Siedem cudów świata starożytnego

Siedem cudów świata, nazwa ta obejmuje w czasach starożytnych (w okresie hellenistycznym) 7 słynnych budowli i dzieł sztuki, które Grecy wyróżnili ze względu na wyjątkowe walory artystyczne i niezwykłe rozwiązania techniczne. Najstarszą i najpopularniejszą listę sporządził Kallimach z Kyreny (ok. 310-240 p.n.e.). Do siedmiu cudów świata starożytnego zalicza się: Piramidę Cheopsa (jedyny zachowany do tej pory cud świata), Wiszące Ogrody Semiramidy w Babilonie, Świątynię Artemidy w Efezie (Artemizion) architekta Chersifrona z Knossos, Posąg Zeusa Olimpijskiego dłuta Fidiasza w Olimpii, Mauzoleum w Halikarnasie, Kolosa Rodyjskiego - dzieło Charesa z Lindos, Latarnię Morską na wysepce Faros w Aleksandrii - dzieło Sostratosa z Knidos.

Piramida Cheopsa - Największa z piramid egipskich, wysokość ok. 146 m (obecnie 137 m), zbudowana z 2,3 mln bloków wapiennych. Podstawa jest prawie idealnym kwadratem o boku ok. 230 m, zorientowana według stron świata wskazywanych przez kompas. Zdaniem wielu jasnowidzów i przepowiadaczy przyszłości, wewnętrzny system korytarzy piramidy Cheopsa odpowiada historii ludzkości od jej początku aż do końca świata.

Wiszące Ogrody Semiramidy w Babilonie- Zespół ogrodów dworskich, wbrew nazwie nie "wiszących" (nazwa wzięła się prawdopodobnie stąd, że z daleka wyglądały jak zawieszone w powietrzu), lecz założonych na sztucznych tarasach w taki sposób, że drzewa były widoczne z zewnątrz ponad murami miejskimi, opisane przez licznych antycznych pisarzy, którzy wspominają, że dachy, na których zasadzono rośliny, były wykonane z materiałów nieprzepuszczających wody, m.in. smoły i ołowiu, dlatego nie przeciekały podczas nawadniania. Według przekazów babilońskich kapłanów ogrody miały powierzchnię ok. 400 stóp kwadratowych i wysokość 75 stóp. Ogrody te zostały założone w VII wieku p.n.e. na zlecenie ówczesnego władcy.

Świątynia Artemidy w Efezie - Wielka świątynia zbudowana na polecenie Krezusa, której budowa trwała ok. 120 lat. Ogromna i pięknie wykonana, typ jońskiego dipterosu oparty na 127 kolumnach (tylu było fundatorów - władców i miast), składała się z wewnetrznego sanktuarium oraz przedsionka, w środku potężny posąg Artemidy. W 356 roku p.n.e. spalona przez szalonego, żądnego sławy szewca Herostratosa, odbudowana w drugiej połowie IV w p.n.e., ponownie zniszczona w czasie inwazji Gotów w 262 n.e. i już nie odbudowana, pozostałości w British Museum w Londynie. Posąg kultowy Artemidy Efeskiej znany z kopii rzymskich - oryginalna statua wykonana ze złota, kości słoniowej, srebra. Świątynia Artemidy starożytni uznawali za najwspanialszą budowlę na świecie.

Posąg Zeusa Olimpijskiego - Około 470 roku p.n.e. wydano w Grecji odezwę do bogatych i biednych, aby składali datki na świątynię Zeusa w Olimpii. W 456 roku p.n.e. ukończona świątynia została poświęcona. Centralnym punktem świątyni była cella, miejsce obrzędów religijnych ze statuą Zeusa, którą stworzył Fidiasz. Włosy Zeusa, jego szata i sandały wykonane były ze złota. W oparciu o obliczenia, można przypuszczać, że złoto zużyte na Zeusa Olimpijskiego mogło ważyć ok. 200 kg. Oczy boga składały się prawdopodobnie z dużych jak pięść kamieni szlachetnych. Posąg był wykonany za pomocą tzw. techniki chryzelefantyny: zbudowany z drewnianych desek przymocowanych do wielkiego drewnianego rusztowania, pokryty kością słoniową (tors boga) i złotem (jego szata), wyobrażał siedzącego na tronie Zeusa w płaszczu i wieńcu oliwnym, ze statuetką Nike na prawej dłoni i berłem w lewej - symbol jedności cywilizacji greckiej. Podstawa posągu 6,5 m na 1 m, wysokość ok. 13 m. Posąg znajdował się w Olimpii do 426 r. n.e., kiedy spłonął podczas pożaru świątyni. Inna wersja mówi, że został nieco wcześniej zabrany do Konstantynopola, do pałacu cesarskiego, gdzie spłonął w 475 roku n. e.

Mauzoleum w Halikarnasie - Był to grobowiec Mauzolosa, perskiego satrapy Karii wzniesiony ok. 350 p.n.e.. Budynek został zaprojektowany na polecenie królowej-wdowy ? Artemizji, przez architektów Satyrosa i Pyteosa, ozdobiony przez rzeźbiarzy Skopasa, Leocharesa, Timoteosa i Bryaksisa z Karii [1]. Mauzoleum nie przetrwało do naszych czasów ? zaniedbana budowla pod wpływem upływu czasu, działań ludzi i trzęsień ziemi stopniowo popadała w ruinę. W 1404 tylko fundamenty i podstawa budynku pozostawały całe. W 1494 i 1522 joannici zagrożeni najazdem muzułmanów używali surowców z mauzoleum, aby wzmocnić swoją siedzibę, Zamek św. Piotra. W trakcie rozbiórki Mauzoleum został odkryty, a następnie zaginął sarkofag Mauzolosa. Część zabytków z mauzoleum, m.in. rzeźby, znajduje się w British Museum w Londynie.

Kolos Rodyjski - Pomnik przedstawiał stojącego, nagiego Heliosa z płaszczem spływającym mu z lewego ramienia. Helios spogląda na wschód. Prawą dłonią osłaniał oczy przed blaskiem słońca, a jego głowę otaczała korona promieni słonecznych. Kolos Rodyjski stał przez 56 lat, wzbudzając ogólny podziw swym pięknem i wielkością. W 224 roku p.n.e. zwaliło go trzęsienie ziemi, a szczątki posągu leżały nietknięte aż do podboju saraceńskiego w VII wieku n.e.. Arabowie mosiężne i stalowe szczątki sprzedali kupcom żydowskim z Syrii, którzy przetopili je na tace i lampy.

Latarnia morska w Faros - Latarnię morską ukończono za panowania Ptolemajosa II. Miała od 115 do 135 m. wysokości. Składała się z trzech części o kształcie walca. We wnętrzu znajdowały się spiralne schody wiodące na szczyt. Na szczycie palono ogień, który ułatwiał żeglarzom znalezienie drogi do portu. Płomień latarni widoczny był z odległości 50 km. Latarnia służyła żeglarzom przez 15 wieków. W 1302 roku runęła na skutek trzęsienia ziemi. Z jej ruin w XV w. powstał fort i meczet na wyspie Faros.