Charakterystyka głównego bohatera książki „Quo vadis” H. Sienkiewicza - Petroniusza

Petroniusz- przyjaciel Marka Winicjusza. Był to człowiek w średnim wieku. Określano go mianem „arbitra elegantrium”. Mieszkał w Rzymie w ogromniej willi. Wielką wagę przywiązywał do wyglądu i urody.

Henryk Sienkiewicz w swojej powieści przedstawił go jako pięknego, przystojnego mężczyznę. Dysponował dużą siłą: „(…) wysmukły i zniewieściały Petroniusz chwycił wpijającą mu się w ramie dłoń młodego atlety, za czym chwycił drugą i trzymał je obie w swojej jednej z siłą żelaznych kleszczy”. Charakteryzował się sprawnością fizyczną. Petroniusz uwielbiał sztukę, a zwłaszcza poezję. Bohatera cechowała nieprzeciętnie wysoka inteligencja. Był człowiekiem wszechstronnie wykształconym. Podchodził do spraw z dystansem i ironią. Był szczery i odważny, ale powściągliwy. Cechowało go także swoiste poczucie humoru, które nadawało jego postaci wyrazu. W stosunku do innych był bardzo tolerancyjny. Nie patrzył na podziały klasowe, odwzajemnił szczerą miłość Eunice. Pomógł Markowi Winicjuszowi zdobyć Ligię. Akceptował tę miłość, mimo że Kallina była chrześcijanką. Nie lubił chrześcijan, uważał ich za: „nieprzyjaciół życia, jak choroby i jak śmierć sama,(…) to jest zgubna i obrzydła sekta”. Po pewny czasie zmienił o niej zdanie, lecz nadal nie chciał zostać jednym z nich. Petroniusz należał do najbliższego otoczenia cezara. Potrafił zaskarbić sobie jego przyjaźń, stając się jego doradcą w kwestii sztuki.

Uważam „arbitra elegancji” za niezwykle barwną i pozytywną postać. Według mnie jest on najciekawszą postacią tej powieści. Jego zamiłowanie do sztuki i piękna bardzo mi się podoba. Poza tym na jego korzyść przemawia stosunek do chrześcijan, jakiego nie miał żaden inny poganin. Potrafił spojrzeć w oczy śmierci, wysyłając list do Nerona.