Wojna obronna Polski

Wczesnym rankiem 1 września 1939 roku najazdem na Polskę Niemcy spowodowały, że Europa i świat zostały objęte kolejną wojną. Jej przyczyną były odwetowe i zaborcze dążenia faszystowskich Niemiec i ich sojuszników oraz polityka ustępstw stosowana wobec nich przez Wielką Brytanię i Francję. Działania planowane przez Hitlera jako konflikt niemiecko polski w wyniku wypowiedzenia 3 września Niemcom wojny przez Wielką Brytanię i Francję przekształciły się formalnie w konflikt ogólnoeropejski. Jednakże sojusznicy Polski nie podjęli działań wojennych pomimo przewagi nad siłami niemieckimi. Przeciwko Polsce Niemcy wystawiły liczną nowocześnie uzbrojoną i zmechanizowaną armię tworząc znaczną dysproporcję sił obydwu walczących stron. Plan wojny z Polską - znany pod kryptonimem Biały Plan zakładał prowadzenie błyskawicznej wojny totalnej. Utworzono dwie grupy armii: "Północ", która miała uderzyć z Prus wschodnich i Pomorza w kierunku Bydgoszczy, Torunia i warszawy oraz "Południe" która z Dolnego Śląska, Moraw i Słowacji miała nacierać w kierunku linii Sanu. Polska strona z myślą opracowaną w lutym 1939 roku planu działań przewidywała aktywną obronę granic i związanie znacznych sił niemieckich do momentu włączenia się do wojny sił sojuszniczych. Rachuby na silne natarcie sojuszników na Zachodzie okazały się nierealne.Przewaga liczebna, oraz masowy udział w walkach lotnictwa, a także rozmieszczenie sił polskich wzdłuż rozciągniętej granicy spowodowały, że po sześciu dniach bitwy granicznej oddziały wojska polskiego zaczęły się wycofywać na drugą linię obrony Narew-Wisła-San.
Przez tydzień broniła się ostrzeliwana przez pancernik "schleswig-holstein", dowodzona przez Henryka Sucharskiego załoga polskiej składnicy wojskowej na Westerplatte w Gdańsku.Ciężkie walki prowadzono na Śląsku, w okolicach Krakowa, Tarnowa i Przemyśla.