„Rewolucja zjada własne dzieci” to powiedzenie o czasach rewolucji francuskiej. Uzasadnij tę tezę na podstawie losów twórców rewolucji.

Mówiąc o historii mamy na myśli minione dzieje, wypracowane przez społeczeństwo w okresie pewnych wydarzeń: wojen, pokojów, umów społecznych, ewolucjach, a także i rewolucjach. Bogate tło konfliktów politycznych w drugiej połowie XVIII w. spowodowało wybuch rewolucji francuskiej, która wyrodziła utarte do dziś, prawdziwe powiedzenie, iż ?rewolucja zjada własne dzieci?. Na podstawie przytoczonych poniżej faktów postaram się udowodnić słuszność tej tezy.
Rewolucja francuska to gwałtowny przewrót gospodarczy i polityczny w państwie. Jednak jej zalążki utworzenia były widoczne wśród obywateli znacznie wcześniej. Sprzeciwienie się społeczeństwa francuskiego, tj. trzeciej warstwy, stanowiącej około 96%, na wniosek podniesienia podatków; złe rządy króla Ludwika XVI oraz gwałtowne szerzenie nowych poglądów oświeceniowych spowodowało w rezultacie bunt i dało początek pierwszym zamieszkom. Zburzenie natomiast Bastylii stało się bezpośrednią przyczyną, ?tu i teraz?, rozpoczęcia rewolucji.
Rewolucjoniści rozpoczęli swoje działania od stolicy, jednak tylko kilka dni potrzebowali na to by fala buntu zalała całą Francję. Postanowili dziać siła. Niszczono zabytki, budynki urzędników, klasztory. Mordowano bogatą szlachtę stojącą na wysokich stanowiskach. W ten czas ważnym wydarzeniem było uchwalenie 26 sierpnia 1789 roku Deklaracji praw człowieka i obywatela. Miała ona na celu zrównać stan trzeci ze szlachtą i duchowieństwem. Król jednak odciął się od przywileju podpisania umowy nowego prawa. W ten oto sposób w społeczeństwie wykształciły się ugrupowania początkowo wspólnie realizujące jeden program. Z czasem sytuacja uległą zmianie. Ciągłe morderstwa, zamieszki i niszczenie mienia publicznego spowodowało także i wrogość pomiędzy sojusznikami.
Po zaledwie kilku latach Francję ogłoszono republiką. Rządy króla zostały zniesione, a on sam został skazany na śmierć. Na czele rządów stał Komitet Ocalenia Publicznego. Dalsze podziały w sferze politycznej doprowadziły w konsekwencji do powstania takich ugrupowań, że osoby stojące na ich czele, wcześniej wierni współpracownicy, stały się dla siebie głównymi wrogami. Georgesa Dantona, Maksymiliana Robespierre, oraz Jaccques Herbert ? dzieci rewolucji, jej współtwórcy zaczęli prowadzić agresywną politykę wyniszczającą. Nie musiało minąć wiele czasu, aby stwierdzić, że polityka ta była ich klęską. Herbert jako pierwszy został skazany na śmierć. Przyczynili się do tego osoby zasiadające naprzeciwko niego, Robespierre i Danton. Wkrótce Danton zaproponował zaprzestanie terroru. Te działania nie spodobały się Robespierre?owi, który wyeliminował nieprzyjaciela ze społeczeństwa skazując go na zgilotynowanie. Trzy miesiące później te społeczeństwo pozbyło się w podobny sposób i jego
Wszystkie zebrane informacje, będące całością pracy potwierdzają tezę, że ?rewolucja zjada własne dzieci?. Na przykładzie trzech wybitnych, chodź niezbyt pozytywnych postaci tamtego okresu, teza została udowodniona.