Ogólna charakterystyka średniowiecza

Epoka następująca po antyku zawdzięcza swoją nazwę ludziom renesansu. Średniowiecze trwało prawie XI wieków; za datę początkowa zwykło się uważać rok 476, kiedy upadło Cesarstwo Rzymskie na Zachodzie, koniec przypada na IV polowe wieku XV.

W Polsce średniowiecze trwało od X w. (od momentu przyjęcia chrześcijaństwa) do końca XV w.

W epoce sredniowiecza mocno odcisnal swoje pietno Kosciol, pragnacy wpływać na wszystkie dziedziny życia. Wczesne średniowiecze to okres literatury, przede wszystkim religijnej, poświęconej sprawom boskim - te dominacje nieśli o Bogu nad życiem człowieka, nazywa się 'teocentryzmem' (czyli Bóg centrum świata). W czasach późniejszych, gdy okrzeply feudalne królestwa, nastąpił okres konfliktów miedzy władza świecka a duchowa. Papiestwo toczyło z cesarstwem spor o prymat w Europie. Rozwój stosunków feudalnych, tworzenie się warstwy rycerskiej, doprowadziły do ukształtowania się nowej, bardziej świeckiej kultury - powstaja wtedy eposy rycerskie.

Kultura sredniowiecza choć wiele kulturowa stanowiła kulturę uniwersalną, ogolnoeuropejska - spoiwem była łacina, język liturgii i literatury, a także ówczesnej nauki.
Dominacja łaciny u schyłku epoki zaczęła przemijac - to właśnie w średniowieczu napotykamy zaczątki literatur narodowych. Średniowiecze nie jest epoka jednolita, za najbardziej ciemny okres uchodzą czasy tuż po upadku Rzymu, gdy z nastalego uw czas chaosu wyłoniły się z wolna nowe królestwa. Ale od czasów panowania Karola Wielkiego następuje wyraźne ożywienie. Kościół i monarchowie coraz częściej łoża na sztukę (zwłaszcza na architekturę i malarstwo) mająca dodać im splendoru i olśnić podwładnych.