Czy teorie wychowania wobec potrzeby bezpieczeństwa dziecka spełniają Oczekiwania praktyki edukacyjno – pedagogicznej? Proszę przedstawić własną ocenę wychowania dzieci dla ich bezpieczeństwa i przedstawić swoje propozycje w tej mierze.

Współcześnie żyjemy w czasach trudnych, strachu, lęku o najbliższych, niepokoju, krytyki czy niknącej nadziei. Uczymy się dostrzegać problemy globalne, jako zagrażające naszej cywilizacji. Olbrzymia przepaść miedzy krajami bogatymi a biednymi. Setki a nawet tysiące dzieci umierających z głodu. Mimo iż żyjemy dziś w cywilizowanym świecie wiele ludzi nie odczuwa bezpieczeństwa, wręcz przeciwnie boi się żyć we własnym kraju. Wojny ideologiczne, religijne są niezrozumiałe dla współczesnego człowieka. A cóż mają powiedzieć dzieci, które dopiero się uczą miłości, bezpieczeństwa. Ogromną rolę w kształtowaniu takiej postawy mają teorie wielkich pedagogów. Bo dziś brakuje dialogu o którym mówił Janusz Tarnowski czy czy miłości o której mówi Maria Łopatkowa. Zarówno zasady wychowania jak i metody mówią nam, że dziecku należy zapewnić bezpieczeństwo.
Można się zastanowić co to znaczy ?bezpiecznie wychowywać dziecko. Jakie wpajać mu normy, zasady przed czym przestrzegać. Bezpieczeństwo odgrywa ważną rolę w życiu każdego dziecka, spokój, zdrowie, możliwość realizacji swoich celów. Są niezbędne dla prawidłowego rozwoju i funkcjonowania dzieci. Ważne jest aby dzieci były zaznajamiane z jakimi zagrożeniami mogą się spotkać a także rozwijali samokontrolę, dbali o własne bezpieczeństwo. Dziś rodzina powinna być pierwszym ważnym miejscem dla dziecka. W tym pierwszym środowisku dziecko uczy się odróżniać dobro od zła. Rodzice jako pierwsi wychowawcy dbają o jego prawidłowy rozwój. Tu kształtuje się osobowość dziecka. Gdy jest malutkie to rodzice tłumaczą mu co jest dobre a co złe, co bezpieczne a co nie. Jednak cały czas jest to tylko etap poznawczy.
Środowisko rodzinne jest podstawowym środowiskiem wychowawczym, kształtującym psychikę dziecka, warunkującym jego prawidłowy rozwój. A o tym czy dziecko będzie czuło się bezpieczne, kochające i akceptowane zadecyduje wzajemny stosunek rodziców do siebie, ale i do dzieci, to buduje właściwą atmosferę wychowawczą. Niestety nie we wszystkich rodzinach są zaspokajane elementarne potrzeby dziecka, miłości i bezpieczeństwa. Na pewno nie ma bezpiecznego dzieciństwa w rodzinach dysfunkcyjnych, rozbitych, z problemem alkoholowym. Takie dzieci boją się własnego domu, ojca alkoholika, czy używanej przemocy wobec nich.
Dla prawidłowego bezpieczeństwa potrzeba akceptacji dziecka, która wyraża się w miłości, dostrzeganiu i zaspokajaniu jego praw. Uznawanie jego praw jako pełnoprawnego członka rodziny. W miarę jak dziecko zaczyna dorastać pojawiają się coraz nowe wezwania, pojawiają się zakazy, nakazy, ograniczenia. Pojawiają się problemy, które mogą nie tylko zagrozić bezpieczeństwu dzieci ale wpłynąć na całe jego życie. Dlatego tak ważne jest poczucie bezpieczeństwa. Dlatego troska o możliwość jego zaspokajania spoczywa już nie tylko na rodzicach ale i opiekunach, nauczycielach.
Wg Bogdana Suchodolskiego na poczucie bezpieczeństwa ma wpływ środowisko rodzinne, szkolne, rówieśnicze. W szkole pojawiają się pierwsze kontakty z rówieśnikami. Dziecko ma swojego ulubionego nauczyciela, którego słucha, który nie tylko troszczy się oto aby przekazać wiedzę ale dba o bezpieczeństwo powierzonych mu dzieci. Który często stanowi autorytet dla dziecka o czym mówi nam metoda modelowania.
Każde dziecko ma prawo do miłości, stabilizacji, poczucia bezpieczeństwa. Wg Marii Łopatkowej o rozwoju psychicznym dziecka decyduje pierwszych kilka lat z jego życia. Bezpieczne dziecko to kochane, takie które potrzebuje pieszczot, czułości.
Wychowanie nakłada obowiązek wnikliwego badania i zapobiegania wszystkiemu co mogłoby sprzyjać agresji i jej rozwojowi w formowaniu się postaw ludzkich. Niezaspokojona u dzieci i młodzieży potrzeba miłości rodzi negatywne skutki:
W wieku przedszkolnym opóźnienia w rozwoju, nadpobudliwość, brak koncentracji.
W wieku szkolnym niechęć do nauki, agresywność, skłonność do zamykania się w sobie.
U młodzieży zanik ambicji, brak samodzielności, nieumiejętność odpowiedzialności za innych, a także nadużywanie alkoholu czy wczesna inicjacja seksualna.
Również ks. Janusz Tarnowski mówi o skutkach pseudowychowania a przy tym braku bezpieczeństwa i stabilizacji dzieci. Janusz Korczak znakomity pedagog był prekursorem walki o prawa do godnego życia dziecka. W swoim Domu Sierot uważał, że jednym z podstawowych problemów jest m.in. zapewnienie bezpieczeństwa dziecku.
Ojcu Świętemu Janowi Pawłowi II szczególnie był bliski los dzieci. Zatroskany o ich bezpieczeństwo niemal na każdym kroku wskazywał o potrzebie chronienia tych bezbronnych istot. Wskazywał co mają robić rodzice, aby na starość mogli powiedzieć, że dobrze wychowywali dziecko, jakie zadanie spoczywa przed szkołą, wychowawcami którzy szczególnie powinni być zatroskani o los i bezpieczeństwo dzieci i młodzieży. Jakie zadania stoją przed przyszłymi pedagogami. Dlatego Jan Paweł II mówi:
,,Musimy budować świat, w którym żadne dziecko nie będzie pozbawione prawa do życia w miłości, bezpieczeństwie, w trwałej rodzinie także w atmosferze wzrastania wolnej od lęku i niepokoju??.
Ważne jest zadbanie o bezpieczeństwo fizyczne, gdzie dziecko ma szansę być bezpieczne i sprawne, bezpieczeństwo psychiczne, gdzie powinno czuć się bezpiecznie w gronie rówieśników, społeczne gdzie powinno obcować z ludźmi, dostarczającymi wzorców pozytywnych zachowań, duchowe gdzie dziecko poprzez wzorce moralne uczy się budować swój system wartości.