"Zmarnowane życie moje... Zatruliście dwa pokolenia!" Wokulski jako bohater romantyczny.

1. Wokulski poznał Izabelę Łęcką w teatrze. Zdarzenie to sprawiło, że zauważamy w Stanisławie cechy bohatera romantycznego. Zaprzepaszcza pracę, naukę, myśli tylko o tym, aby przypodobać się Izabeli.
2. Mimo iż Izabela objawia się nam jako egoistyczna, dumna arystokratka, możemy zauważyć też u niej cechy człowieka dobrego, ciepłego. Jej cechami środowiskowymi są: zauważanie i poniżanie ludzi z niższych sfer, bycie "pustą" salonową pięknością. Natomiast cechami indywidualnymi są: strach przed nieznaną przyszłością, bycie realistką.
3. By pozyskać względy u Izabeli, Wokulski uczy się języka angielskiego, kupuje zadłużoną kamienicę, w której mieszkają Łęccy, kupuje Izabeli konia, zastawę.
4. Poezja Mickiewicza odgrywa bardzo ważną rolę w kształtowaniu miłosbych wyobrażen Wokulskiego. Sam poeta przyrównuje miłość do uczucia spokoju wewnętrznego, a Wokulski mówi, że "miłość jest radością świata, słońcem życia, wesołą melodią pustyni".
5. Przyczyn nieszczęścia wpisanego w uczucie Wokulski szuka w genezie utworów Mickiewicza i w samych utworach. Całe społeczeństwo oskarża o wywyższanie się, a co za tym idzie bierność w niesieniu pomocy ludziom biedniejszym, brak altruizmu.
6. Dwiema wykluczającymi się drogami, o których rozmyśla Wokulski są: pozostanie sobą, bycie wiernym swoim przekonaniom oraz chęć przypodobania, "płaszczenia" się ludziom z wyższych sfer, aby zdobyć względy kobiety.
7. Wysyłając list do Wokulskiego prezesowa Zasławska przyjmuje misję pojednania Stanisława i Izabeli. Wokulski jest jej przyjacielem i chce, aby był on szczęśliwy.
8. Stanisław podejmuje próbę samobójczą, ponieważ był śwaidkiem zdarzenia, kiedy to Izabela flitrowała ze Starskim podczas podróży pociągiem.
9. Izabela wstępuje do klasztoru,a Wokulski znika, pozostawiając tylko testament.