Opis obrazu.Caravaggio- "Judyta ścinająca głowę Holofernesa".

Obraz: Judyta ścinająca głowę Holofernesa
Autor: Michaelangelo Merisi de Caravaggio
Rok powstania: 1599
Technika wykonania: olej na płótnie
Rozmiar: 145 x 195 cm
Obecne miejsce przechowywania: Rzym, Galleria Nazionale d'Arte Antica

Przedstawiona na obrazie scena pochodzi ze Starego Testamentu z ks. Judyty. Holofernes był asyryjskim wodzem. Oblegał on miasto Betulia, z którego pochodziła Judyta. Była ona piękną wdową i postanowiła, że pójdzie do asyryjskiego obozu i wykorzystując swoje wdzięki rozbroi wodza nieprzyjacielskiej armii. Udało się jej zjednać sobie przychylność Holofernesa i podczas jednej z uczt, gdy mężczyzna zasnął, odcięła mu głowę.

Kształt pola obrazowego: prostokąt pionowy

Dominują ciepłe, stonowane barwy w ciemnych, nieco przybrudzonych odcieniach.
Tło jest bardzo ciemne i w sposób wyrazisty odznacza się od pierwszego planu, postaci i przedmiotów.

Wyraźne kontrasty między światłem a cieniem. Zachowana proporcja między obszarami zacienionymi i oświetlonymi. Dominują brązy, żółcienie i czerwień. Pojawiają się plamy bieli, lecz jest ona nieco ?odymiona?.

Symbolika barw użytych do przedstawienia poszczególnych elementów podkreśla ich wydźwięk. Plama czerwieni nad Holofernesem oznacza wojnę, rządzę i odwagę, czyli jego atrybuty jako wodza i żołnierza. Z kolei połączenie czerwieni z czernią jest symbolem gwałtu i zdrady, którym padł Holofernes z reki Judyty. Czerń tła oraz pościeli same w sobie symbolizują niewiarę, grzech i śmierć co także jest odniesieniem do osoby asyryjskiego wodza. Biel pościeli na której leży Holofernes uosabia zwycięstwo dobra nad złem. Z kolei biel bluzki Judyty to symbol szlachetnych zamiarów. Żółć i brązy jej sukni są wyrazem zdrady i wrogości skierowanej ku Holofernesowi oraz podkreślają człowieczeństwo wdowy. Rudy kolor włosów Judyty wyraża kłamstwo i nieczystość jej zamiarów. Szarość w ubraniu służącej podkreśla potrzebę dochowania sekretu zaistniałego morderstwa


Światło pada od lewego dolnego rogu i jest ono skierowane ku prawemu górnemu rogowi kompozycji. Najsilniej oświetlona jest postać leżącego mężczyzny. Dodatkowo jest ona zaakcentowana czerwienią tkaniny znajdującej się ponad nim. Dzięki takiemu zabiegowi widz w pierwszej kolejności zauważa właśnie tę postać. Następnie wzrok przesuwa się po rękach Judyty na obszar jej sylwetki od pasa w górę, która także jest dość silnie oświetlona. Na samym końcu wzrok pada na postać starszej kobiety znajdującej się w cieniu sylwetki Judyty.

Dynamiczność kompozycji podkreślają linie perspektywy przebiegające ukośnie od lewego dolnego do prawego górnego rogu, a także ukazane za pomocą światłocieni napięcie mięśni wszystkich postaci. Istotną rolę odgrywa ekspresja emocji postaci: twarz Holofernesa oraz starszej kobiety wyrażają przerażenie i zaskoczenie, natomiast z twarzy Judyty możemy odczytać emocje takie jak nienawiść, obrzydzenie oraz skupienie.

W sposób jednoznaczny można wytyczyć osie symetrii.
W pionie można ją przeprowadzić od łokcia leżącego mężczyzny, lewą dłoń Judyty, czubek głowy Holofernesa, tuż za nadgarstkiem prawej ręki Judyty, a następnie przez fałdę tkaniny zawieszonej nad Holofernesem.
W poziomie przebiega ona wzdłuż pachy prawej reki Holofernesa, jego prawy policzek, tasiemkę na sukni Judyty przebiegającą pod biustem oraz kawałek tkaniny na dekolcie postaci stojącej za Judytą.
Linie symetrii przecinają się na wysokości nadgarstka prawej dłoni Judyty.

Można zauważyć zachwianie w proporcjach postaci względem siebie. Osoba Holofernesa jest większa od postaci Judyty i jej służącej, które znajdują się w głębi obrazu. Jednak postura Holofernesa jest nadto wyolbrzymiona i w dominuje nad pozostałymi dwoma sylwetkami.

Sposób prowadzenia pędzla, zastosowanie perspektywy oraz gra światła z cieniem sprawia wrażenie głębi.