Analiza sonetu "Ajudah" A. Mickiewicza.

Adam Mickiewicz w czasie swojego pobytu w Rosji kilkakrotnie odwiedził Krym. Zafascynowany przyrodą Wschodu napisał cykl sonetów, które zostały zebrane w jeden tom i wydane jako "Sonety krymskie". Był mistrzem w posługiwaniu się tak kunsztownym gatunkiem literackim jak sonet. Wybierał tę formę dla wyrażenia: swej fascynacji przyrodą i uczuć. Jak wiadomo, sonet dzieli się na dwie części: opisową i refleksyjną, a „Ajudah” jest typowym utworem reprezentującym opisywany gatunek.
W wierszu podmiot liryczny jest poetą, ponieważ poezja jest dla niego sposobem na opanowanie przeżyć emocjonalnych. Może też być podróżnikiem, gdyż próbuje zagłuszyć ból poprzez szukanie nowych doświadczeń, stąd zainteresowanie wspaniałością natury. Wypowiada się w pierwszej osobie liczby pojedynczej „lubię”. Opowiada o obrazach, które bardzo go fascynują. Opisuje je w sposób poetycki używając metafor: „Jak spienione bałwany”, „Jak wojsko wielorybów”. Obraz przedstawiony został bardzo dynamicznie. Jest to osiągnięte przez nagromadzenie czasowników o charakterze metaforycznym, np.: „ścisnąwszy się buchają“, „kołują“, „rozbijają się”. Użyte są tez liczne epitety: „spienione bałwany, czarne szeregi, srebrne śniegi“ potęgujące ekspresywność natury i jej potęgę. Podmiot liryczny zachwyca się widokiem fal. Widziana przez niego przyroda jest dzika i tajemnicza. Siły natury wzbudzają w nim podziw i grozę.
W drugiej części – refleksyjnej podmiot porównuje fale do namiętności, która ogarnia duszę poety. Jest ona rozładowywana poprzez poezje i „I nieśmiertelne pieśni”, podobnie jak fale zostawiają na brzegu „muszle, perły i korale”. Odwołuje się tu do poprzedniej zwrotki.. Podmiot liryczny, obserwując fale morskie rozbijające się o brzeg, zauważa analogię do życia poety. Serce artysty jest jak skała, w którą uderzają różne doświadczenia, ale to właśnie jest źródłem poezji. Podmiot uważa ze twórczość właśnie da poecie nieśmiertelność.
Motyw przyrody często przewija się przez sonety Mickiewicza. Jest dzika, tajemnicza i groźna. Spełnia tez ona bardzo ważną rolę. Jest metaforą przeżyć podmiotu. W sonecie „Ajudah” życie poety porównuje się to natury. Dla samego Mickiewicza natura była terapią i wspomnieniem domu