Anoreksja- referat

Zaburzenia odżywiania występują pod dwiema postaciami: jadłowstrętu psychicznego, czyli anoreksji (anorexia nervosa), oraz żarłoczności psychicznej, czyli bulimii (bulimia nervosa). Obydwie postacie są groźne dla zdrowia, a nawet życia chorej osoby i obydwie powoli rosną do rangi epidemii. W moim referacie uwaga skupiać się będzie na anoreksji.
Anoreksja jest niewątpliwe chorobą psychiczną, której podłoże znajduje się w rodzinie, środowisku chorego - w pracy, szkole - i ogółem w nieprawidłowych relacjach interpersonalnych.
Anoreksja może przyjąć formę walki i wystąpić, gdy zmartwienia się nakładają i trwają przez dłuższy okres czasu. Zwykle choroba ta przychodzi bardzo powoli i nie staje się groźna dla życia na samym początku, lecz trzeba szybko odsunąć problemy i zmartwienie z życia chorego, w innym razie jego życie jest zagrożone, gdyż anoreksja to bardzo groźna choroba Chora jednostka popada w zaburzenia w odżywianiu w efekcie zetknięcia się z patologiami rodzinnymi, toksycznymi rodzicami, czy brakiem akceptacji środowiska. Oczywiście nie można generalizować, jednak lata prac nad rozgryzieniem fenomenu anoreksji, doprowadzają do wniosku, że brak akceptacji swojego ciała rodzi się z chęci zamanifestowania niepokoju, bądź negacji dotychczasowego życia. W przypadku, gdy anoreksja pojawia się jako reakcja przeciwko zbyt wygórowanym oczekiwaniom otoczenia, staje się ona sposobem na pokazanie światu i samemu sobie, że jest coś nad czym możemy sami zapanować - własne ciało. Dziewczęta częściej niż chłopcy popadają w tego typu zaburzenia, można jednocześnie mniej więcej określić profil psychologiczny osobnika podatnego na zachorowanie. Dziewczęta dotknięte tą chorobą zazwyczaj są ambitne, posłuszne uważane za wzorowe córki, bądź wręcz przeciwnie, niezauważane i pomijane w grupie. Co ciekawe nadmiernie chude ciało, jest w naszym, młodzieżowym środowisku jak najbardziej pożądane. Młodzi ludzie widzą wiele chudych dziewczyn, modelek w telewizji na wybiegach i na nich się wzorują. Za przykład mogą nam tu posłużyć te dwie kobiety - dobrze zarabiające modelki, wyglądające na kobiety idealnych kształtów, ponieważ są chude, a to w ich zawodzie jest najważniejsze. Jednak gdy się bliżej przyjrzymy z pewnością zauważymy ich wychudzone ramiona, czy wystające żebra, a także kości policzkowe. Jeszcze innym powodem, dla którego nastolatki, bo to głównie one są podatne na tę chorobę, głodzą się, by uzyskać wymarzoną, choć wcale nie piękną, jak się zaraz przekonacie, gdy puszczę te zdjęcia po sali, figurę jest chęć przełamania nieśmiałości i zainteresowania innych swoją osobą.
Nie od dziś wiadomo, że chłopcy w pierwszej ocenie dziewczyny patrzą wyłącznie na jej urodę. Dlatego też, to oni są pośrednio odpowiedzialni za rozprzestrzenianie się tej niebezpiecznej choroby. Z relacji chorych dziewczyn wynika, że po staracie wagi zaczęto się nimi interesować, ich życie towarzyskie układało się jak nigdy dotąd. Jednak to jest zgubny tryb myślenia: głodziły się coraz bardziej, by nie stracić tego, co już ?osiągnęły? oczywiście w cudzysłowiu. I tak zamykało się błędne koło, ponieważ gdy już raz się zacznie, bardzo trudno jest ten proces przerwać, choć nie jest to niemożliwe?
Choroba zaczyna się zupełnie niewinnie. W okresie dojrzewania dziewczyna postanawia sprostać wymaganiom środowiska i dąży do perfekcji swojego ciała. Niejednokrotnie wpływ środowiska wymusza zmianę siebie, by osiągnąć upragnioną akceptację. Jednak dążenie do odpowiedniej wagi nie przynosi rezultatów, w związku z czym, odchudzanie przemienia się w obsesję. Pojawia się stopniowe ograniczanie ilości spożywanych pokarmów, rzadziej dzieje się to nagle, bez powolnej zmiany przyzwyczajeń.
Często pierwszą oznaką są symptomy depresji, która często przeradza się w anoreksję u dziewcząt pomiędzy 12 i 25 rokiem życia. Symptomy choroby są praktycznie niezauważalne dla rodziny, tym bardziej, że choroba zaczyna sie zupełnie niewinnie - od zwykłych prób odchudzania się. Młode dziewczęta w okresie dojrzewania nie zawsze akceptują swoje nowe kobiece kształty i próbują się odchudzać, najpierw ograniczają kalorie, później eliminują kolejne potrawy. Z czasem osoba chora ogranicza jedzenie do tego stopnia, że przyjmuje jedynie 300 kcal dziennie (przy zapotrzebowaniu do 2000 kcal) i spożywaniu tylko jednego rodzaju produktów, np. kromki chleba z margaryną, sałaty z kiełkami - wszystko jest skrupulatnie dzielone, układane na talerzu i spożywane w bardzo wolnym tempie, by stworzyć pozory posiłku- nasz mózg funkcjonuje w taki sposób, że im dłużej przeżuwamy pokarm lub im mniejszy talerz wybierzemy (np. zamiast dużego talerza mały talerzyk) tym więcej wydaje nam się, ze zjedliśmy. Są to często triki stosowanie przez anorektyczki Osoby z anoreksją mogą także mieć obsesję na punkcie ważenia się.
Początkowo osoba taka odczuwa zadowolenie, czuje się dobrze, może uprawiać jakiś wyczerpujący sport, który staje sie jej obsesją w równym stopniu, jak niejedzenie. Znamienne jest, że w początkowym etapie ani chora, ani rodzina nie są w stanie zauważyć nieprawidłowości, natomiast później jedynie chora żyje w przekonaniu o swoim zdrowiu.
Nieleczona anoreksja prowadzi do poważnego osłabienia organizmu - narządy, bez odpowiedniej dawki witamin i budulca, nie są w stanie poprawnie funkcjonować, pojawia się anemia, poważne osłabienie serca. Anoreksja jest chorobą śmiertelną. W 10% przypadków kończy się śmiercią z wycieńczenia, ustaniem akcji serca, zawałem serca, bądź samobójstwem. W najlepszym wypadku dochodzi jedynie do zachwiania funkcji życiowych, skrajnego wycieńczenia, zaniku menstruacji.
Leczenie anoreksji, odkrytej w odpowiednim momencie, może zakończyć się sukcesem. Jednak tak, jak w przypadku depresji, należy wystrzegać się środowisk mających negatywny wpływ i poddawać się kontroli lekarskiej do końca życia. Leczenie anoreksji zazwyczaj doprowadza organizm do odpowiedniego stanu, czyli takiego, w którym jest w mocy prawidłowo funkcjonować. Anoreksja wykryta lub leczona zbyt późno może skończyć się śmiercią - w najcięższych przypadkach, lekarze mogą jedynie przedłużyć egzystencję i uśmierzyć ból umierania.
Pierwszą z reakcji rodziny, po zaobserwowaniu zaburzenia, jest przeważnie narzucenie na chorą przymusu jedzenia. Pojawia się kontrola, także w tej sferze życia, jednocześnie reakcją jest okłamywanie, chowanie jedzenia i pojawia się najgorsza z możliwych sytuacji - tymczasowa bulimia. Chora przyjmuje pokarmy, po czym usuwa je z organizmu przy użyciu tabletek przeczyszczających lub wymiotując. Powoduje to jeszcze większą frustrację i załamanie - anoreksja przez same chore jest postrzegana jako coś czystego, dążenie do perfekcji w życiu i sposób na kontrolę, gdy w przypadku bulimii, chora czuje sie jak śmietnik, nienawidzi swojego ciała i odczuwa wstręt, powodujący popadanie w głębszą depresję. Terapia nie może ograniczać się tylko do zwykłego przymuszania do jedzenia, czy podawania leków.
Najczęściej stosowaną terapią jest izolacja od toksycznego środowiska, często nawet od rodziny. Zaleca się zmianę miejsca pracy, bądź szkoły, zmianę przyjaciół. Dopiero kolejnym etapem, po długotrwałej psychoterapii, jest nauczanie prawidłowych sposobów odżywiania. Przyczyny anoreksji są tak głęboko zakorzenione w psychice chorej, że bez odpowiedniego podejścia i pomocy psychologicznej niemożliwe jest samowyleczenie.
Zmiany fizyczne i psychiczne u osób cierpiących na anoreksję
? wyniszczenie
? zwolnienie czynności serca i tętna
? niskie ciśnienie krwi
? wzdęcia
? zaparcia
? obrzęki dłoni i stóp
? sucha, łuszcząca się skóra
? meszek na twarzy i ciele
? znaczna utrata włosów
? zimne dłonie
? nadmierne pocenie się stóp
? niedokrwistość (anemia)
? brak miesiączki lub bardzo wydłużone okresy między menstruacjami (kobiety)
? drażliwość
? dezorientacja/zakłopotanie
? nastroje depresyjne (poczucie beznadziejności, niska samoocena)
? izolowanie się od otoczenia
? bezsenność
? zachowania obsesyjne, zwłaszcza w odniesieniu do jedzenia
? krótki oddech
? częste bóle głowy

Ludność Polski- 38518241osoby
Kobiety: 20 119 896 Mężczyźni:18 673 617
Chore: 20 119 Chorzy: 4 668
Umiera co roku: 2 011 Umiera co roku: 466
Łącznie umiera: 2477 ludzi/rok w Polsce

Podsumowanie:
Anoreksja czyli jadłowstręt psychiczny charakteryzuje się fałszywą oceną własnego ciała, prowadzącą do głodzenia się.
Chorzy na anoreksję nie muszą być bardzo chudzi, zaburzenia łaknienia zaczynają się znacznie wcześniej, gdy mimo iż osoba posiada normalną masę ciała uważa się za grubą i coraz bardziej zmniejsza przyjmowanie pokarmu.
Istotną cechą tej choroby jest jej ukrywanie. Chory odrzuca wszelkie formy pomocy, w tym także pomoc lekarską, a tym samym doprowadza do skomplikowanego przebiegu choroby...
Branie środków farmakologicznych, aby pozbyć się jedzenia z organizmu jest także czymś powszechnym.
Anoreksję cechuje szybko postępujące wyniszczenie organizmu, które pozostawia często już nieodwracalne zmiany. Nieleczona zabija ok. 10% przypadków.
Anoreksja bezwzględnie wymaga pomocy specjalisty, niekiedy kilku. Prawie w każdym przypadku jadłowstrętu konieczna jest hospitalizacja psychiatryczna. Leczenie polega na kompleksowym leczeniu farmakologicznym, psychoterapeutycznym i wychowawczym. Niezbędne jest często karmienie sztuczne, lub dożylne wstrzykiwanie substancji odżywczych.
Niedobór wapnia, z powodu stosowanej diety umieszcza anorektyczki w grupie większego ryzyka wystąpienia osteoporozy w późniejszym okresie życia. Wielu ludzi cierpiących na to schorzenie ujawnia depresję, niepokój oraz problem z uzależnieniem od alkoholu i narkotyków. Najbardziej poważne problemy to śmierć z zagłodzenia, ustanie akcji serca lub samobójstwo.
Anoreksja to problem, który każdy przeżywa inaczej. Definicje, reguły, ramki nie są w stanie scharakteryzować ogromu zniszczeń fizycznych i psychicznych, jakie niesie ze sobą ta choroba.
Aby dotrzeć do osoby chorującej na anoreksję należy podejść do niej z wrażliwością i empatią. Leczenie, to najczęściej długotrwała terapia, w którą zaangażowane są całe rodziny. Najważniejsza jest jednak świadomość zagrożenia u samej osoby chorującej, ale często jednak wystarcza czyjaś obecność, zrozumienie i wsparcie Anoreksja to wyniszczająca, groźna choroba, z którą trzeba walczyć. Jeśli znacie kogoś, komu może ona zagrażać nie bójcie się mu pomóc- to was nic nie kosztuje, a możecie mu uratować życie. Dziękuję. Czy są jakieś pytania?

Magdalena Krajewska