposób życia przyjmowany przez pustelników mieszkających na pustkowiu, zwanych też ?anachoretami? lub "eremitami". Samo słowo "mo?nastycyzm" pochodzi od greckiego monos, co znaczy "samotny"; mnisi byli ludźmi w ogromnej większości swieckimi, którzy porzucili społeczeństwo, aby w samotności prowadzić życie duchowe. Już w najdawniejszych czasach, i to nie tylko chrześcijańskich, ludzie, zniechęceni do świata i jego uciech, zrywali z nim prawie wszelkie węzły i udawali się na pustynię, aby tam w samotności rozmyslać nad znikomością doczesnego życia .
Św. Hieronim, jeden z pierwszych ludzi Zachodu "nawróconych" na życie monastyczne, wyjasniał innemu "na?wróconemu", Paulinowi z Noli: "Jeśli chcesz wykonywać obowiązki kapłańskie, jeśli cię może pociągają obowiązki czy godności biskupa, żyj w miastach i twierdzach i ze zbawienia innych czyń zysk dla swej duszy. Jesli natomiast pragniesz - jak to mówią o tobie - byc mnichem, to jest samotnym, co w takim razie robisz w mia?stach, które nie są miejscem zamieszkania dla samotnych, lecz dla wielu?" .
Niektórzy mnisi, a z czasem większosć z nich, żyli w różnego rodzaju zorganizowanych wspólnotach; pierwszymi, którzy pozostawili po sobie ja?kiekolwiek świadectwa, byli eremici. Począwszy od IV wieku ich rozproszo?ne grupy zaludniły pustynię Nitria po zachodniej stronie delty Nilu i pustyn?ne tereny Judei. Ludzie ci w przeważającej większości nie byli duchownymi, lecz świeckimi, którzy opuściwszy późnoantyczne miasta, osiedlili się w sa?motności na pustkowiach.
Zarówno pisarze antyczni, jak i współczesni badacze proponują dwa alter-natywne wyjaśnienia genezy monastycyzmu. Niektórzy, wsród nich Św. Hiero?nim (ok. 331-420), głosił tezę, że pierwsi chrzescijańscy anachoreci byli ucie?kinierami szukającymi na pustyni schronienia przed prześladowaniami Kościoła za czasów rządów Decjusza (249-251) i Dioklecjana (284-305). Inni uważali, że ruch monastyczny stanowił rezultat rozluźnienia moralnego w łonie społecz?ności chrzescijańskiej po tym, jak w 313 roku cesarz Konstantyn Wielki zawarł pokój z Kościołem.Ruch ten przybrał dwie podstawowe formy: anachoretyzmu (anachoreci) i cenobityzmu (cenobici) .
Z takiego punktu widzenia ascetyzm samotników z pustyni był wyrazem reakcji wysublimowanego ducha na konformizm, który wkradł się do Kościoła w momencie, gdy uznanie go przez cesarza spowodowało wzrost jego znaczenia i nadawanie mu coraz liczniejszych przywilejów. Związane z tym pojawienie się dużej liczby osób będących chrześcijanami tylko nominalnie skłoniło bardziej oddanych i gorliwych czlonków Koscioła do odseparowania si od swoich wspólnot. Obydwa te wyjaśnienia znajdują poparcie w źródłach, jednak żadne z nich nie jest samo w sobie wystarczające. Ascetyczne wycofanie ze świata - rezygnacja z małżenstwa, zrzeczenie się dóbr osobistych oraz zwykłych życiowych przyjemności i wygód na rzecz zdyscyplinowania zmysłów i uwolnienia umysłu do kontemplacji spraw nad?przyrodzonych - to element istniejący również w innych religiach. Buddyzm ma swoich mnichów; również judaizm, którego etos nie jest w widoczny spo?sób ascetyczny, posiada tradycję esseńską, do której wyjaśnienia przyczyniła się w znacznym stopniu współczesna archeologia. Studia nad zwojami znad Morza Czarnego i wykopaliskami w Qumran ujawniły fakt istnienia w cza?sach Chrystusa ascetycznej gminy żydowskiej, która miała wiele cech póź?niejszego chrześcijańskiego klasztoru .

pelna tresc pracy w zalaczniku - word