Astronomiczna metoda pomiaru prędkości światła.

Od wieków panowało przekonanie, że prędkość światła jest nieskończona.
Później zaczęto zdawać sobie sprawę, że prędkość taka musi istnieć, oraz że musi być bardzo duża. Próbowano zmierzyć dokładnie czas, w którym światło przebywa duże odległości (rzędu kilku kilometrów). Jednakże wszystkie te usiłowania nie dały rezultatów. Dopiero dużo później udało się potwierdzić to przekonanie doświadczalnie. Uznaje się, że pierwszym uczonym, który stwierdził, że prędkość światła jest skończona był Olaf Romer, duński astronomem, który1676 roku wyznaczył prędkość światła za pomocą obserwacji ruchu księżyca Jowisza. Jego sukces tłumaczony jest dużą odległością pomiędzy obserwowanymi ciałami. . Romer obserwował zaćmienia księżyców Jowisza - największej planety Układu Słonecznego. Jowisz, w odróżnieniu od Ziemi, ma dwanaście księżyców. Obiektem obserwacji Romera był księżyc Io. Astronom obserwował ruch tego księżyca wokół planety i obliczył, że czas pomiędzy kolejnymi pojawieniami się Io jest równy 48h i 28min. Pierwszych pomiarów czasu obiegu księżyca dokonał Romer w chwili, kiedy Ziemia, krążąc wokół Słońca znajdowała się najbliżej Jowisza. Podobne pomiary dokonane 6 miesięcy później, kiedy Ziemia zwiększyła odległość od Jowisza o odcinek równy średnicy swej orbity, wykazały nieoczekiwanie, że Io wynurzał się z cienia Jowisza o 15 minut później niż należałoby oczekiwać, znając czas jego obiegu. Znając opóźnienie pojawiania się księżyca oraz odległość, która to powoduje, można wyznaczyć prędkość światła dzieląc tę odległość (średnica orbity Ziemi) przez czas opóźnienia. Jak okazało się, prędkość światła jest niezwykle duża i wynosi około 300 000 km/s (przyjmując niedokładną wówczas wartość średnicy orbity Ziemi Romer wyznaczył wartość prędkości światła na c = 214 300 km/s). Dlatego też niesłychanie trudno jest zmierzyć czas, w którym światło rozchodzi się między dwoma punktami na Ziemi.
Inne metody pomiaru prędkości światła to za pomocą Koła zębatego Fizeau, wirujące zwierciadło Foucaulta, rezonator wnękowy Essena, lub detektor światła modulowanego. Jednak tą pierwszą pozostaje metoda astronomiczna Romera.