Międzynarodowa polityka turystyczna WSTiH 2008

MIĘDZYNARODOWA POLITYKA TURYSTYCZNA

ISTOTA POLITKI TURYSTYCZNEJ ? 7.10.2008 r.

Zakres polityki turystycznej w skali krajowej i międzynarodowej.

Termin polityka turystyczna może występować w podwójnym znaczeniu:
1. Z jednej strony odnosi się do praktycznej działalności środków decyzyjnych (zazwyczaj państwowych), które przy pomocy określonych środków dążą do osiągnięcia zamierzonych celów w zakresie turystyki.
2. Z drugiej strony, używany jest w odniesieniu do wyodrębniającej się dziedziny wiedzy, zajmującej się badaniem oddziaływania państwa na funkcjonowanie turystyki.

Ta dwoistość rozumienia polityki turystycznej utrudnia przedstawienie poglądów na jej temat.
Można jednak przyjąć, że pod pojęciem polityka turystyczna zwykle rozumie się wszelkie działania władz państwowych różnego szczebla (krajowego, regionalnego, lokalnego) mające na celu zaspokojenia potrzeb turystycznych własnego społeczeństwa, racjonalne wykorzystanie walorów turystycznych, zasobów pracy i kapitału w sferze gospodarki turystycznej, kształtowanie optymalnych rozmiarów i struktur uchu turystycznego oraz ogólne sterowanie rozwojem turystyki z uwzględnieniem jej licznych funkcji i związków z różnymi sferami życia społecznego i gospodarczego.
Definicja ta odzwierciedla najbardziej powszechne rozumienie polityki turystycznej, w którym jej formułowanie oraz realizacja do to domena instytucji państwowych.
Istotnie, politykę turystyczną prowadzą głównie władze poszczególnych państw, wyznaczając do tego różnego rodzaju instytucje działające na poszczególnych szczeblach administracji rządowej i samorządowej.

Warto jednak dodać, że własną politykę turystyczną mogą prowadzić także poszczególne przedsiębiorstwa, działające w różnych sektorach rynku turystycznego oraz niektóre organizacje międzynarodowe.
W pierwszym przypadku chodzi zwłaszcza o wielkie ponadnarodowe koncerny, które przez swoją politykę handlową wywierają większy wpływ na funkcjonowanie turystyki w poszczególnych krajach, niż polityka państw narodowych.
W drugim zaś przypadku chodzi o niektóre ugrupowania gospodarcze i regionalne (np. ASEAN, APEC oraz międzynarodowe organizacje turystyczne, zarówno międzynarodowej WTO).

Warto dodać, że od wielu lat ? w niektórych obszarach działalności ? wspólną politykę turystyczną realizują także kraje należące do UE. Wprawdzie jej realizatorem zwykle są organy odpowiedzialne za politykę turystyczną w poszczególnych państwach członkowskich, jednak wiele decyzji zapada w instytucjach unijnych, zwłaszcza w Komisji Europejskiej.
Wszystko to sprawia, że można już wskazać pewne elementy wspólnej międzynarodowej polityki turystycznej.

Rozwój współpracy międzynarodowej w dziedzinie turystyki
Pomimo tego, że potrzebę uzgadniania polityki turystycznej państw w skali międzynarodowej dostrzegano już w okresie międzywojennym, to jednak rozwój międzynarodowej polityki turystycznej napotkał na wiele barier .
Nie zmieniło tego nawet powstanie Światowej Organizacji Turystyki (WTO), która od momentu powstania stara się najważniejszym ośrodkiem jej kształtowania.
Świadczą o tym min. sformułowania zawarte w misji tej organizacji, gdzie napisano, że ?? pragnie ona służyć, jako globalne forum dla ustalenia polityki turystycznej oraz jako praktyczne źródło turystycznego know how dla krajów członkowskich i branży turystycznej na całym świecie.
Niedawne znaczenie WTO do elitarnego grona kilkunastu wyspecjalizowanych agencji Organizacji Narodów Zjednoczonych, pozwala mieć nadzieję na wzrost jej znaczenia na arenie międzynarodowej oraz większy wpływ na globalne rozwiązywanie niektórych problemów współczesnej turystyki.

Konieczność prowadzenia polityki turystycznej w skali międzynarodowej
Konieczność prowadzenia polityki turystycznej ? zarówno w skali poszczególnych krajów i regionów, jak i w skali międzynarodowej ? wynika z faktu, że rozwoju turystyki pociąga za sobą wiele zarówno pozytywnych jak i negatywnych konsekwencji.

Tab.1 Skutki rozwoju turystyki oraz zadania polityki turystycznej
Planowanie przestrzenne
Wpływ: Turystyka konkuruje z tradycyjnymi sposobami użytkowania terenów (np. rolnictwem)
Możliwości: Turystyka zazwyczaj oferuje wyższą rentowność nakładów niż tradycyjne użytkowanie gruntów
Problemy: Przemieszczanie się ludności oraz wypieranie upraw rolnych, gospodarki rybnej i leśnej przez działalność związaną z turystyką.
Środki zaradcze: Zintegrowane planowanie i holistyczne podejście do obszarów, w których nastąpiła zmiana funkcji może pozwolić na równoważnie kierunków rozwoju.
Zasoby naturalne
Wpływ: Zwiększone wykorzystanie i przetwarzanie zasobów
Możliwości: Zwiększone zapotrzebowanie na zasoby może wzmocnić lokalną gospodarkę, zaś wzrost zapotrzebowania na produkty przetworzone może zapewnić dodatkowe zatrudnienie.
Problemy: Wyczerpanie naturalnych zasobów; degradacja przyrody i krajobrazu.
Środki zaradcze: Rekultywacja terenu (zwłaszcza ponowne zalesianie) mająca na celu przystosowanie do użytkowania (np. poprzez przekształcenie składowisk kopalnianych na parki).
Infrastruktura
Wpływ: Zwiększona intensywność wykorzystania terenu ? oprócz korzyści dla mieszkańców może powodować także nieodwracalne i uciążliwe zmiany.
Możliwości Rozwój infrastruktury zwykle jest korzystny dla miejscowej ludności, lokalna technologia, materiały i projekty budowlane mogą zostać wykorzystane do poprawy koniunktury gospodarczej, może też sprzyjać napływowi nowych technologii, dzięki infrastrukturze następuje ogólna poprawa dostępności i atrakcyjności walorów estetycznych.
Problemy: Zwiększenie konkurencyjności na rynku podstawowych gruntów i terenów przybrzeżnych, degradacja krajobrazu i przyrody; przeludnienie w skutek urbanizacji
Środki zaradcze: Roztropne i wspólne planowanie zagospodarowania terenów(tworzenie stref); programy odnowy urbanistycznej mogą wzmocnić lokalną gospodarkę i korygować popełnione błędy.
Konsumpcja
Wpływ: Wzrost zapotrzebowania na żywność, wodę, energię, towary luksusowe.
Możliwości: Większy wybór w zakresie dóbr i usług konsumpcyjnych dla miejscowej ludności(np. restauracje); lepsza jakość usług; poprawa urządzeń infrastruktury usługowej; większa dostępność towarów luksusowych; podniesienie poziomu życia.
Problemy: Wyczerpanie zasobów; odpady; zależność od towarów importowanych; naruszenie tradycyjnych wartości kulturowych.

Typowy zakres narodowej polityki turystycznej ( w większości krajów świata)
? Planowanie ekonomiczne w turystyce (np. określanie miejsca turystyki w planach gospodarczych, system podatkowy, inicjatywy prawno-ekonomiczne, wydawanie licencji na działalność, polityka celna, dewizowa itp.) w 77% krajów;
? Planowanie społeczne w turystyce (określanie celów społecznych turystyki i sposobów ich osiągnięcia, określanie polityki finansowej na rzecz turystyki socjalnej, dotowanie wybranych inwestycji, interwencjonizm państwowy w zakresie konsumpcji turystycznej, dofinansowanie uczestnictwa w turystyce) w 73% krajach.
? Kształcenie zawodowe (np. określanie zapotrzebowania na kadrę turystyczną, programy nauczania, dotowanie szkolnictwa turystycznego) w 75% krajów;
? Marketing i promocja (np. zachęcanie turystów zagranicznych do przyjazdu do danego kraju, oraz zniechęcanie własnych obywateli do wyjazdów turystycznych za granicę, finansowanie kampanii promocyjnych, prowadzenie biur informacji i promocji w kraju u za granicą) ? w 80% krajów;
? Badania naukowe i statystyka turystyczna (gromadzenie i publikowanie oficjalnych danych na temat podstawowych przejawów turystyki (baza noclegowa, statystyki dotyczące zagranicznego ruchu turystycznego) ? w 80% krajów.

Zakres międzynarodowej polityki turystycznej

Typologia ta, oczywiście nie wyczerpuje wszystkich sfer, w których przejawia się polityka turystyczna państwa. W dużym stopniu oddaje jednak rzeczywiste obszary zaangażowania władz państwowych w turystykę.
Zakres współpracy międzynarodowej, a wiec ? w pewnym uproszczeniu ? międzynarodowej polityki turystycznej, obejmować może praktycznie wszystkie wyszczególnione dziedziny.

Turystyka ? ważny element stosunków międzynarodowych

Polityka turystyczna jest dość skomplikowanym procesem sterowania rozwojem turystyki, w którym szczególne znaczenie ma koordynacja działalności różnorodnych instytucji działających w różnych sektorach gospodarki.
Funkcje koordynatora funkcjonowania wszystkich sektorów mających wpływ na rozwój turystyki sprawuje państwo, które w ramach prowadzonej przez siebie polityki, musi uwzględnić nie tylko wielorakie funkcje turystyki oraz interesy różnych podmiotów rynku turystycznego, ale także fakt, że jest ona obecnie ważnym elementem stosunków międzynarodowych.

Przyszłość turystyki zależy od współpracy międzynarodowej
? Rozwiązywanie wielu problemów branży turystycznej wymaga działań w skali międzynarodowej, a nawet globalnej, Wszystko to, powoduje nie tylko wzrost znaczenia, ale także w pewnym sensie wymusza istotne modyfikacje tradycyjne pojmowanej polityki turystycznej,
? Przyszłość turystyki zależ bowiem nie tylko od jakości polityki turystycznej prowadzonej przez poszczególne państwa, ale także od współpracy międzynarodowej. Przykładem takiej daleko idącej współpracy może być polityka turystyczna prowadzona w państwach należących do Unii Europejskiej.

14.10.2008 r.
Ludność
A) Wpływ ? turystyka kieruje miejsca pracy dla siły roboczej o różnym poziomie kwalifikacji, od zawodowego do uniwersyteckiego
B) Możliwości ? generuje zatrudnienie nie tylko w sektorze turystycznym ale także w innych związanych z nią dziedzinach działalności gospodarczej; turystyczny biznes wymaga zróżnicowanego personelu o rozmaitych kwalifikacjach
C) Problemy ? personel budowlany potrzebny jest jedynie w ograniczonym zakresie i w początkowym okresie; w zapotrzebowanie na siłę roboczą sfera turystyki konkuruje z innymi dziedzinami lokalnej działalności handlowej bądź przemysłowej; siła niewykwalifikowana pozostaje bezrobotna; w krajach rozwijających się często następuje duży napływ obcych pracowników, zatrudnienie ma często charakter sezonowy przez co generuje sezonowe bezrobocie
D) Środki zaradcze ? edukacja i szkolenie zawodowe może dostarczyć transfowalnych kwalifikacji; programy i instytucje edukacyjne mogą zapewnić edukacje w zakresie rozładowania sezonowości; zagadnienie środowiska oraz tworzenie klimatu gościnności

Struktura społeczna
A) Wpływ ? stosunki pomiędzy miejscową ludnością miejscową, turystami i zagranicznymi pracownikami
B) Możliwości ? ulepszenie kulturalne i wzrost możliwości awansu społecznego
C) Problemy ? Napływ turystów, czasowo zaburzający strukturę społeczną
D) Środki zaradcze ? pomoc mieszkańcom w przewidywaniu zmian w strukturze społecznej oraz przebiegu procesów społecznych, poprzez uświadamianie i edukacje.

Rozrywka
A) Wpływ ? zwiększenie wykorzystania środków wypoczynku
B) Możliwości ? wykorzystanie coraz to nowych możliwości (oprócz tych, które mogłaby zapewnić gmina), podniesienie standardu infrastruktury uprzyjemniającej pobyt turystów oraz życie codzienne mieszkańców.
C) Opłaty za usługi rozrywkowe mogą przewyższać możliwości finansowe mieszkańców, konflikt między odmiennościami kulturowymi.
D) Środki zaradcze ? system preferencyjnych cen; opłat dla mieszkańców; uczestnictwo gmin w planowaniu może rozwiązać problemy kulturowe, kampanie uświadamiające mogą pomóc uczulić turystów na kwestie właściwego zachowania względem miejscowej ludności

Kultura
A) Wpływ ? stosunki między społecznością miejscową, turystami a pracownikami zagranicznymi
B) Możliwości ? zachowanie tradycji, miejscowej sztuki i rzemiosła jako produktu turystycznego
C) Problemy ? komercjalizacja, zmniejszanie autentyczności kultury, tradycji wyrobów rzemieślniczych, modyfikacja tradycji pod kątem oczekiwań turystów.
D) Środki zaradcze ? uczestnictwo gmin w planowanym procesie mogłoby pomóc w podejmowaniu decyzji i świadomości biur handlowych, uświadomienie i edukowanie mogłoby powiększyć wiarę we własną wartość i dumę tak żeby tradycje mogły być zachowane.

Religia
A) Wpływ ? stosunki między ludnością wiejską, turystami i zagranicznymi pracownikami
B) Możliwości ? ożywienie zainteresowania tradycjami religijnymi przez turystów
C) Problemy ? bezczeszczenie miejsc kultu religijnego przez wścibskich turystów, ograniczenie tradycji religijnej, wówczas gdy stają się one towarami rynku turystycznego
D) Środki zaradcze ? gminy mogą decydować o tym które miejsca mogą udostępnić

Rolnictwo, leśnictwo, rybołówstwo
A) Wpływ ? zwiększenie zapotrzebowania na produkty, zwiększenie konkurencji w dziedzinie gruntów i użytkowych zasobów wodnych
B) Możliwości ? tworzenie miejsc pracy, konkurencja w pozyskiwaniu siły roboczej może spowodować wzrost płac, transfer techniki, może przyczyniać się do poprawienia metod pracy i zróżnicowania produktów, rekreacyjne wykorzystanie łodzi rybackich może doprowadzić do zwiększenia dochodów, rekreacyjne wykorzystanie zasobów wodnych może zapobiegać ich nadmiernej eksploatacji
C) Problemy ? spekulacja terenami, niewłaściwie wykorzystanie gruntów
D) Środki zaradcze ? planowanie zagospodarowania gruntów oraz polityka tworzenia stref, mogą ograniczać nadużycia i ukierunkować rozwój turystyki na działanie korzystne dla miejscowej ludności.

Miejscowości o znaczeniu historycznym i architektonicznym
A) Wpływ ? ogólnie pojęty rozwój miast historycznych, zwiększający możliwości wykorzystania znajdujących się na ich terenie zasobów, zwłaszcza kulturowych
B) Możliwości ? szanse na ochronę i konserwacje, wzrost świadomości własnych ?korzeni?, zainteresowanie i pomoc odwiedzających mogłaby wspomóc finansowanie utrzymania i konserwacji
C) Problemy ? zanieczyszczenie, wandalizm, zatłoczenie i profanacja, zabieranie pamiątek, zużycie przewyższa możliwości
D) Środki zaradcze ? obsługa turystów zawierających ulotki, transport, parking, kampania uświadamiająca pomogą uczulić turystów, zapewnienie bezpieczeństwa

Znaczenie świadomej polityki turystycznej
Turysta jest zjawiskiem, które wymaga koordynacji działań realizowanych w różnych sektorach gospodarki, a także rozwiązywanie wielu problemów natury społecznej. Dlatego też, jej rozwój musi się odbywać w sposób planowany, a najlepszą drogą do osiągnięcia tego celu jest świadoma polityka turystyczna.
Kraje i obszary, na których pozwolono rozwijać się turystce w sposób niekontrolowany, doświadczają wielu problemów społecznych, gospodarczych , ekonomicznych, kulturowych, politycznych.

Zróżnicowanie zakresu narodowej polityki turystycznej
Zakres polityki turystycznej może być bardzo różny w zależności od charakteru i znaczenie turystyki w poszczególnych krajach.

Typowy zakres narodowej polityki turystycznej
Badanie przeprowadzone przez WTO w 1986 roku w kilkudziesięciu krajów wykazały, że w większości krajów polityka turystyczna najczęściej dotyczy:
? Administrowania i zarządzania turystyką, głównie poprzez działalność wyspecjalizowanych centralnych organów administracji państwowych ds. turystyki (np. tworzenie i egzekwowanie prawa turystycznego oraz sprawowanie nad nimi nadzoru, formalności graniczna, współpraca międzynarodowa)
? Planowanie przestrzenne w turystyce (np. opracowanie planów zagospodarowania turystycznego, ochrona środowiska, deglomeracja ruchu turystycznego, finansowanie publicznej infrastruktury turystycznej) w 80% krajów.


PROBLEMATYKA ROZWOJU MIĘDZYNARODOWEGO RUCHU TURYSTYCZNEGO W DZIAŁALNOŚCI ORGANIZACJI NARODÓW ZJEDNOCZONYCH i ŚWIATOWEJ ORGANIZACJI TURYSTYKI - 21.10.2008 r.

Turystyka przedmiotem zainteresowania i działania wielu organizacji na świecie
? Turystyka jest przedmiotem zainteresowania i działania organizacji międzynarodowych, uniwersalnych i regionalnych, międzynarodowych i pozarządowych
? W gronie organizacji uniwersalnych i międzyrządowych najwięcej uwagi rozwojowi turystyki międzynarodowej poświęca Organizacja Narodów Zjednoczonych i jej wyspecjalizowana agenda Światowa Organizacja Turystyki.

Sprawy turystyki w ONZ
? Jednym z podstawowych celów działalności ONZ jest popieranie rozwoju współpracy międzynarodowej w dziedzinie politycznej, społecznej, gospodarczej, kulturalnej i humanitarnej.
? Sprawami turystyki w ramach ONZ zajmuje się Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych oraz Rada Gospodarcza i Społeczna.

Dokumenty ONZ a turystyka
Wiele dokumentów dotyczących rozwiązywania problemów społeczno-gospodarczych krajów rozwijających się, uchwalanych przez samą ONZ i jej różnego rodzaju organizacje wyspecjalizowane, dotyczą bezpośrednio lub pośrednio zagadnień rozwoju turystyki.

Program rozwoju ONZ
W ramach programu udzielana jest pomoc na:
? Rozwój wielu rodzajów turystyki,
? Budowę międzynarodowych tras turystycznych,
? Ochronę i odnawianie zabytków historycznych,
? Ochronę środowiska naturalnego w tym wybrzeży morskich,
? Doskonalenie zawodowe pracowników zatrudnionych w turystyce,
? Rozwój parków narodowych i rezerwatów itp.

Ważne dla rozwoju turystyki międzynarodowej konferencji państw członkowskich
? 1954 r. Nowy Jork ? uchwalono turystyczne konwencje celne,
? 1963 r. Rzym ? przyjęto obowiązujące nadal dokumenty w sprawie turystyki i podróży międzynarodowych, tzw. ?rzymską Kartę Turystyki?.

Światowa Organizacja Turystyki (UNWTO)
? Powstałą w 1975 r. W miejsce działającego od 1947 r. Międzynarodowego Związku Oficjalnych Organizacji Turystycznych.
? Obecnie do UNWTO należy 160 państw (członków) i ponad 350 członków afiliowanych, którzy reprezentują sektor prywatny, instytucje edukacyjne, stowarzyszenia turystyczne i lokalne turystyczne władze.
? UNWTO jest wyspecjalizowaną agencją Narodów Zjednoczonych i wiodącą międzynarodową organizacją w dziedzinie turystyki
? Jest to globalne forum dla zagadnień polityki turystycznej i praktyczne źródło turystycznego know-how.
? UNWTO odgrywa kluczową decyzyjną rolę w promowaniu rozwoju odpowiedzialnej, zrównoważonej ogólnie dostępnej turystyki, zwraca szczególną uwagę na interesy państw rozwijających się.

Globalny Kodeks Etyki w Turystyce
Organizacja zachęca do wdrożenia w życie ?Globalnego Kodeksu Etyki w Turystyce? tak by państwa członkowskie, turystyczne destynacje i podmioty biznesu turystycznego, które maksymalizują ekonomiczne, społeczne i kulturalne efekty turystyki i dążą do osiągnięcia pełnych korzyści, jednocześnie minimalizowały jej negatywne, społeczne i środowiskowe oddziaływania.
? Globalny Kodeks Etyki w Turystyce został przyjęty przez Zgromadzenie Ogólne WTO w Santiago Chile 1 października 1999 roku.
? Kodeks jest podsumowaniem dotychczasowej działalności ONZ i WTO dotyczącej całokształtu problematyki związanej z turystyką międzynarodową. Świadczy o tym odwołanie się do podstawowych aktów, konwencji, deklaracji i rezolucji obu tych organizacji.

Globalny Kodeks Etyki w Turystyce
Kodeks jest zestawem zasad, wzajemnie ze sobą powiązanych w ich interpretacji i stosowaniu, którymi powinny kierować się państwa, organizacje międzynarodowe, przemysł turystyczny, bezpośredni organizatorzy turystyki międzynarodowej oraz sami turyści.

Podkreślając wkład turystyki w pogłębianie wzajemnego zrozumienia i szacunku pomiędzy narodami i społeczeństwami za konieczne uznano:
? Prowadzenie i uczestniczenie w działalności turystycznej w harmonii ze specyfiką i tradycjami regionów i krajów przyjmujących,
? Odnoszenie się przez miejscowych organizatorów i społeczeństwa z szacunkiem do odwiedzających ich turystów zagranicznych.
? Zapewnienie bezpieczeństwa turystom przez władze państwowe, przestrzeganie przez turystów praw przepisów odwiedzanego kraju.
W kodeksie wyrażono poparcie dla rozwoju turystyki utożsamianej z wypoczynkiem, sportem, obcowaniem z kulturą i przyrodą, edukacją, przeżyciami religijnymi jako środka indywidualnej i zbiorowej samorealizacji, służącej samokształceniu i budowaniu wzajemnej tolerancji i poznawania różnic pomiędzy narodami i kulturami.
Doceniając ważne znaczenie środowiska naturalnego dla turystyki wezwano wszystkich uczestników rozwoju turystyki do jego ochrony w ramach trwałego i zrównoważonego rozwoju gospodarki turystycznej.
Ma się to osiągnąć przez:
? Odpowiednią politykę turystyczną władz wszystkich szczebli.
? Uregulowania ruchu turystycznego w czasie i przestrzeni,
? Tworzenie bazy turystycznej oraz programowanie działalności turystycznej, które uwzględnia ochronę dziedzictwa naturalnego poprzez rozwój turystyki przyrodniczej i ekoturystyki.
W odniesieniu do wykorzystywania przez turystykę dziedzictwa kulturowego ludzkości zwrócono uwagę na konieczność jego ochrony zarówno przez społeczności zamieszkujące dane tereny jak i przez odpowiednie prowadzenie polityki i działalności turystycznej mającej na uwadze zachowanie dziedzictwa artystycznego, archeologicznego i kulturowego w taki sposób, by mogło być przekazane przyszłym pokoleniom.
Na szczególną uwagę z punktu widzenia rozwoju międzynarodowego ruchu turystycznego zasługuję art.8 Kodeksu dotyczący ?Swobody ruchu turystycznego?.
? Przy poszanowaniu prawa międzynarodowego i krajowego ustawodawstwa, turyści i inne osoby odwiedzające powinny dysponować swobodą poruszania się w obrębie danego kraju oraz podróżowania z jednego państwa do drugiego.
Zgodnie z art.13 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka stwierdzono, że turyści powinni mieć dostęp do obszarów tranzytu i pobytu oraz do miejscowości i obiektów kulturalnych bez zbędnych formalności i bez dyskryminacji.
? Turyści i inne osoby odwiedzające powinny mieć możliwość korzystania ze wszystkich dostępnych środków komunikacji, zarówno wewnętrznej jak i międzynarodowej. Powinni mieć zapewniony szybki i łatwy dostęp do miejscowych władz administracyjnych, sądowych i służby zdrowia, jak również możliwość swobodnego kontaktowania się ze służbą konsularną swojego kraju zgonie z obowiązującymi konwencjami dyplomatycznymi.
? Turyści i inne osoby odwiedzające powinny korzystać z tych samych praw co miejscowi obywatele w zakresie ochrony danych osobowych i innych informacji ich dotyczących zwłaszcza w sytuacji gdy są one przechowywane w formie elektronicznej.
? Procedury administracyjne związane z przekraczaniem granicy należące do kompetencji państw lub też wynikające z umów międzynarodowych, takie jak formalności wizowe, celne lub zdrowotne powinny być dostosowane do możliwie najłatwiejszych form zapewniających maksymalną swobodę podróżowania i dostęp do jak największej liczby osób do turystyki międzynarodowej.
? Podróżni, o ile pozwala na to sytuacja ekonomiczna krajów, z których pochodzą powinni mieć możliwość dostępu do walut wymienialnych niezbędnych na czas podróży.
W art. 10 dotyczącym wprowadzenia zasad kodeksu, zalecono wszystkim uczestnikom rozwoju turystyki ścisłe współdziałanie i uznanie wiodącej roli instytucji międzynarodowych zwłaszcza Światowej Organizacji Turystyki oraz kompetentnych organizacji pozarządowych zajmujących się rozwojem i promocją turystyki, ochroną praw człowiek, środowiska naturalnego i zdrowia, przy poszanowaniu ogólnych zasad prawa międzynarodowego.

Wszelkie spory dotyczące stosowania i interpretacji Globalnego Kodeksu Etyki w Turystyce powinny być rozpatrywane przez Światowy Komitet ds. Etyki w Turystyce.
Na poparcie zasługują porozumienia zwierane przez grup państw w celu zharmonizowania i ułatwienia tych procedur. Stopniowo usuwane lub modyfikowane powinny być specjalne podatki i obciążenia nakładane na przemysł turystyczny, które mają wpływ na jego konkurencyjność.

Światowa Organizacja Turystyki (UNWTO)
UNWTO to jedna z nielicznych instytucji międzynarodowych o statusie organizacji międzyrządowej dopuszczającej udział w jej pracach przedstawicieli sektora prywatnego.
Przynosi to dobre efekty, uniemożliwiając wszechstronne uwzględnienie specyfiki przemysłu turystycznego, w którym sektor prywatny pełni zdecydowanie wiodącą rolę.

Siedziba UNWTO, regionalni przedstawiciele
Bezpośrednie działania w celu wzmocnienia i wsparcia wysiłków narodowych administracji turystycznych prowadzone są przez regionalnych przedstawicieli (Afryki, Ameryk, Wschodu i Azji Południowej, skupione są w siedzibie UNWTO mieszczącej się w Madrycie).

Rada Biznesu
? Organizacje pozarządowe oraz przedstawiciele sektora prywatnego jako afiliowani UNWTO są skupieni w Radzie Biznesu.
? Głównym zadaniem Rady Biznesu jest pogłębianie współpracy pomiędzy sektorami prywatnym i publicznym w ramach prowadzonej przez UNWTO polityki nakierowanej na kreowanie pozytywnego wizerunku turystyki i tworzenia jak najlepszych warunków dla rozwoju.

Cele działalności Światowej Organizacji Turystyki
Głównym celem działalności Światowej Organizacji turystyki jest:
? Promocja i rozwój turystyki jako dziedziny stymulującej przedsiębiorczość, rozwój gospodarczy i społeczny;
? Inicjowanie działań w zakresie ochrony środowiska i dziedzictwa kulturowego;
? Służenie radą i pomocą rządom państw członkowskich w zakresie rozwoju turystyki.

Program działania UNWTO
Program działania UNWTO obejmuje następujące zadania:
? Prowadzenie badań zakresie statystyki turystyki międzynarodowej
? Dokonywanie analiz ekonomicznych wpływu turystyki na rozwój różnych sektorów gospodarek narodowych
? Działalność na rzecz wprowadzania ułatwień granicznych dla międzynarodowego ruchu turystycznego.
? Działalność informacyjno-publicystyczna i organizacyjna związana z organizowaniem międzynarodowych konferencji, szkoleniem kadr dla potrzeb turystyki
? Koordynacja działalności organizacji regionalnych
? Działalność na rzez rozwoju turystyki w krajach rozwijających się.

Zadania programowe UNWTO
? Zadania programowe UNWTO realizuje w ścisłej współpracy z ONZ i jej wyspecjalizowanymi instytucjami
? Na pierwszy plan wysunięta jest pomoc organizacyjno-techniczna, a dopiero na drugim miejscu udzielanie pomocy finansowej ze środków przyznawanych przez ONZ.

Władze UNWTO
? Najwyższą władzą UNWTO jest Zgromadzenie Ogólne (Zgromadzenie Generalne)
? Posiedzenie Zgromadzenia organizowane są co dwa lata.

Inne organy UNWTO
Kolejnymi organami są Komitet Wykonawczy i Sekretariat
Instytucjami pomocniczymi Zgromadzenia Ogólnego są Komisje regionalne UNWTO, a Komitetu Wykonawczego: Komitet Programowania i Koordynacji, Komitet Budżetu i Finansów, Komitet Ochrony Środowiska i Komitet Ułatwień.

04.10.2008 r.
Polityka OECD na rzecz integracji turystycznej państw członkowskich

OECD
Ważna rolę w rozwoju turystyki i liberalizacji przepisów dotyczących międzynarodowego ruchu turystycznego spełnia: Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju.

Powstanie OECD
OECD powstała na podstawie Konwencji Paryskiej, 14 grudnia 1960, ale działalność rozpoczęła po wejściu tego dokumentu założycielskiego w życie 30 września 1961 roku.

OECD ? sukcesorka Organizacji Europejskiej Współpracy Gospodarczej ? OEEC
OECD to sukcesorka OEEC, która została utworzona 16 kwietnia 1948 r. w Paryżu przez 16 państw Europy Zachodniej: Austrię, Belgię, Danię, Francję, Grecję, Holandię, Irlandię, Islandię, Luksemburg, Norwegię, Portugalię, RFN, Szwajcarię, Szwecję, Turcję, Wielką Brytanię, Włochy i Hiszpanię (od 1959r.) Od początku członkami stowarzyszenia były Stany Zjednoczone i Kanada. W 1955 r. do organizacji została przyjęta Jugosławia
Głównym celem powstania OEEC było opracowanie i wdrożenie programu odbudowy Europy ze zniszczeń wojennych w ramach Planu Marshalla oraz rozwój współpracy gospodarczej między państwami członkowskimi.

Założyciele OECD
Członkami ? założycielami OECD było 20 najbardziej rozwiniętych krajów świata:
Austria, Belgia, Dania, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Irlandia, Islandia, Kanada, Luksemburg, Norwegia, Portugalia, RFN, Szwajcaria, Szwecja, Turcja, USA, Wielka Brytania i Włochy.

Przystępowanie nowych państw do OECD
Następnie kolejno do OECD były przyjmowane: Japonia (64) Finlandia (69) Australia (71) Polska (96)

Cel powstania OECD
Celem powstania tej organizacji było promowanie rozwoju handlu światowego opartego na wielostronnej niedyskryminacyjnej podstawie, zgodnie z międzynarodowymi zobowiązaniami i podejmowanie wysiłków na rzecz zmniejszenia lub likwidacji barier w wymianie towarów, usług i liberalizacji przepisów związanych z przepływem kapitału.

Metoda działania OECD
Metodą działania tej organizacji jest zasada ?nacisku równych sobie?, która polega na tym, że każdy kraj niezależnie od potencjały ekonomicznego i wkładu do budżetu organizacji, jest traktowany równoprawnie.

Znaczenie OECD
? Decyzje Rady OECD, najwyższego organu organizacji, są prawnie wiążące i obowiązują wszystkich członków
? W działalności

Komitet turystyki OECD
? Jeden komitetów OECD to Komitet Turystyki OECD
? W jego skład wchodzą wysocy urzędnicy (wiceministrowie, dyrektorzy departamentów) odpowiedzialni za politykę turystyczną w swoich państwach.)

Działalność Komitetu Turystyki OECD
W ?Deklaracji dotyczącej misji Komitetu Turystyki OECD? stwierdzono między innymi, że komitet ten ma podejmować wszelkie działania, które mają zapewniać maksymalne zwiększenie korzyści, jakie turystyka może przynieść gospodarkom krajów członkowskich OECD.
Działalność komitetu jest skoncentrowana na trzech dziedzinach
? Kontroli polityki, która ma wpływ na turystykę międzynarodową w krajach członkowskich OECD i innych nie będących jej członkami
? Kontrolowaniu zmian strukturalnych, które wywierają wpływ na turystykę międzynarodową w krajach członkowskich OECD i innych nie będących jej członkami;
? Liberalizacji przepisów i wprowadzaniu ułatwień w turystyce i w gospodarce turystycznej oraz innych sektorów gospodarek narodowych;
? Prowadzeniu rozmaitych badań związanych z rozwojem turystyki i publikowaniu wyników tych badań.

Inicjatywy OECD dot. turystyki
Z inicjatywy Komitetu Turystyki, 20 lipca 1965 roku Rada OECD przyjęła dokument pt. ?Zalecenie Rady dotyczące Rządowych Działań dla Wspierania Turystyki?.

Zalecenia Rady dotyczące Rządowych Działań dla Wspierania Turystyki
Zalecono rządom państw członkowskich OECD, by w ramach polityki ekonomicznej:

Dokumenty dotyczące polityki państw członkowskich OECD wobec turystyki międzynarodowej:
? Decyzja Rady z 20 lutego 1968 r. w sprawie ułatwień administracyjnych dotyczących turystyki międzynarodowej;
? Zalecenia Rad z 20 lutego 1968 roku w sprawie formalności administracyjnych związanych z turystyką międzynarodową.

Decyzja ? Zalecenie Rady OECD w zakresie Międzynarodowej Polityki Turystycznej
Obydwa dokumenty, po uzupełniuniu i aktualizacji, zostały 27 listopada 1985 r. opublikowane w jednym pt.

W dokumencie na wniosek Komitetu ds. Turystyki określono m.in. warunku podróżowania w ramach międzynarodowego ruchu turystycznego na obszarze państw członkowskich OECD, w szczególności w odniesieniu do formalności granicznych i pobytu.
W odniesieniu do podstawowych dokumentów podróż wskazano, że kraje członkowskie OECD nie będą wymagały od turystów przebywających
Zalecono by państwa należące do OECD tworzyły odpowiednie warunki
WIZY

?Decyzja ? Zalecenie Rady OCED w zakresie międzynarodowej polityki turystycznej?
Państwo goszczące turystę, poza ważnym paszportem lub innym uznawanym dokumentem tożsamości oraz wizy.
- by państwa nie pobiera od turystów podatków, opłat i należności
- system dwutorowych przejść granicznych, inne metody do szybkiego przekraczania grani
? Załącznik I
- określono zobowiązania państw członkowskich odnoszące się do ułatwień celnych dla podróżujących i międzynarodowego ruchu prywatnych pojazdów mechanicznych, samochodów kempingowych oraz czasowego przywozu przedmiotów związanych z dziedzinami pokrewnymi do turystyki.
- powinny zezwalać w ramach procedur granicznych przywozu czasowego, na wolny od wszelkich ceł importowych i podatków wwóz przedmiotów osobistego u żytku posiadanych przy sobie lub w bagażu włączając w to ubranie, przybory toaletowe na czas trwania pobytu w zakresie, które może być rozsądnie uznany za niezbędny.
- prawem turysty powinno być to, by przedmioty osobistego użytku były wolne od wszelkich ceł importowych podatków oraz ich przewóz nie wiązał się z koniecznością
- dodatkowo wywóz dozwolony bez opłat : 250 g tytoniu, 200 sztuk papierosów, 50 cygar, 1 litra wyrobów spirytusowych, 2litry wina
- liberalizacja przepisów celnych pozwalających na niekrępowany, bez ceł importowych i podatków, przywóz i wywóz turystycznych materiałów promocyjnych i turystycznych materiałów reklamowych.

Kodeks Liberalizacji bieżących operacji niewidzialnych. Część bezpośrednio związana z turystyką
W aneksie do Kodeksu zawarto kwestie związane z ograniczeniami dewizowymi i limitami walutowymi. Przepisy dot. ilości przewozu banknotów krajowych, wywozu banknotów (?)

?Lista środków ostrzeganych jako przeszkody w rozwoju turystyki międzynarodowej?
Zawarto konkretne wskazania oraz wezwania do przyspieszenia wdrażania procedur liberalizacji w sferze turystyki.
Oparta na dwóch zasadach, którymi powinny kierować się państwa świadczącce usługi turystyczne i zainteresowane rozwojem międzynarodowej turystyki:
1. Możliwość uczestnictwa w podrożac międzynarodowych jest podstawowym prawem
2. Podstawowym wymogiem w świadczeniu usług turystycznych jest stosowanie takich samych reguł postępowania, jak w przypadku innych dziedzin gospodarki.
Przeszkody w rozwoju międzynarodowego ruchu turystycznego
A. Restrykcje odnoszące się di indywidualnego podróżnego przekraczającego granicę państwa i korzystającego z jego usług turysty
B. Różnego rodzaju specyficzne działania mające na celu zachęceniu mieszkańców do podróżowania w jego obrębie lub wyboru konkretnego kraju jako miejsca docelowego.
C. Stosowanie większych wymogów prawno ? administracyjnych w odniesieniu do turystycznych przedsiębiorstw zagranicznych niż w stosunku do przedsiębiorstw krajowych.

Kodeksy liberalizacyjne OECD
Są to:
? Kodeks liberalizacji bieżących transakcji niewidzialnych
? Kodeks liberalizacji przepływów kapitałowych

Reguły, którymi rządzą się kodeksy liberalizacyjne zobowiązują państwa członkowskie do usunięcia między nimi wszelkich ograniczeń dotyczących bieżących transakcji niewidzialnych oraz przepływów kapitałowych.

Wyodrębnionym sektorem transakcji jest część ?G. Podróże i turystyka?. Obejmuje ona wszystkie podróże międzynarodowe, jak również pobyty za granicą, w celach innych niże emigracja, takich jak: wypoczynek itp.
Państwa członkowskie zobowiązały się że nie będą ograniczać rozwoju turystyki międzynarodowej.
Załącznik A Kodeksu zawiera listę transakcji międzynarodowych dotyczących transferów kapitałów między państwami OECD, związanych głównie z inwestycjami zagranicznymi i tworzeniem przedsiębiorstw za granicą.

Instrument traktowania narodowego
Ważnym dokumentem uzupełniającym ?kodeks liberalizacji? jest instrument traktowania narodowego (ITN)
Najważniejszą regulacją zawartą w ITN jest promowanie międzynarodowej polityki inwestycyjnej. Na podstawie tej regulacji rządy państw członkowskich zobowiązały się do przyznawania przedsiębiorstwom z udziałem kapitału zagranicznego warunków nie mniej korzystnych niż przedsiębiorstwa krajowe działające w Tm samym sektorze gospodarki.

Podstawowa zasada Kodeksu i Instrumentu traktowania narodowego
Niedyskryminacja i równe traktowanie przedsiębiorstw zagranicznych i krajowych we wszystkich krajach OECD. Rezydenci państw członkowskich powinni mieć zatem taką samą swobodę prowadzenia interesów w danym kraju, jak rezydenci tego kraju.

Międzynarodowy ruch turystyczny Juli Helnarskiej.

Międzynarodowa polityka turystyczna światowych systemów hotelowych 18.11.2008 r.

Pojęcie międzynarodowych organizacji gospodarczych hoteli
Używane są zróżnicowane określenia: konsorcjum, korporacja, spółka, holding, marka, firma i inne.

Pojęcia: system i łańcuch hotelowy:
? Wg Witkowskiego próba odmiennego definiowania pojęć system i łańcuch, jako funkcjonujących obok siebie różnych organizacji jest zabiegiem sztucznym, nie uwzględniający realiów współczesnego światowego rynku hotelarskiego
? Bardziej poprawne teoretycznie jest hierarchicznie usytuowane tych pojęć, lokalizujące łańcuch (rozumiany jako marka) na szczeblu pośrednim miedzy systemem i hotelem.

Struktura międzynarodowych organizacji gospodarczych hoteli
Badania wskazują, że na świecie ukształtowały się trzyszczeblowa struktura międzynarodowych organizacji gospodarczych hoteli, powszechnie zwanych międzynarodowymi systemami hotelarskimi
? Szczebel podstawowy ? hotel
? Szczebel pośredni ? marka (łańcuch)
? Szczebel globalny ? MSH (grupa kapitałowa, firma) międzynarodowy system hotelowy
W odniesieniu do znanego w Polsce systemu jest Accor, struktura przedstawia się :
-hotel ? Ibis, Novotel
- marka ? Ibis, Novotel
- MSH - Accor

Pojęcie MSH
Wg Witkowskiego MSH jest umowną nazwą organizacji gospodarczej działającej w zakresie hotelarstwa w skali ponadnarodowej (globalnej).

? Międzynarodowe systemy hotelowe funkcjonują w różnym zakresie usług hotelarskich na różnych obszarach świata, przyjmują różne formy prawne, własnościowe i organizacyjne oraz zróżnicowane nazewnictwo
? Międzynarodowy system hotelowy może funkcjonować jako jednorodna organizacja bądź jako grupa (konsorcjum) organizacji.

Wspólne cechy MSH oraz ich odmienność
? MSH jest z zasady grupą zrzeszającą lub kontrolującą określoną (często zmienną) liczbę marek, firm lub bezpośrednio hoteli.
? Systemy operują w skali ponadnarodowej
? Systemy pozostają w ostrej konfrontacji konkurencyjnej, ale też współdziałają w ramach realizacji zbieżnych interesów.
? Systemy funkcjonują w rożnych formach prawnych, własnościowych, organizacyjnych oraz stosują różne formy powiązania z hotelami (franchising, zarządzanie, własność, dzierżawa).
? Systemu wykazują stałą dbałość o utrzymanie deklarowanego poziomu usług i utrzymanie jednolitego standardu w ramach wyodrębnionych marek (marka na świecie jest synonimem kategorii obiektu).
? Działalność systemu jest nastawiona na łącznie interesów systemu, zrzeszonych hoteli i gości
? Koordynacja funkcjonowania hoteli odbywa się na różnych szczeblach, często przesuwa się na szczebel kraju bądź regionu lub nawet miasta.
? W ramach wchodzących w skład systemu marek SA określane i ściśle egzekwowane:
- standardy wyposażenia i procedury obsługi
- zasady eksploatacji
- sposoby nadzoru i kontroli jakości usług
? Elementami konsolidującymi systemy są: koncentracja kapitału, wspólna polityka ekonomiczna, polityk marketingowa wsparta z reguły własnymi elektronicznymi systemami rezerwacji o globalnym zasięgu.

Rodzaje systemów hotelowych działających na rynkach światowych
1. Samodzielne firmy ? grupy kapitałowe zarządzające hotelami własnymi i innych podmiotów na zasadzie umów franchisingowych, umów o zarządzanie lub dzierżawę obiektu. Wymienione tu systemy z zasady prowadzą hotele kilku marek, np. MSH Accor kontroluje w świecie ponad 10 marek.
2. Dobrowolne zrzeszenia niezależnych hoteli, podejmujące wspólne działanie na rzecz stowarzyszonych hoteli, przede wszystkim w zakresie marketingu i rezerwacji miejsc noclegowych. W Polsce nie funkcjonuje aktualnie żadne z dobrowolnych zrzeszeń.

Pozycja międzynarodowych systemów hotelowych na rynku turystycznym
? MSH to siła napędowa postępu technicznego, organizacyjnego i zmian w branży
? Wyznaczają one i standardy budowy, wyposażenia, eksploatacji i procedur obsługi, a co za Tm idzie ? jakości usług
? Systemy te stały się głównymi partnerami organizatorów turystyki, same często mają własne wyspecjalizowane, liczące się w świecie agencje tur operatorskie.
? MSH kontrolują znaczną część infrastruktury turystycznej, w tym najlepiej zlokalizowane hotele, ustawicznie zagospodarowują najlepiej położone tereny w miastach.

Czynniki sukcesu rynkowego MSH
? Wprowadzenie nowoczesnych technologii, pozwalających na rozbudowę programów użytkowych i ofert usługowo-handlowych
? Nadążanie za postępem cywilizacji, zmieniającymi się i rosnącymi wymaganiami ze strony gości i organizatorów, powstanie systemów było odpowiedzią na zapotrzebowanie ze strony globalnej rozwijającej się turystyki
? Włączenie się w nurt globalizacji gospodarczej i koncentracji kapitału, pozwalających na wykorzystanie zjawiska synergii (skali) i uzyskania przewagi konkurencyjnej.

Metody działania MSH
MSH wypracowały charakterystyczne dla siebie metody działania. Są one zbiorem konsekwencji realizowanych przedsięwzięć zmierzających do wykorzystania potencjału usługowego, racjonalizacji kosztów i rozwoju bazy.

Międzynarodowa polityka MSH
Najważniejsze metody działania MSH to:
? Umiejętne łącznie interesów gości, hoteli i samych systemów
? Dążenie do wdrażania postępu technicznego i organizacyjnego w celu ułatwienia i usprawnienia obsługi, podniesienia bezpieczeństwa i komfortu pobytu, usprawnianie procesu zarządzania
? Dywersyfikacja zakresu i standardu usług, dostosowanie oferty do wymagań i możliwość finansowych gości i idąca za tym specjalizacja w obsłudze poszczególnych segmentów rynku w celu pozyskania i utrzymania gości
? Stosowanie zróżnicowanych form powiązania z hotelami, wyrażające się w różnych rodzajach umów o współpracy z podporządkowanymi obiektami
? Stała dbałości o wysoki i stabilny poziom usług, przywiązywanie szczególnej wagi do nadzoru nad jakością usług
? Staranność w doborze i ustawiczne szkolenie pracowników, koncentracja, łączenie się w grupy w celu umacniania pozycji a rynku i wygrania z konkurencją
? Dostosowanie struktur do aktualnych warunków działania , budowa wyspecjalizowanych marek w ramach systemów
? Wykorzystanie elektronicznych systemów rezerwacji jako instrumentu promocji, akwizycji, sprzedaży, rozpoznania potrzeb gości, tworzenia bazy danych o klientach.
? Nastawienie działalności marketingowej na rozpoznanie potrzeb gości, szybka reakcja na potrzeby gości i organizatorów turystyki, skuteczne premiowanie stałych gości w celu zachęcenia do ponownego przybycia.
? Wychodzenie poza typową działalność hotelarską, np. prowadzenie karyn gry, wynajem samochodów, własne biura podróż, prowadzenie stołówek w zakładach pracy, obsługa żywienia w liniach lotniczych, obsługa imprez masowych poza terenem obiektów, produkcja wyposażenia, obrót nieruchomości, wynajem powierzchni usługowo-handlowych