Dlaczego Aleksander Kamiński kończy swoją opowieść słowami: " Opowieść o wspaniałych ideałach braterstwa i służby o ludziach, którzy potrafią pięknie umierać i pięknie żyć"

„Kamienie na szaniec” Aleksandra Kamińskiego jest utworem opartym całkowicie na faktach. Mówi o rzeczywistych sytuacjach, które miały miejsce w okresie II wojny światowej, w których bierze udział grupa młodych przyjaciół, harcerzy, absolwentów warszawskiego Liceum im. Stefana Batorego. Głowni bohaterowie książki kończą szkołę w 1939 r. i stają przed trudnym wyborem, co dalej mają zrobić ze swoim życiem. Mogą albo spełniać swoje plany na przyszłość i tylko przyglądać się, co zaborcy robią z ich krajem lub porzucić swoje marzenia i stanąć wobec wojennej rzeczywistości. Wybierają to drugie.
Alek, Zośka i Rudy to młodzi ludzie, którzy po zakończeniu szkoły wiedzieli, co chcą robić – bronić ojczyzny. Dlatego też swoje pierwsze kroki skierowali do akcje Małego Sabotażu. Ich zaparcie było tak silne, że byli jednymi z najbardziej aktywnych i mężnych uczestników tego zrzeszenia. Pomimo tego, że wiedzieli, co ich może spotkać za branie udziały w takiego typu akcjach nie bali się konsekwencji tego, co robili. Po pewnym czasie przeszli do Grupy Szturmowej. Za ich aktywność i wielkie poświecenie służbie a również ciągłą gotowości z czasem zostali dowódcami. Praca w Grupie wcale nie należała do łatwych. Wiązała się z wielką odpowiedzialnością i odwaga.
W sytuacji wpadnięcia w ręce zaborcy kogokolwiek z zrzeszenia, był on zobowiązany nie wyjawić tego, co wie na temat dalszych zaplanowanych działań grupy. Pomimo tortur i itp. nie wolno mu było zdradzić innych uczestników.
W takiej sytuacji znajdował się właśnie Rudy. Przechwycony przez gestapo był torturowany i zmuszany do wyjawienia wszystkiego, co wie na tematy Grupy Szturmowej. Przez wiele tygodni był poniżany jednak gestapowcy nie zdołali go złamać. Nie podał im żadnych informacji, aby ochronić swoich kolegów przed wiezieniem lub nawet śmiercią.
Przyjaciele jednak postanowili go odbić z rąk zaborców. W czasie słynnej akcji „ Pod Arsenałem” zakończonej sukcesem, udało się uwolnić Rudego. Jednak ten z powodu odniesionych ran i wycieńczenia, umiera w dniu wyzwolenia. Tego samego dnia ginie także Alek. Podczas akcji zostaje ciężko zraniony w brzuch. Niestety rana jest zbyt poważna i chłopak umiera. Natomiast ostatni z bohaterów książki umiera ostatni, bo w 1943r. Zośka ginie, jako jedyna ofiara zwycięskiego szturmu na posterunek żandarmerii w Sieczychach.
Autor kończy tymi słowami książkę, gdyż chce tym jednym zdaniem podsumować życie każdego z przedstawionych bohaterów. Napisał również to zdanie, aby zwrócić uwagę czytelnika jak żyli główni bohaterowie. Jaki cel postawił sobie każdy z nich. Co uważali za priorytet. I jaki mieli stosunek wobec ojczyzny – czegoś, za co byli zdolni oddać życie. Jak silnie trwali w swoich postanowienia i dążenia. Dlatego A.Kamiński w podsumowaniu utworu pisze, że opowiada o „ideałach braterstwa i służby” i „ludziach, którzy potrafią pięknie umierać i pięknie żyć”.