Szkoła stoicyzmu.

SZKOŁA STOICYZMU twórca: Zenon z Kition miejsce: ateński nor tyk Stoa Poikile /nazwa pochodzi od miejsca/ Szkoła przetrwała 5 wieków. Przedstawiciele późniejsi: - Chryzyp /żył w III wieku p.n.e./; - Seneka /I w. p.n.e./; - Epiktet /I/II w. p.n.e./; - cesarz Marek Aureliusz /II w. n.e./ Stoicy byli przekonani, że świat ma budowę materialną, wszystko to co niematerialne nazywali niebytem. Twierdzili, że zarówno dusza jak i bogowie są materiami. Zasadą, źródłem przemian była tzw. Pneuma wyobrażali ją sobie na podobieństwo ognia, była ona jakby rozumem świata, który wszystko przenika i ożywia. Ważną cechą poglądów stoików było przekonanie, że Bóg istnieje w świecie i jest z nim identyczny taki pogląd nazywany jest panteizmem. Ateizm - negacja istnienia Boga; Deizm - Bóg stworzył świat, ale się nim nie interesuje; Teizm - Bóg stworzył i ingeruje w świat; Panteizm - Bóg i przyroda to jedno; Twierdzili stoicy, że istotą szczególną we wszechświecie jest człowiek i jego dusza ma ona tj. dusza charakter materialny, nie jest wieczna, ale trwalsza od ciała.Twierdzili, że siedzibą duszy jest serce. Najważniejszą częścią człowieka jest rozum, który po śmierci człowieka łączy się z rozumem świata tj. ową pneumą. Poglądy etyczne stoików Główne tezy: Głosili pogląd o łączności cnoty, rozumu i szczęścia, cnota jest dostatecznym warunkiem szczęścia, utożsamiali cnotę ze szczęściem. Dowodzili, że powinniśmy żyć zgodnie z rozumem a to oznacza, że żyć zgodnie z naturą z tego wynika kult natury.Twierdzili, że człowiek powinien żyć zgodnie z naturą człowieka, ponieważ natura stanowi rozum. Dlatego powinniśmy się nim kierować a nie uczuciem. Dowodzili, że na człowieka wywierają wpływ okoliczności zewnętrzne, dlatego należy nad nimi zapanować, najlepiej gdybyśmy się uniezależnili. Była to etyka rygorystyczna ponieważ droga do szczęścia wiodła przez ograniczenie ludzkich pożądań. Stoicy uważali, że jedynym dobrem, o które warto zabiegać była cnota. Cnota: wewnętrzna moralna siła człowieka, która umożliwiała mu opanowanie pragnień i namiętności. Najważniejsze 4 cnoty: - mądrość; - dzielność; - umiarkowanie; - sprawiedliwość. Wzór osobowy Wzorem osobowym etyki stoickiej był człowiek, którego właściwością była tzw.apatia. Apatia u stoików - doskonałe samouniezależnienie się. Człowiek posiadający apatię w sposób beznamiętny, opanowany i intelektualny odnosi się do rzeczy zewnętrznych. W działaniu taki człowiek kieruje się racjonalnym namysłem i obowiązkiem. Niczemu się nie dziwi, ani niczego się nie lęka, niestraszna mu śmierć, potrafi rozumnie rozstać się z życiem.