Ciekawe sposoby odżywiania organizmów żywych

Niezwykłym sposobem odżywiania u roślin są pułapki zatrzaskowe, a najbardziej znaną rośliną posługującą się taką techniką jest muchołówka amerykańska. Właściwe „żelaza” stanowi końcowa część blaszki liściowej. Nerw środkowy tworzy zawias, a odchodzące od niego w bok płaty blaszki są zakończone zębami. Trzy duże, opatrzone stawową podstawą włosy czuciowe na każdym płacie uruchamiają mechanizm zatrzaskowy. Owad potrącając jeden z włosów pobudza mechanizm zatrzaskowy, ale elektryczny impuls do złożenia obu płatów blaszki liścia płynie od rośliny dopiero po powtórnym podrażnieniu tego lub innego włosa. Reakcja następuje po pojedynczych bodźcach odebranych przez dwa włosy. Zamknięcie pułapki następuje błyskawicznie w około 0,2 sekundy. Zęby nie zazębiają się zbyt ściśle, dlatego małe zwierze morze umknąć. Gdy tak się stanie, pułapka otwiera się ponownie. To oznacza, że wydzieliny trawiące nie są przeznaczone dla drobnych, mało wartościowych ofiar. Jeśli natomiast zdobycz jest duża, pułapka jest zamknięta nawet kilka godzin, póki ofiara nie zostanie całkowicie strawiona.
Jeszcze jedną rośliną mającą ciekawą technikę odżywiania jest kapturnica. Ma ona liście przekształcone w rurkowatą pułapkę którą nazywamy pułapką poślizgową. Wabi ona ofiary w różny sposób. Rurowate pułapki mają jaskrawo czerwono zabarwione krawędzie i wewnętrzne ściany, co zachęca owady, a inne wydzielają słodki nektar.U kapturnic wieczko rurki łonowej jest pokryte długimi włoskami skierowanymi do dołu, co uniemożliwia wydostanie się i ucieczkę owada. Gruczoły znajdujące się we wnętrzu pułapki wydzielają enzymy trawiące, rozkładające ciało ofiary. Niektóre jednak owady mogą przetrwać wewnątrz rurki.
U zwierząt ciekawą technikę odżywiania ma wąż boa dusiciel. Najczęściej przebywa on na drzewach, a na ziemie schodzi jedynie nocą w poszukiwaniu pokarmu. Poluje on na ssaki i ptaki uśmiercając je poprzez owinięcie się wokół ciała zdobyczy i ściśnięcia jej, uniemożliwiając w ten sposób oddychanie, potrafi on nawet połknąć zwierze o rozmiarach średniej wielkości psa. Kiedy już zwierze zostanie pokonane, zaczyna on obejmować jego ciało swymi szczękami. Szczęka dolna ma dwie połówki. Każda z nich wysuwa się kolejno do przodu, tak więc zdobycz jest pomału wpychana do otworu gębowego. Pomagają w tym cienkie, zakrzywione ku tyłowi zęby, a także i to, że kości trzewioczaszki są ze sobą luźno połączone i mogą się rozsuwać. Jedna zdobycz może wystarczyć wężowi nawet kilka dni. Po jej połknięciu wąż często poszukuje kryjówki, gdzie może spokojnie zająć się trawieniem, gdyż tak wielki posiłek utrudnia poruszanie się. Trawione jest wszystko – w przypadku zjedzenia antylopy, strawieniu ulegną także racice i rogi.
Ciekawym sposobem odżywiania u zwierząt jest wysysanie krwi ze swojej ofiary. Taką techniką odżywiania posługuje się odmiana nietoperzy którą nazywamy wampirami. Nietoperzy wampirów występują trzy gatunki jest to wampir zwyczajny, wampir białoskrzydły i wampir sierścionogi. Wampir zwyczajny najczęściej żeruje w odległości od pięciu do ośmiu kilometrów od swojej dziennej ostoi. Nietoperz ten lata bezgłośnie, no wysokości jednego metra nad ziemią. Często też jego trasy wiodą wzdłuż koryt rzecznych. Poszukuje głównie zwierząt domowych takich jak koni, bydła, osłów, kóz, świń, kur i indyków. Po zlokalizowaniu ofiary nietoperz wampir siada cicho na ziemię w jej pobliżu i zaczyna zbliżać się do niej skokami. Spośród nietoperzy tylko wampiry potrafią skakać i mogą to czynić zarówno do przodu, jak i na boki oraz do tyłu. Jest to użyteczna umiejętność, szczególnie wtedy, gdy nietoperz musi ratować się ucieczką, po tym jak obudzi się jego „krwiodawca” i kiedy opity krwią ma trudności, aby wzbić się do lotu. Po dotarciu do zwierzęcia nietoperz liże wybrane miejsce jego ciała, które zaatakuje, a później swymi zębami „goli” porastające je włosy lub pióra. Rejonem ataku nietoperzy jest zazwyczaj miejsce dobrze ukrwione o cienkiej skórze – zwykle jest to szyja, uszy lub nogi. W końcu nietoperz odgryza mały kawałek skóry i robi to tak delikatnie i sprawnie, że gospodarz rzadko kiedy budzi się ze snu. Krew jest spijana za pomocą języka i transportowana przez „rurkę”, która powstaje poprzez zawinięcie się języka ponad głębokim rowkiem w dolnej wardze. Przepływ krwi jest wspomagany przez substancje zapobiegające jej krzepnięciu, które znajdują się w ślinie nietoperza. Wampir potrafi wypić w ciągu nocy 20 mililitrów krwi. Stanowi to około 40% jego masy ciała. Kiedy żeruje, pozbywa się równocześnie większości wody zawartej we krwi, produkuje bowiem duże ilości bardzo rozwodnionego moczu. Stąd też dość szybko po obfitym posiłku może zacząć latać. Po powrocie do miejsca dziennej sypialni nerki zwierzęcia wytwarzają zagęszczony mocz i dzięki temu nie następuje utrata wody i nie dochodzi do odwodnienia organizmu. Dlatego tak charakterystyczny dla dziennych ostoi wampirów jest silny zapach amoniaku.