Różnice między teatrem starożytnym a współczesnym

Początki powstania teatru sięgają starożytnej Grecji. Miał on źródło w obrzędach ku czci boga Dionizosa.

Państwo Ateńskie interesowało się życiem kulturalnym swych obywateli, zapewniając im możliwość uczestniczenia w widowiskach teatralnych. Charakterystycznymi cechami starożytnego teatru była orchestra czyli plac na którym występował nieistniejący już dziś chór, skene czyli budynek pełniący funkcję garderoby, proskenion - odpowiednik dzisiejszej sceny oraz widownię - theatron(początkowo drewniane ławki, później kamienne. Obecnie tatr jest to budynek, w którym scena jest podwyższona, nad nią unosi się kurtyna. Na samym początku istnienia teatru i Wielkich Dionizji występował tylko chór, śpiewają pieśni ku czci Dionizosa tzw. dytyramby. Aktorami mogli być tylko mężczyźni. Występowali zazwyczaj w koźlich skórach oraz w butach na koturnach, aby ich lepiej było widać z dalszych miejsc. Aktorzy grali w tzw. maskach tragicznych, które były dostosowane do charakteru sztuki. Maski postaci kobiet były malowane na biało, a mężczyzn na brązowo. Dzisiaj aktorami są zarówno mężczyźni jak i kobiety, a ich ilość jest dowolna. Starożytny teatr był dostępny dla wszystkich - nie był elitarny. Ludzie bardzo lubili teatr na co wskazuje bardzo wysoki poziom kulturalny przeciętnego Ateńczyka w V w. W ciągu wielu lat teatr bardzo się rozwijał i przeobrażał. Dzisiejsze sztuki są pisane na każdy temat, a starożytne zwykle były oparte na mitologii i podejmowano w nich bardzo wzniosłe tematy oraz musiały być zbudowane według ściśle określonych reguł - musiał występować prolog (wstęp), parodos (pierwsza pieśń chóru), epejzodiony (sceny), stasimony (kolejne pieśni chóru po epejzodionach), a wszystko kończył exodos. Starożytnym twórcom sztuk chodziło o to, żeby widza poruszyć, widz miał doznać duchowego oczyszczenia. We współczesnym teatrze bardzo często zacierają się granice między poszczególnymi częściami sztuki. Dramat zmuszał do myślenia i wychowywał, zwłaszcza że żyli w tych czasach wspaniali twórcy, tacy jak Sofokles, Eurypides i Ajschylos greckim teatrze nad losami bohaterów tragedii ciążyło i fatum i każda tragedia kończyła się śmiercią głównego bohatera. W większości dzisiejszych sztuk tak nie jest, bohaterowie sami decydują o swoim losie. Kiedyś widz tylko oglądał, dzisiaj czasem nawet sam bierze udział w przedstawieniu (np. w słynnych inscenizacjach Tadeusza Kantora). Mimo tak wielu różnic, dzisiejszy teatr nie całkiem odbiega od swojego pierwowzoru. Ma widza zapoznawać z wieloma tematami, problemami, ma wzruszać, a przede wszystkim uszlachetniać.