Twórczość J. Twardowskiego, Bursy, Wojaczka, Stachury.

Jan Twardowski "Oda do rozpaczy" wyraża przekonanie, iż ból i cierpienia są nieodłączną częścią ludzkiego losu. Wszelkie działania zmierzające do wyeliminowania tych wartości są bezcelowe, gdyż bez nich życie człowieka byłoby nieludzkie. Podmiot liryczny umniejsza swoją powagę poprzez stosowanie autoironii ("uśmiechnięte prosię" "cielęcy zachwyt"). Sformułowania takie jak dokuczają, podstawiają nogę, kopią, uciekają jak od jasnej cholery "sprawiają, iż bohaterowie - moraliści, asceci i święci tracą na powadze i stają się podobni do małych chłopców (urwisów). Stosowanie humoru wymierzane go z powagą umniejsza prozę tego, co człowieka czeka ("niedorosły przed śmiercią"). Dysonanse wiersza (rozpacz, która jest potrzebna) podkreślają myśl, iż pełnię świata oddać mogą jedynie paradoksy, wiersz Jana Twardowskiego "Mrówko ważko biedronko "ukazuje doskonałość i różnorodność świata owadów, który jest człowiekowi daleki i nieznany, ale i bliski, budzący czułość. Podmiot liryczny uczy franciszkańskiej pokory wobec świata pełnego paradoksów, co w wierszu pod kreślone jest przez liczne antytezy i przerzutnie. Refleksja związana z różnorodnością otaczającej człowieka rzeczywistości jest jednocześnie chwilą zastanowienia nad potęgą i wspaniałością boskiego dzieła.

Twórczość Andrzeja Bursy określana bywa mianem czarnej poezji, charakteryzuje ją demaskatorstwo, bezkompromisowość, prowokacyjność, brutalność, wulgaryzm i naturalistyczna ostrość obserwacji. W odniesieniu do Bursy użyć można takich określeń jak pozorny cynizm i niezgoda na rzeczywistość. Jego poezja stanowi wyraz buntu przeciw konformizmowi i zakłamaniu świata. Bursa poszukuje prawdy o otaczającym świecie walcząc jednocześnie o ocalenie własnej osobowości, jego małe formy narracyjne to oryginalne sposoby interpretowania rzeczywistości, wiersz "Rówieśnikom kameleonom" to przykład nieakceptowania haseł straconego pokolenia i jego cierpiętniczej pozy. W swej twórczości poeta burzy również mit uduchowionego poety-wieszcza. Autorowi "Luizy "nieobce są również nostalgia i tęsknota za światem szczerych i prawdziwych wartości ("Nóż fiński").

Twórczość Rafała Wojaczka stanowi wyrazistą kontynuację postawy buntu wobec ustabilizowanych norm moralnych i estetycznych. Za życia poety ukazały się jego dwa tomy poetyckie: "Sezon” i "Inna bajka”. Pośmiertelnie wydano zbiory "Którego nie było” i "Nie skończona krucjata”. Poezja Wojaczka staje się przede wszystkim dominującym świadectwem dezintegracji osobowości człowieka/ Wielokrotnie jego wiersze przedstawiają schizofreniczny obraz świata: rozdwojenie psychiczne podkreśla poczucie alienacji, bezsens istnienia, przypadkowość wszelkich wartości. Dominujący temat śmierci w liryce Wojaczka kształtuje obraz w kategoriach absurdu. Poczucie osobowej dezintegracji bywa wyrażane poprzez stosowanie rodzaju żeńskiego w konstrukcji podmiotu mówiącego. Ta swoista zamiana ról kobiety i mężczyzny dodatkowo podkreśla przypadkowość i chaos życia ludzkiego. Poczucie absurdu istnienia prowokuje poetę do manifestowania postawy nieomal nihilistycznej: leksyka jego twórczości chętnie wykorzystuje słownictwo fizjologiczne i somatyczne, a miłość okazuje się jedynie altem cielesnej perwersji. Tragiczny pesymizm tej liryki wynika również z braku wiary w jakiekolwiek wartości transcendentne: świat i człowiek skażenie są brzydotą, bezsensem i złem.