Ruch Husycki

Za czasów Karola IV dopraszano się o reformę duchowieństwa, jednak wszelkie próby w większości kończyły się śmiercią śmiałków. Jedną z osób która śmiało krytykowała organizacje kościelną był Jan Hus, który krytykował nienormalne życie Kleru, piętnowałn ucisk ludu przez możnych oraz występował w obronie czeskiego języka przeciw Niemcom.
Na tle narastającego ruchu antykościelnego król Waclaw IV prowadził koalicje przeciw magnatom i duchowieństwu. W 1409r przekazał on nacji część władzy na uniwersytecie praskim, zmuszając w ten sposób do opuszczenia uczelni prezez większość niemieckich profesorów. Jednak król zmienił swój stosunek do ruchu po tym jak w 1412 r. Hus wystąpił otwarcie przeciw papiestwu, w efekcie tego musiał on zbiec na południe Czech. Następnie w 1415 spalono Husa na stosie co pogłębiło tylko niezadowolenie i przyczyniło się do szybszego wybuchu powstania.
Wśród husytów najliczniej rysowała się biedota praska, żądająca zbiorowego powstania przeciw kościołowi i panom feudalnym, celem wprowadzenia „ubogiego kościoła” i powszechniej równości. Pod wodzą Jana Żeliwskiego w 1419 r tłum wtargnoł do ratusza i opanował władze w mieście. Wkrótce po śmierci Wacława IV rozruchy wybuchają w trzech głównych miastach Czeskich zmuszając niemiecyi patrycjat do opuszczenia Czech. Inna grupa husytów głosiłe powtórne przyjście Chrystusa, wierni zgromadzali się na górach, które z czasem przeistoczyły się w twierdze, a ich uczestnicy uzbrojeni pod władzą hetmanów wyprawiali się na klasztory i zamki panów feudalnych. Najsłyniejszy i największy obóz był na góże Tabor, przeistaczając się w miasto. Jednak gdzy przepowiedni się nie sprawdzały, zaczeły pojawiać się konflikty. Wielu mieszkańcuw Taboru zraziło się a na ich czele stanoł Jan ZiZka, który zadał chiljasom klęskę i spalił ich przywódców na stosie. Również w Pradze nastąpiło osłabienie po tym jak Żeliwski zginoł z rąk rajców praskich. Przerażona ruchem społecznym ludność miejska i rycerze rozpoczeli rokowania z Zygmuntem Luksemburskim, chcąc wprowadzić go na tron i przywrócić pokój. Jednak Zygmunt odrzucał wszelkie ustępstwa wobec husytów, krwawo się z nimi rozprawiając. Wywołało to niezadowolenia wśród ludu który zdecydował się na konfrontacje, do bityw doszło pod Witkową Górą gdzie armia Zygmunta została pobita. Po zwycięstwie przywódcy hustyzmu przyjeli wspólne wyznanie wiary, w postaci czterech aktów praskich, które głosiły: wolne głoszenie „słowa bożego”, komunie pod dwiema postaciami, odebranie duchowieństwu świeckiej władzy i posiadłości oraz karanie grzechów ciężkich prze władze świeckie.
Po odparciu wypraw Zygmunta na Czechy sejm w Czesławiu usunoł go z tronu i wybrał radę rządzącą, ofiarując koronę Władysławowi Jagiele który jadnak pod naciskiem kleru odrzucił tą propozycje. Korone przyjoł Witold litewski wysyłając do Pragi swojego namiestnika Zygmunta Korybutowicz, który jednak nie uzyskał zaufania Żiżki który zdobył ogromny autorytet. Gromił on najazdy krzyżowców i tłumił bunty panów czeskich. Duże znaczenie miała jego taktyka bojowa, twożył on ruchome obozy z wozów połączonych łańcuchami na których były umieszczone działa, w ten sposób rozbijał on ataki konnego rycerstwa. Kolejno na czele Taborytów stanoł ksiądz Prokop zwany Wielkim, który pobijał kolejne wielkie krucjaty organizowane przez Rzeszę. Od 1428 roku taboryci rozpoczeli działania ofensywne na tereny wrogów, największa wyprawa zorganizowana była w porozumieniu z polską i dotarła ąz pod Bałtyk. Jednak w kraju doszło do wojny domowej w efekcie której taboryci zostali dotkliwie pobici, a w 1436r. Na soboże zawarto kampaktaty praski, zapewniające autonomię kościło i komunie pod dwiema postaciami. Jednak do ich realizacji nigdy nie doszło a w roku 1462 uznano je za nieobowiązujące.
W przypdku wojny domowej w Czechach mamy do czynienia ze zbyt dużą władzą kościelną która uciskała biedne społeczeństwo które nie zgadzało się z pozycją kościoła w kraju. Przeciw powstańcom została wykorzystana armii krzyżacka mająca doświadczenie w walce, uzbrojona i zorganizowana. Natomiast powstańcy składali się z prostego ludu walczącego za pomocą tego co było dostępne nie posiadających żadnego doświadczenia i u