Modyfikacjom ulegają również lodygi nadziemne. Mogą one być wykształcone jako:
- ciernia czyli silnie zdrewniałe, sztywne i ostre struktury chroniące przed roślinożercami, od kolcy różniące się trwalszym połączeniem z wiązkami przewodzącymi organów asymilacynych; ciernie typowe dla: tarniny, głogu, gruszy.
- galęziaki(łodygi suchorostów, phyllocladia) czyli skrócone bądź spłaszczone podobne do liści, typowe dla szparaga, myszoplocha(ruszczyka) czy żarnowca.
- łodygi podporowe cienkie, wiotkie, nie przyrastające praktycznie na grubość, owijające się wokół podpory(wanilia, powój, fasola) lub czepiające się jej wąsami(latorośl winna, winobluszcz)
- rozłogi naziemne pędy płożące się, zwykle bezlistne(żabiściek, osoka aloesowata, poziomki) rzadziej ulistnione(bluszczyk kurdybanek, dąbrówka rozłogowa).