Rytmika i taniec

TEMAT: Terapeutyczne znaczenie tańca i form muzyczno ruchowych.

Według Polskiego Stowarzyszenia Choreoterapii: Psychoterapia tańcem jest techniką należącą do szerokiego nurtu arteterapii (terapii poprzez sztukę). Podstawowe elementy tańca ? rytm i ruch stają się drogą do uzyskania harmonii ciała i umysłu, ułatwiają poznanie siebie i swoich emocji, a także porozumienie z innymi ludźmi.
Terapia tańcem nie opiera się na nauce zasad technicznych, kroków czy kombinacji, można natomiast odnaleźć własny rytm i uwolnić się od codziennych napięć. Terapia tańcem wywodzi się z tańca współczesnego, nawiązuje także do starych tańców szamańskich i plemiennych, do czasów, kiedy taniec był ważną częścią życia społecznego każdego człowieka, naturalnym sposobem wyrażania emocji.
Techniki, które znalazły zastosowanie w pracy choeroterapeutów nawiązują do improwizacji tanecznej, pracy z ciałem, trening odczuwania i relaksacji. W zajęciach mogą brać udział osoby w każdym wieku i o różnym poziomie sprawności. Wykorzystanie tańca i ruchu jako metody pomagania sobie i innym ludziom jest nie tylko atrakcyjne ale i skuteczne. Terapia tańcem łączy ze sobą pracę i zabawę tworząc w ten sposób unikalny instrument jednoczenia ciała, umysłu i duszy w celu poprawy jakości życia.
Z materiałów zbieranych do tej pracy dowiedziałam się o skuteczności choreoterapii miedzy innymi w śród pacjentów z zaburzeniami odżywiania (anoreksja, bulimia), nerwicami (lękową, konwersyjną, nerwicą natręctw), schizofrenią, z osobami starszymi, z kobietami po mastektomii. Terapia tańcem jest także doskonałą metodą pracy z dziećmi nadpobudliwymi, autystycznymi, z osobami niepełnosprawnymi, z ofiarami przemocy. Terapia tańcem i ruchem może przynieść wiele korzyści nie tylko chorym, ale wszystkim, którzy są zainteresowani rozwojem świadomości, chcą lepiej poznać i wyrażać siebie i realizować swój twórczy potencjał.
Pani Zuzanna Pędzich z Polskiego Instytutu Psychoterapii Tańcem i Ruchem porównuje taniec do lustra, w którym możemy zobaczyć i poznać siebie. Wierzy, że każdy człowiek ma w sobie ogromne zasoby, że tylko w niewielkim stopniu wykorzystujemy swój potencjał. Jeśli porównamy człowieka do mitycznego zamku, w każdym z nas będą miejsca jasne, oświetlone i pokoje, które zamknęliśmy na klucz i takie, których jeszcze nie odkryliśmy. W greckim tańcu ?Tezeusz i Ariadna? doświadczamy wyjścia z labiryntu. Aby tego dokonać, musimy najpierw wejść do labiryntu i wnieść tam światło. W choreoterapii powoli zapuszczamy się w ten labirynt ? docieramy do swoich lęków, do złości i tańcząc doświadczamy wyzwolenia. Kiedy pozwalamy sobie na doświadczenie i wyrażenie tych uczuć, przestają mieć nad nami władzę. Jednocześnie docieramy do całego bogactwa, które kryje się w naszym zamku. Pani Zuzanna w ten sposób rozumie ogólnie przyjętą definicję choreoterapii (psychoterapeutyczne wykorzystanie ruchu jako procesu, który zwiększa fizyczną i psychiczną integrację człowieka). Jest tu mowa właśnie o integracji. Do zrozumienia tej integracji można posłużyć się różnymi teoriami psychologicznymi np. Psychosynteza sformułowana przez Roberta Assagioli. Porównuje on osobowość każdego z nas do teatru, w którym mamy wielu aktorów. Czasami niektórzy z nich są w konflikcie. Możemy wtedy myśleć jedno, czuć drugie a wyrażać jeszcze coś innego. Czasami na scenie dominuje jeden aktor. Póki identyfikujemy się z tym aktorem, czy aktorami, nie dostrzegamy innych aspektów siebie. Dopiero poznanie całej obsady i zajęcie miejsca reżysera niesie nam wolność i świadome kreowanie swojego życia. Mówiąc językiem Psychosyntezy mamy poznać i zintegrować różne aspekty naszej osobowości wokół swego ?Ja?.
Szczerze mówiąc nigdy wcześniej nie zainteresowałam się terapią poprzez taniec teraz jednak mam na ten temat odmienne zdanie uważam że to świetny pomysł ponieważ taniec wyzwala ogromną ilość radości. Dzieje się to gdy uwalniamy stłumione emocje, gdy zrzucamy pęta tego co wypada, gdy decydujemy się na nowo, świadomie wykreować siebie.
Psychoterapia tańcem uznaje kompleksowe interakcje, a także zależności umysłu i ciała, przyjmując, że stany psychiczne manifestują się fizycznie w napięciach mięśniowych, sposobie oddychania, postawie ciała i dynamice ruchu. Relacja ciało - psychika jest wzajemna: nie tylko psychika wpływa na ciało, lecz także doświadczenia ciała mają wpływ na psychikę. Jest to założenie jedności psychofizycznej.
Taniec stosowany jest coraz częściej w psychiatrii gdyż dostrzeżono jego pozytywne oddziaływanie na psychikę właśnie poprzez ruch. Nie bez znaczenia jest również kontakt z ludźmi, formy taneczne można dobierać w taki sposób, aby były atrakcyjne dla wszystkich uczestników terapii. Terapia tańcem jest wspaniałą metodą do pracy ze sobą zarówno dla tych osób, które odczuwają wstyd i nieśmiałość w przejawieniu się poprzez ruch i taniec w grupie, jak i dla tych osób, które taniec kochają. Wszelkie obawy, lęki i opory, które mogą się pojawić to normalna rzecz. Od nas tylko zależy, czy zechcemy się otworzyć na siebie i innych i spotkać ze sobą w spontanicznym ruchu i czerpać korzyści np. z tańców w kręgu - doświadczać wspólnoty z innymi w ruchu, radości i zabawie.
Z czasem poprawia się nasze samopoczucie, wzrasta kondycja psychofizyczna i częściej się uśmiechamy. Więcej w nas pozytywnego nastawienia do życia, otwartości do siebie i innych, naturalnej czystej radości i miłości do siebie. Wzrasta nasze zaufanie do siebie i do tego, co czujemy w swoim ciele - chętniej działamy sprzyjając sobie niż krzywdząc siebie, bo zaczynamy czuć się dobrze z komfortem w ciele, a tym samym i w duszy, umyśle...
Czasem potrzeba dużo czasu, czasem potrzeba go mniej. Ale na tych zajęciach nie ma presji, napięcia czy stresu. Wszystko, co wydarza się podczas sesji jest w takim tempie, w jakim chcemy, by się działo. To czas przeznaczony tylko dla nas. Relaksujemy się, pracujemy z oddechem i wizualizacją, które są tak bardzo wdzięcznym i pomocnym narzędziem. Spotykamy się ze sobą z dużą atencją na swoje wnętrze w poczuciu bezpieczeństwa i swobody tak, by robiąc cokolwiek wypływało to z naszej potrzeby i chęci.
Nie ma oceniania, krytyki czy porównywania. A ruch nie jest dobry czy zły, jest po prostu nasz. Jest informacją o nas samych. Wszystko, co się wydarza na zajęciach jest właściwe, bo wypływa z naszego wnętrza.
Choreoterapia to aktywna praca z ciałem poprzez taniec i ruch w towarzystwie różnorodnej muzyki, ale zawsze o pozytywnych wibracjach. Ruch wypływający z ciała w połączeniu z rytmem muzyki pomagają zharmonizować ciało, umysł i duszę.
Terapia tańcem bazuje na twórczej ekspresji ruchowej i improwizacji tanecznej.
Korzyści płynące z uczestnictwa na warsztatach to m.in.:
- odprężenie odczuwalne w ciele i psychice,
- wzrost energii i siły życiowej,
- pozwolenie sobie na spontaniczność i odczuwanie prawdziwej radości,
- akceptacja ciała i jego wyglądu,
- odkrywanie kobiecości i męskości,
- rozpoznanie i bezpieczne wyrażanie uczuć,
- wzrost poczucia własnej wartości,
- wzrost pewności siebie,
- łatwość nawiązywania kontaktów z innymi
bądź zerwanie toksycznych więzi,
- wzrost szacunku do siebie,
- docenienie własnej osoby,
- umiejętność stawiania zdrowych granic w relacjach z ludźmi,
- rozbudzenie kreatywnej postawy do życia,
- integracja psychofizyczna.
Myślę że powyższe wiadomości na temat terapii tańcem ? tańca wnętrz doskonale ukazują terapeutyczne znaczenie tańca i form muzyczno ruchowych. Przygotowując się do tej pracy wykorzystałam wiele artykułów w których wypowiadali się uczestnicy takich warsztatów tanecznych oraz sami prowadzący między innymi przekonało mnie to do skuteczności tej metody.


BIBLIOGRAFIA:

1. Danuta Koziełło, Psychoterapia tańcem, Poznań 2002
2. ?Najtrudniej zatańczyć siebie? Hanna Samson, Twój Styl, luty 2002
3. ?Życie to taniec?, Justyna Masella, Zwierciadło, luty 2002
4. ?Choreoterapia?, Autorski program Reginy Wolskiej
5. www.ptt-poznan.pl- Polskie Stowarzyszenie Choreoterapii