Modele reologiczne

Modele reologiczne
Dla zobrazowania procesów uplastyczniania i nadania im eleganckiej postaci matematycznej wprowadza się pojęcie ciała doskonałego (idealnego), które w rzeczywistości nie istnieje.
Na podstawie właściwości tego ciała buduje się model matematyczny, który w prosty sposób podaje nam zależności między prędkością ścinania, a naprężeniem ścinającym, bądź prędkością ścinania a gradientem przesunięcia.
Oczywistym jest, że takie modele stanowią tylko pewne przybliżenie procesów rzeczywistych, mają jednak one na celu przedstawienie w prostej formie.
MODELE
potęgowy Ellisa
prędkość ścinania
- prasowanie 110 [s-1]
- mieszanie 105*102
- wytłaczanie 102103
- wtryskiwanie 103104
- przędzenie 1033*104
lepko-sprężystość - ponieważ tworzywa w stanie ciekłym i uplastycznionym łączą w sobie właściwości ciał sprężystych i lepkich mówimy o nich jako o ciałach (płynach) lepko-sprężystych, z tym pojęciem wiąże się efekt Barrusa, który polega na tym, że przy wylocie tworzywa z kanału, gdzie następuje gwałtowna zmiana ciśnienia tzn. spadek ciśnienia tworzywa zmienia swoje kształty. Współczynnik Barrusa określa się dla 3 rodzajów:

1 - zmiany wyników liniowych kształtu
D1 - średnica kształtu
D0 - średnica kształtki
2 - zmiana powierzchni
S1 pole przekroju kształtu opuszczającego dyszę
S2 pole przekroju dyszy
3 zmiana objętości
V1 objętość kształtu po opuszczeniu dyszy
V0 objętość dyszy odpowiadająca kształtom
i zmienia się o kilkanaście do kilkudziesięciu % w stosunku do parametrów wyjściowych.
Najczęściej spotykany obszar i jest około 130250%