Józef Poniatowski

Józef Poniatowski książę herbu Ciołek, syn Andrzeja Poniatowskiego, marszałka-lejtnanta gen. dywizji w służbie austriackiej. Ur.7 maja 1763 w Wiedniu. Zm.19 października 1813 pod Lipskiem. Polski generał, minister wojny i Wódz Naczelny Wojsk Polskich Księstwa Warszawskiego, marszałek Francji. Mając 10 lat zmarł mu ojciec. Znał język francuski, polski i niemiecki którymi posługiwał się swobodnie. Z matką rozmawiał po francusku, a z rodziną ojca i służbą po polsku. Tak jak jego ojciec wstąpił do wojska. W 1780 został porucznikiem, a w 1788 awansował do stopnia pułkownika i został adiutantem cesarza Józefa II. W 1789 na życzenie króla i sejmu wezwany został do służby w wojsku polskim. Otrzymał stopień generał-major i dowództwo IV Dywizji. Józef Poniatowski był zwolennikiem konstytucji 3 maja. 6 maja 1792 otrzymał dowództwo nad całością wojsk koronnych nad granicą rosyjską na Ukrainie. W listopadzie 1806 kiedy Prusacy zagrożeni przez Napoleona gotowi byli do opuszczenia Warszawy, Poniatowski na wezwanie króla Fryderyka Wilhelma III zgodził się zarządzać stolicą i stanął na czele milicji miejskiej. Pod koniec roku, po wejściu wojsk Joachima Murata do Warszawy, zaistniała kwestia kto ma stać na czele polskich żołnierzy w nowym przymierzu z Francją. Na czele polskich żołnierzy stanął Józef Poniatowski. Poniatowski przyjął na siebie odpowiedzialność za nowe powstające wojsko. 14 stycznia 1807 został dyrektorem wojny Komisji Rządzącej. Komisja powstała w lipcu miała nadaną konstytucję "Wielkie Księstwo Warszawskie", w którego rządzie Poniatowski został ministrem wojny. We wrześniu 1814 zwłoki generała Poniatowskiego złożono w podziemiach kościoła św. Krzyża w Warszawie. Dopiero po uzyskaniu zgody władz, w lipcu 1815 zwłoki księcia zostały przeniesione do Krakowa i uroczyście złożone w katedrze na Wawelu. Postać Józefa Poniatowskiego jest wzorem patriotyzmu i poświęcenia dla ojczyzny ponieważ mimo wielu wyrzeczeń poświęcił się całkowicie rozwojowi i organizacji nowej armii polskiej i jej infrastruktury. Zwycięska bitwa armii polskiej pod jego dowództwem zwyciężyła bitwę pod Zieleńcem 18 czerwca 1792. Został nagrodzony przez króla orderem Virtuti Militari.