Zakony krzyżackie

Templariusze

Zakon Ubogich Rycerzy Świątyni założony został w 1119 przez rycerza z Szampanii Huguesa de Payensa. Początkowo był bractwem chroniącym pielgrzymów przybywających do Ziemi Świętej, później głównym zadaniem zakonu stała się walka z muzułmanami. Nazwę templariusze wzięli od ich siedziby w pobliżu dawnej świątyni (templum) Salomona w Jerozolimie.

Templariusze nosili białe płaszcze z czerwonym krzyżem. Reguła zakonna, oparta na cysterskiej (zatwierdzona w 1128), stała się wzorem dla większości zakonów rycerskich. Liczne nadania i zręcznie prowadzone operacje finansowe pozwoliły templariuszom zgromadzić wielkie bogactwa zarówno w Palestynie, jak i w krajach Europy. Pozycja ekonomiczna zapewniła im wpływ na decyzje słabych królów jerozolimskich i władców europejskich, zaciągających długi w zakonnych domach bankierskich.

Po upadku Królestwa Jerozolimskiego templariusze przenieśli się na Cypr (1291), a następnie do Francji. Zadłużony u templariuszy król francuski Filip IV Piękny pragnąc uwolnić się od wierzycieli, uwięził 13 października 1307 wszystkich członków zakonu we Francji, oskarżając ich o herezję, świętokradztwo, czary, rozpustę i spiskowanie z Saracenami. Ich majątki we Francji uległy konfiskacie, wielu templariuszy spalono na stosie (m.in. 54 dostojników zakonnych, wśród nich wielkiego mistrza J. de Molaya).

Pod naciskiem Filipa IV papież Klemens V rozwiązał 1312 zakon, jego majątki formalnie przekazano joannitom. We Francji zostały w dużej mierze zagarnięte przez króla.

Joannici

Zakon Rycerski Świętego Jana Chrzciciela Szpitala Jerozolimskiego (Ordo Militiae Baptistae Hospitalis Hierosolimitari), jest najstarszym zakonem rycerskim. W 1070r. przez kupców z Amalfii został wybudowany szpital dla pielgrzymów pod wezwaniem św. Jana. Obsługujący od 1083r. szpital rycerze zostali nazwani Joannitami (od łacińskiego Joannes - Jan). Od 1310r. byli znani jako Kawalerowie rodyjscy - od wyspy Rodos, na której się osiedlili. W 1530 r. przenieśli się na Maltę - odtąd ich późniejsza nazwa (darowana im przez cesarza Karola V) - kawalerowie maltańscy. Joannici zostali sprowadzeni do Polski w 1166r. przez księcia Henryka Sandomierskiego. Osiedlili się w Zagościu.

Początkowym celem zakonu była obsługa szpitali w Jerozolimie oraz obrona Ziemi Świętej przed ?niewiernymi?(wyznawcami innych religii). W późniejszym czasie zaczęli się oni zajmować działalnościami charytatywnymi i duszpasterstwem

Oznakami członków Zakonu jest biały krzyż z rozdwojonymi ramionami, zwany krzyżem maltańskim noszony na czarnym płaszczu.

Krzyżacy

Pełna nazwa zakonu to: Bracia Zakonu Najświętszej Maryi Panny w Jerozolimie. Początki istnienia zakonu sięgają 1190r. Z bractwa, które obsługiwało szpital w Jerozolimie, wyłoniła się grupa rycerzy i kapłanów, którzy utworzyli własną grupę rycerską. W 1199 zostali uznani za władze kościelne za zakon. W latach 1226-1230 krzyżacy zostali sprowadzeni przez księcia Konrada Mazowieckiego do Polski. Przez cały czas swojego istnienia prowadzili oni wojny z ludami pogańskimi i jednocześnie z Litwą i Polską,

Początkowo Krzyżacy opiekowali się niemieckimi pielgrzymami i chorymi w Ziemi świętej. Rycerze zakonu krzyżackiego byli znani z męstwa, Ele i również z tego, że byli okrutni względem pokonanych