Filozofia życia Wisławy Szymborskiej.

Twórczość Wisławy Szymborskiej uważana jest mistrzostwo artystyczne nawiązujące do doświadczeń poezji XX w. oraz tradycji humanistycznej. Cechuje ją precyzja słowa, posługiwanie się ironią i paradoksem, przedstawianie przetworzonych poetycko treści filozoficznych. Postać Szymborskiej stanowi fenomen i zagadkę: skromna, zamknięta, dyskretna i wyciszona, elektryzuje zarazem czytelników. Prostota jej wierszy często skutecznie opiera się opiniom krytyków, zaś bezbłędnie trafia w gust współczesnego odbiorcy.

Szymborska nie utożsamiała się nigdy z żadnym kierunkiem poetyckim, stworzyła swego rodzaju własną szkołę pisania, własny język - pełen dystansu do wielkich wydarzeń historycznych, do biologicznych uwarunkowań ludzkiego istnienia, do społecznej roli poety, do systemów filozoficznych, ideologii, prawd przyjmowanych na wiarę, nawyków, stereotypów, zahamowań.

Spotykamy u Szymborskiej język współczucia dla pokrzywdzonych, język zachwytu nad urodą życia, które poraża swym pięknem, nielogicznością, tragizmem. Język wyważonych sądów i stonowanych uczuć; język liryki kontrolowanej przez umysł chłodny i świeży, język poddany intelektualnym rygorom, które nie wykluczały wrażliwości na zwyczajne atrakcje bytu. Język na ogół lojalny wobec mowy potocznej, nieznacznie poszerzający jej zasoby leksykalne. Język paradoksu, z pozoru prosty, a w istocie wyrafinowany i przewrotny.

Poezja Wisławy Szymborskiej to poezja poszukująca człowieka w świecie pełnym ludzi. To poezja przeznaczona dla nas, to wiersze zdominowane przez problemy egzystencjalne jednostki usiłującej odnaleźć się we współczesnym świecie, a jednocześnie zachować godność i szacunek do samej siebie. Jest ona szczególnie warta uwagi ze względu na swoją różnorodność. Cała prawda o świecie, dążeniach, rozterkach, niepokojach człowieka mieści się w jej poezji. To portret człowieka, portret radosny i pełny wiary, pomimo wiecznych tragedii i dramatów, w które popada istota ludzka na ścieżce swojego żywota.