Czy XX wiek można nazwać wiekiem fizyki?

Często wiek XX nazywany jest wiekiem fizyki, lecz czy na pewno był wiekiem przełomowym dla tej dziedziny nauki? W tej pracy postaram się udowodnić słuszność tego założenia.
W przeciągu ubiegłego stulecia nastąpiło wiele odkryć, które zmieniły nasze życie na zawsze. Jednym z ważniejszych była teoria względności opracowana przez wybitnego fizyka i laureata nagrody Nobla, Alberta Einsteina. Teoria względności Einsteina dotyczy tych zjawisk w fizyce jądrowej i astrofizyce, w których obiekty poruszają się z prędkością niewiele mniejszą od prędkości światła. Obowiązująca przed Einsteinem mechanika newtonowska obecnie stanowi szczególny przypadek mechaniki relatywistycznej.
Nazwa "teoria względności" dotyczy dwóch teorii. Pierwsza to szczególna teoria względności ogłoszona w 1905 roku, natomiast druga to ogólna teoria względności pochodząca względność roku 1915. Szczególna teoria względności opisuje obiekty, które mają stałą prędkość. Po sformułowaniu przez Einsteina tej teorii można było wytłumaczyć sprzeczności pojawiające się między założeniami mechaniki klasycznej a ogłoszonymi przez Maxwella równaniami elektromagnetyzmu. Kilka lat po ogłoszeniu szczególnej teorii została ona przedstawiona językiem geometrycznym. W takiej interpretacji należy założyć, że każdy obiekt jest zorientowany w przestrzeni czterowymiarowej, gdzie czwartym wymiarem jest czas. Szczególna teoria względności wprowadza nieznane wcześniej zjawiska, a mianowicie:
-dylatację czasu - oznacza to, że jeśli obserwator znajdzie się w inercjalnym układzie odniesienia czas przez niego mierzony będzie biegł wolniej. Natomiast obiekt, który będzie w ruchu będzie się kurczył w kierunku tego ruchu i dojdzie do zwiększenia jego masy.
-kontrakcję długości, czyli jej skrócenie
-zaburzenie równoczesności zdarzeń
Konsekwencją szczególnej teorii względności jest także założenie równoważności masy i energii, które zostało zobrazowane słynnym wzorem E=mc2. Natomiast kluczowym założeniem tej teorii jest fakt, że prędkość światła ma stałą wartość. Żaden obiekt nie może być przyspieszony do prędkości większej od prędkości światła.
Kolejnym przełomowym odkryciem było wyprodukowanie helikoptera, bo mimo wyższych kosztów zakupu i eksploatacji w porównaniu z samolotami, śmigłowce ze względu na swoje unikalne własności (głównie możliwość pionowego startu i lądowania) znalazły swoje miejsce w grupach ratowniczych, wojsku i wszędzie tam, gdzie istnieje konieczność lądowania na niewielkiej powierzchni oraz płynnego lotu na niewielkiej wysokości, w trudnych i niedostępnych warunkach terenowych, a także w trudnych warunkach atmosferycznych. Chociaż pierwsze projekty maszyn działających na tej zasadzie tworzył już Leonardo da Vinci, pierwszy lot śmigłowca, zaprojektowanego przez Paula Cornu, miał miejsce w 1907 roku (lot na wysokości ok. 30 cm przez 20 s), a pierwszym śmigłowcem, którego lot był w pełni kontrolowany, był Focke-Wulf Fw 61 z 1936.
Za "ojca" śmigłowca powszechnie uważa się rosyjskiego (polskiego pochodzenia) konstruktora, pracującego w Stanach Zjednoczonych, Igora Sikorskiego, który w 1940 zaprojektował Vought-Sikorsky 300. Była to pierwsza działająca maszyna z jednym wirnikiem nośnym i śmigłem ogonowym, które rozwiązywało problem momentu reakcyjnego (zwanego też momentem oporowym), jaki oddziaływa na kadłub śmigłowca a pochodzący z napędu wirnika nośnego. Ten układ, zwany klasycznym, jest wykorzystywany do dziś w większości maszyn. W dzisiejszych czasach prawie każdy posiada telefon komórkowy, kolejny wielki wynalazek z końca XXw. W 1998 powstał system bezprzewodowej łączności Iridium, zainicjowany przez amerykański koncern Motorola. Dzięki sieci satelitów umożliwi on korzystanie z telefonów komórkowych w każdym punkcie kuli ziemskiej. Satelity zapewnią łączność tam, gdzie nie sięga sieć przekaźników naziemnych.
Kończące się stulecie było czasem burzliwego postępu technicznego, a ludzkie możliwości sięgnęły poziomu, o którym jeszcze 100 lat wcześniej nikomu się nie śniło. XX wiek z pewnością był wiekiem fizyki.