Filozofia Giordano Bruno

Giordano Bruno /1548 - 1600/ Porównuje się go z Sokratesem, obaj zostali spaleni na stosie. Bruno związany był z klasztorem Dominikanów pod Neapolem, zapoznał się tam z dziełami Tomasza z Akwinu jak i z dziełami Arystotelesa. Porzucił klasztor i zaczął się okres ucieczki. Przebywał przez dwa lata w Anglii na zaproszenie królowej Elżbiety I. Został zaproszony do Wenecji, był to podstęp, został aresztowany. Wstępując na stos powiedział: "Z większą trwogą wy wydajecie wyrok niż ja go wysłuchuję."

Poglądy
Najważniejszą ideą filozoficzną była idea nieskończoności świata, idę tą wysnuł Bruno zainspirowany dziełem M.Kopernika "O obrotach sfer niebieskich." nie czytał dzieła Kopernika w oryginale. Idee tą /nieskończoności świata/ uzasadniał Bruno argumentami logicznymi: -- człowiek, który twierdzi, że świat jest skończony jest podobny do człowieka, który wygląda przez okno i widzi klucz przelatujących ptaków i na tej podstawie twierdzi, że tyle jest tylko ptaków ile przez okno może dojrzeć. Bruno domniemywał, że lista znanych w jego epoce planet jest niekompletna i ta jego intuicja została potwierdzona przez Kaplera. Wprowadził Bruno do filozofii pojęcie: monady, rozumiał monadę jako minimum metafizyczne analogiczne do tego jakim jest w geometrii punkt. To pojęcie monady przyjmnie Leibniz. Twierdził Bruno, że świat jest światem harmonijnym a gwarancją harmonijności było istnienie Boga. Wydaje się jednak, że pojęcie Boga w filozofii Bruna było kamuflażem i, że Bruno pisząc Bóg, miał na myśli przyrodę. Przypisuje się więc mu pogląd zwany panteizmem. Bruno podjął dyskusję z Arystotelesem odrzucił podział substancji u Arystotelesa na materię i formę . Twierdził, że forma poza materią nie istnieje. Forma jest tylko odmienną postacią tej samej materii. A więc dowodził, że ruch nie jest własnością formy a jest własnością materii. Spotykamy u Bruno ślady stosowania metody dialektycznej, wtedy kiedy Bruno opisuje ruchy skorupy ziemskiej.