Interpretacja utworu Edwarda Stachury "Życie to nie teatr"

Edward Stachura pisarz, pieśniarz i wędrowiec (outsider). Uznany za jednego z poetów wyklętych, określenie to ożywiło się po II wojnie światowej. Wiersze tego poety podobnie jak innych 'przeklętych', jednych oburzają innych zachwycają. Jego twórczość została uznana dopiero po śmierci poety.
Życie to nie teatr jest wierszem wyrażającym uczucia wrażliwego człowieka, poszukującego spokoju oraz sprawiedliwości. Pierwsza strofa utworu przedstawia świat widziany oczyma najprawdopodobniej kobiety, być może żony pisarza. Jego opis jest wręcz idealny, wszystko jest doskonałe jak w teatrze. Ludzie nakładają na twarze maski, dostosowując się przez to do konkretnych sytuacji a także do otoczenia. Nie ma indywidualności, wszyscy myślą tak samo, są idealnym uporządkowanym społeczeństwem. Życie jest zabawą, czymś beztroskim i pozbawionym problemów, jak niewinna gra. Ludzie dostosowani do reguł nie mają własnego zdania. Kolejna zwrotka jest przeciwstawieniem pierwszej. Stachura w przeciwieństwie do innych, dostrzega w życiu również złe strony, w łagodny sposób buntuje się. 'życie jest straszniejsze' jednak odnajduje w nim również prawdziwe piękno. Piękno swobodnego życia, bez ograniczeń, przez które brnie tak jak jemu się podoba. Poeta sprzeciwia się narzucanym stereotypom, nie godzi się z beznadziejnością świata. Jego życie, to życie, które choć nie jest idealne, to pozbawione posłuszeństwa, to życie którym sam kieruje i za które sam odpowiada. Domyślać się można iż nie zamienił by go na inne. 'Wszystko przy nim blednie, blednie nawet sama śmierć'. Poeta dochodzi do wniosku, że on i owa kobieta to dwa różne światy 'teatry to są dwa'. Pisarz podsumowuje kobietę. Uważa ją za zakłamaną, w jego przeświadczeniu wszystko co robi, co czuje jest wyuczonym kłamstwem. 'Bo Ty grasz!' O sobie poeta pisze zupełnie inaczej. Wyraża siebie, swoje prawdziwe uczucia, lęk, obawę przed światem, będącym dla niego czymś nie do zaakceptowania. Mimo odrzucenia z jakim się spotkał, mimo braku akceptacji oraz swoistej inności, Stachura 'krzycząc' nazywa nie siebie lecz kobietę życiowym kaleką, podporządkowanym człowiekiem, nie umiejącym samodzielnie myśleć. Uważa, się za lepszego za 'wygranego'. Następnie poeta opisuje typową rozrywkę, przewidując jej przebieg, co nie jest trudne przy tak poukładanym życiu jakie prowadzi całe społeczeństwo. 'Flirty alkohole może tańce będą też'. Stachura opisuje również swoje czyny. Wypicie wódki oraz stworzenie pięknego wiersza. Po raz kolejny podkreśla 'Ty i ja-teatry to są dwa'. W dwóch ostatnich strofach, poeta znowu podkreśla różnice pomiędzy nim a kobietą. Pisze 'nie zaraźliwy jest Twój śmiech', ponieważ nie jest prawdziwy. Uczucia poety, wszystko co robi, co czuje co mówi jest zgodne z jego sumieniem. Również jego śmiech, tak prawdziwy że udziela się innym.
Wiersz składa się z ośmiu zwrotek, pięcio, cztero oraz trzy wersowych. Jest napisany prostym i zrozumiałym językiem.
Utwór jest niesamowitym wyrazem uczuć oraz poglądów, sposobu patrzenia na świat. Stachura był człowiekiem, którego życie było ciężkie, ale zarazem piękne. Był samotnikiem który nie pasował do czasów w jakich żył. Nie godził się z niesprawiedliwością, i jednolitością świata. Nie wielu poświęciło swoje życie na manifestowanie swych poglądów, niewielu się na to odważyło bojąc się odrzucenia. Moim zdaniem ludzie tacy Jak Edward Stachura pomimo burzliwego życia zasługują bardziej na podziw niż na pogardę.