Światło widzialne

Światło widzialne jest to fala elektromagnetyczna o zakresie długości fal od około 400 nanometrów do 800 nanometrów (1nm=10 do -9m) i częstotliwościach od około 7,5 * 10 do 14 Hz do 3,75*10 do 14 Hz. Są to te fale elektromagnetyczne, które przechodzą przez soczewki naszych oczu bez większych strat.

W zależności od zakresu częstotliwości z obszaru światła widzialnego, oko odbiera światło o różnych barwach. Fale o najmniejszej częstotliwości, czyli najdłuższe fale widzialne to światło czerwone. Fale o większych częstotliwościach to kolejno: pomarańczowa, żółta, zielona, niebieska i fioletowa.

Światło białe jest mieszaniną wszystkich barw, a dowodem na to jest rozczepienie światła białego przez pryzmat na fale o różnych długościach, czyli o różnych kolorach. Powstanie wtedy tęcza.
Widzimy przedmioty jako kolorowe, dlatego że pochłaniają one fale z pewnego zakresu widma, a odbijają inne (np. trawa jest zielona, ponieważ odbija zielony zakres fal widma, natomiast pozostała część fal widma zostaje pochłonięta).

Od białych przedmiotów odbijają się fale z całego zakresu widma, a od przedmiotów czarnych nie odbijają się żadne fale.

Światło widzialne jest w małym stopniu absorbowane (wchłaniane) zarówno przez atmosferę ziemską, jak i przez wodę. Współczynnik absorpcji jest kilka rzędów wielkości mniejszy w świetle widzialnym niż w paśmie ultrafioletu lub podczerwieni. Tylko w tym zakresie fale świetlne mogą przenikać w głąb oceanu na głębokość do około 100 m, dla porównania na przykład podczerwień jest absorbowana tylko przez 1 milimetr powierzchni oceanu.

Fale świetlne, jeśli nie napotykają na żadne przeszkody rozchodzą się po liniach prostych (lub, według zasady Fermata, po najszybszym torze), a przegrody rzucają cień wyraźnie oddzielony od obszaru oświetlonego, co jest najlepiej widoczne dla źródła światła o małych rozmiarach.

Źródłem światła może być płomień świecy, gaz w świetlówce lub zapalona żarówka, ale także przedmiot odbijający światło (np słoneczne). W przypadku odbicia zgodnie z prawem odbicia: kąt odbicia jest zawsze równy kątowi padania, a promień padający i promień odbity leżą na tej samej płaszczyźnie, a płaszczyzna musi być gładka (np. lustro), ponieważ w innym przypadku światło odbijać będzie się w różnych kierunkach, ulegając rozproszeniu. Dzięki niemu widzimy np. niebędący źródłem światła Księżyc, który odbijając promienie słoneczne rozprasza światło, a część rozproszonych promieni świetlnych dociera do naszych oczu.