Budowa wewnętrzna komputera

1. Płyta główna

Płyta główna jest wykonana z laminatu (materiał izolacyjny) z naniesionymi na jej powierzchni tzw. ścieżkami, przez które płynie prąd do różnych układów elektronicznych. Mówi się, że jest to szkielet komputera, na którym montuje się procesor, moduły pamięci, kartę graficzną, kartę dźwiękową oraz ewentualnie modem, kartę sieciową, kartę TV. Zadaniem płyty głównej jest połączenie ze sobą wszystkich tych elementów.

Płyta główna (ang. mainboard) - najważniejsza płyta drukowana urządzenia elektronicznego, na której zamontowano najważniejsze elementy urządzenia, umożliwiająca komunikację wszystkim pozostałym komponentom i modułom.

W komputerze na płycie głównej (ang. motherboard) znajdują się procesory, pamięć operacyjna lub gniazda do zainstalowania tych urządzeń oraz gniazda do zainstalowania dodatkowych płyt zwanych kartami rozszerzającymi (np. PCI), urządzeń składujących (dyski twarde, napędy optyczne itp.) i zasilacza. W niektórych konstrukcjach także innych urządzeń zewnętrznych (port szeregowy, port równoległy, USB, złącze klawiatury, złącze myszy).

Koncepcję zbudowania komputera osobistego wyposażonego tylko w minimum potrzebnych urządzeń zmontowanych na jednej płycie drukowanej oraz gniazd, do których podłącza się dodatkowe urządzenia zapoczątkowała firma IBM wprowadzając komputer osobisty, zwany też PC.

Budowa
Kontrolery poszczególnych urządzeń zgrupowane są głównie w dwóch mostkach - północnym i południowym.

Mostek północny, podłączony bezpośrednio do procesora przy pomocy FSB, zawiera kontroler pamięci oraz kontroler szyny graficznej. W przypadku zintegrowania kontrolera pamięci z procesorem mostek ten może nie występować, wówczas bezpośrednio do procesora podłączany jest przez HyperTransport mostek południowy.

Mostek południowy, podłączony do mostka północnego, może zawierać kontrolery PCI, USB, dźwięku, Ethernetu, dysków (ATA, SATA) itp. Do niego też zazwyczaj podłączone są dodatkowe zewnętrzne kontrolery (np. IEEE 1394).
Na płycie głównej umieszczony jest także zegar czasu rzeczywistego.

2. Procesor

Procesor (ang. processor) nazywany często CPU (ang. Central Processing Unit) - urządzenie cyfrowe sekwencyjne potrafiące pobierać dane z pamięci, interpretować je i wykonywać jako rozkazy. Wykonuje on bardzo szybko ciąg prostych operacji (rozkazów) wybranych ze zbioru operacji podstawowych określonych zazwyczaj przez producenta procesora jako lista rozkazów procesora.

Współczesne procesory (zwane mikroprocesorami) wykonywane są zwykle jako układy scalone zamknięte w hermetycznej obudowie, często posiadającej złocone wyprowadzenia (stosowane ze względu na własności stykowe tego metalu). Ich sercem jest monokryształ krzemu, na który naniesiono techniką fotolitografii szereg warstw półprzewodnikowych, tworzących, w zależności od zastosowania, sieć od kilku tysięcy do kilkuset milionów tranzystorów. Połączenia wykonane są z metalu (aluminium, miedź). Ważnym parametrem procesora jest rozmiar elementów budujących jego strukturę. Im są one mniejsze tym niższe jest zużycie energii, napięcie pracy oraz wyższa częstotliwość pracy. Współczesne procesory używane w komputerach osobistych wykonywane są w technologii pozwalającej na uzyskanie elementów o rozmiarach mniejszych niż 65 nm, pracujących z częstotliwością kilku GHz. Według planów największych producentów procesorów, pod koniec roku 2007 powinny pojawić się procesory wykonane w technologii 45 nm, a w 2010 - 32 nm. Fabryki procesorów muszą posiadać pomieszczenia o niezwykłej czystości, co jest bardzo kosztowne.

W funkcjonalnej strukturze procesora można wyróżnić takie elementy, jak:
- zespół rejestrów do przechowywania danych i wyników, rejestry mogą być ogólnego przeznaczenia, lub mają specjalne przeznaczenie,
- jednostkę arytmetyczną (arytmometr) do wykonywania operacji obliczeniowych na danych,
- układ sterujący przebiegiem wykonywania programu.
Jedną z podstawowych cech procesora jest długość (liczba bitów) słowa, na którym wykonywane są podstawowe operacje obliczeniowe. Jeśli słowo ma np. 32 bity, mówimy, że procesor jest 32-bitowy. Innym ważnym parametrem określającym procesor jest szybkość, z jaką wykonuje on program. Przy danej architekturze procesora, szybkość ta w znacznym stopniu zależy od czasu trwania pojedynczego taktu.

Do typowych rozkazów wykonywanych przez procesor należą:
- Kopiowanie danych
o Z pamięci do rejestru
o Z rejestru do pamięci
o Z pamięci do pamięci (niektóre procesory)
o (podział ze względu na sposób adresowania danych)
- Działania arytmetyczne
o Dodawanie
o Odejmowanie
o Porównywanie dwóch liczb
o Dodawanie i odejmowanie jedności
o Zmiana znaku liczby
- Działania na bitach
o Iloczyn logiczny - AND
o Suma logiczna - OR
o Suma modulo 2 (różnica symetryczna) - XOR
o Negacja - NOT
o Przesunięcie bitów w lewo lub prawo
- Skoki
o Bezwarunkowe
o Warunkowe
Komputer oprócz procesora głównego (CPU) posiada procesory pomocnicze: obrazu (GPU), dźwięku, koprocesory arytmetyczne.
Procesor bywa też nazywany jednostką centralną (poprzez tłumaczenie ang. CPU, Central Processing Unit w sposób dosłowny) - to określenie przyjęło się jedynie w wąskim gronie informatyków. Część użytkowników jednostkę centralną kojarzy z handlowym terminem określającym jednostką systemową komputera złożoną z elementów takich jak procesor, płyta główna, karta rozszerzenia, pamięć operacyjna, dysk twardy zamkniętych we wspólnej obudowie, nie o nieobejmujących urządzeń peryferyjnych jak monitor, klawiatura czy drukarka.

Procesor nazywany jest mózgiem komputera. Jego zadaniem jest wykonywanie skomplikowanych obliczeń i operacji przetwarzania danych. Szybkość procesora wyrażana w GHz jest jednym z najważniejszych czynników wpływających na szybkość działania komputera.

3. Karta graficzna

Karta graficzna, często określana też mianem akcelerator grafiki, to element komputera tworzący sygnał dla monitora.

Podstawowym zadaniem karty graficznej jest przechowywanie informacji o tym jak powinien wyglądać obraz na ekranie monitora i odpowiednim sterowaniu monitorem. Pierwsze karty graficzne potrafiły jedynie wyświetlać znaki alfabetu łacińskiego ze zdefiniowanego w pamięci karty generatora znaków - tryb tekstowy. Kolejna generacja kart graficznych potrafiła już wyświetlać w odpowiednim kolorze poszczególne punkty (piksele) - tryb graficzny. Nowoczesne procesory graficzne udostępniają wiele funkcji ułatwiających i przyśpieszających pracę programów. Możliwe jest narysowanie odcinka, trójkąta, wieloboku, wypełnienie ich zadanym kolorem lub wzorem, tzw. akceleracja 2D. Większość kart na rynku posiada również wbudowane funkcje ułatwiające tworzenie obrazu przestrzeni trójwymiarowej, tzw. akceleracja 3D. Niektóre posiadają zaawansowane algorytmy potrafiące na przykład wybrać tylko widoczne na ekranie elementy z przestrzeni.

Firmy produkujące karty graficzne to między innymi:
- ASUS
- ATI Technologies (obecnie jedynie GPU)
- BFG Technologies
- EVGA
- Gainward
- GALAXY Technology
- Gigabyte Technology
- Matrox
- Micro-Star International (MSI)
- nVidia (obecnie jedynie GPU)
- Palit
- XFX

Jest to jedna z kart rozszerzeń. Jest konieczna do wyświetlania obrazu na monitorze. Przetwarza sygnał otrzymywany od procesora. Ważne wartości dla karty graficznej to wielkość pamięci i rozdzielczość obrazu.

4. Karta dźwiękowa

Karta dźwiękowa (ang. sound card) umożliwia rejestrację, przetwarzanie i odtwarzanie dźwięku.

Najbardziej znaną grupą kart dźwiękowych jest seria Sound Blaster firmy Creative Labs.

Obecnie karty dźwiękowe wystarczające do zastosowań amatorskich często wbudowywane są w płytę główną. Pojawiły się również zewnętrzne karty dźwiękowe podłączane do komputera przez jeden z portów np. USB.

Budowa karty dźwiękowej
Karty dźwiękowe w zależności od stopnia skomplikowania i zaawansowania mogą posiadać następujące elementy:
- Generator dźwięku - występował w starszych kartach i był to zazwyczaj generator AM lub FM oraz generator szumu, służył do sprzętowego generowania dźwięków za pomocą modulacji i łączenia fal oraz szumu
- Przetworniki A/C i C/A - umożliwiające rejestrację i odtwarzanie dźwięku
- Mikser dźwięku - służy do łączenia sygnałów dźwięku z różnych źródeł, generatorów dźwięku, przetworników C/A, wejść zewnętrznych, itp.
- Wzmacniacz wyjściowy nbn- do podłączenia słuchawek lub dopasowania linii wyjściowych przetwornika C/A
- Interfejs do komputera - służący do komunikacji i wymiany danych z kartą dźwiękową, zazwyczaj ISA, PCI lub USB
- Procesor DSP - służy do cyfrowej obróbki dźwięku, np. nakładania efektów
- Interfejs MIDI - służy do podłączania do komputera cyfrowych instrumentów muzycznych.

Kolory gniazd i wtyków

Zadaniem karty dźwiękowej jest odtwarzanie dźwięków. Dzięki niej możemy słuchać muzyki, korzystać z programów multimedialnych, tworzyć i nagrywać muzykę. Do wejść znajdujących się narcie dźwiękowej możemy podłączać inne urządzenia: głośniki komputerowe, wzmacniacz, mikrofon, słuchawki, instrumenty elektroniczne.

5. Pamięć RAM

RAM (ang. Random Access Memory) - jest to podstawowy rodzaj pamięci cyfrowej zwany też pamięcią użytkownika lub pamięcią o dostępie swobodnym. Choć nazwa sugeruje, że oznacza to każdą pamięć o bezpośrednim dostępie do dowolnej komórki pamięci (w przeciwieństwie do pamięci o dostępie sekwencyjnym, np. rejestrów przesuwnych), to nazwa ta ze względów historycznych oznacza tylko te rodzaje pamięci o bezpośrednim dostępie, które mogą być też zapisywane przez procesor, a wyklucza pamięci ROM (tylko do odczytu), pomimo iż w ich przypadku również występuje swobodny dostęp do zawartości.

W pamięci RAM przechowywane są aktualnie wykonywane programy i dane dla tych programów, oraz wyniki ich pracy. Zawartość większości pamięci RAM jest tracona w momencie zaniku napięcia zasilania, dlatego wyniki pracy programów muszą być zapisane na jakimś nośniku danych.

Pamięć RAM jest stosowana głównie jako pamięć operacyjna komputera, jako pamięć niektórych komponentów (procesorów specjalizowanych) komputera (np. kart graficznych, dźwiękowych, itp.), jako pamięć danych sterowników mikroprocesorowych.

Jest jednym z typów pamięci wewnętrznej komputera. Tę pamięć nazywa się pamięcią operacyjną. Do niej wczytuje się program lub dane i stąd pobiera je procesor. Jest to najszybsza pamięć. Procesor szybciej odczytuje zapisane w niej dane niż z dysku twardego czy płyty CD. Jest to pamięć nietrwała. Cała jej zawartość kasuje się po wyłączeniu komputera. Jej wielkość podawana w MB wpływa na szybkość pracy komputera. Obecnie standardem jest 256 MB, minimum 128 MB, aby móc korzystać z coraz bardziej wymagającego oprogramowania.

6. Pamięć ROM

ROM (ang. Read-Only Memory - pamięć tylko do odczytu) - rodzaj pamięci operacyjnej urządzenia elektronicznego, w szczególności komputera. Zawiera ona stałe dane potrzebne w pracy urządzenia - np. procedury startowe komputera, czy próbki przebiegu w cyfrowym generatorze funkcyjnym.

Rodzaje pamięci ROM:
W normalnym cyklu pracy urządzenia pamięć ta może być tylko odczytywana. Przygotowanie, poprzez zapis informacji do pamięci, wykonywane jest w zależności od rodzaju pamięci.

Najpopularniejsze rodzaje to:
ROM - pamięci tylko do odczytu. Ten typ pamięci programowany jest przez producenta w trakcie procesu produkcyjnego. Czasami ROM określana jako MROM (Mask programmable ROM).
PROM (ang. Programmable ROM) - programowalna pamięć tylko do odczytu. Jest to pamięć jednokrotnego zapisu. Pierwsze pamięci tego typu były programowane przez przepalenie cieniutkich drucików wbudowanych w strukturę (tzw. "przepalanie połączeń").
EPROM (ang. Erasable Programmable ROM) - kasowalna pamięć tylko do odczytu. Pamięć, do której zaprogramowania potrzebne jest specjalne urządzenie, zwane programatorem PROM (PROM Programmer albo PROM Burner). Pamięci tego typu montowane są zazwyczaj w obudowie ceramicznej ze szklanym "okienkiem" umożliwiającym skasowanie poprzez naświetlanie ultrafioletem.
EEPROM (ang. Electrically Erasable Programmable ROM) - pamięć kasowalna i programowalna elektrycznie. Wykonywana w różnych postaciach (np. jako FLASH), różniących się sposobem organizacji kasowania i zapisu.
Flash EEPROM - kasowanie, a co za tym idzie także zapisywanie odbywa się tylko dla określonej dla danego typu liczby komórek pamięci jednocześnie podczas jednej operacji programowania.

Pamięć ROM jest pamięcią trwałą i nie znika po wyłączaniu komputera dzięki własnej baterii zasilającej. W niej przechowywane są programy służące do uruchomienia komputera. Jest ona zapisywana podczas produkcji komputera. Bez pamięci ROM płyta główna nie mogłaby współpracować z innymi urządzeniami. W pamięci RAM zapisane są fabryczne ustawienia BIOS.

7. Karta sieciowa

Karta sieciowa (ang. NIC - Network Interface Card) służy do przekształcania pakietów danych w sygnały, które są przesyłane w sieci komputerowej. Każda karta NIC posiada własny, unikatowy w skali światowej adres fizyczny, znany jako adres MAC, przyporządkowany w momencie jej produkcji przez producenta, zazwyczaj umieszczony na stałe w jej pamięci ROM. W niektórych współczesnych kartach adres ten można jednak zmieniać.

Działanie: Sygnał z procesora jest dostarczany do karty sieciowej, gdzie sygnał jest zamieniany na standard sieci, w jakiej karta pracuje. Karta sieciowa pracuje tylko w jednym standardzie np. Ethernet. Nie może pracować w dwu standardach jednocześnie np. Ethernet i FDDI. Karty sieciowe, podobnie jak switche są elementami aktywnymi sieci Ethernet.

Kolejna karta rozszerzeń. Jest konieczna, aby połączyć ze sobą komputery za pomocą kabli w jedną sieć. Coraz częściej stosowane są karty bezprzewodowe.

8. Modem

Modem (od ang. MOdulator-DEModulator) - urządzenie elektroniczne, którego zadaniem jest zamiana danych cyfrowych na analogowe sygnały elektryczne (modulacja) i na odwrót (demodulacja) tak, aby mogły być przesyłane i odbierane poprzez linię telefoniczną (a także łącze telewizji kablowej lub fale radiowe). Jest częścią DCE (Data Communications Equipment), które w całości wykonuje opisane wyżej czynności. Nieodzowne do współpracy jest DTE (Data Terminal Equipment) i to dopiero stanowi całość łącza przesyłania danych. Dzięki modemowi można łączyć ze sobą komputery i urządzenia, które dzieli znaczna odległość.

Następna z możliwych kart rozszerzeń montowanych na płycie głównej. Służy do połączenia komputera z gniazdem telefonicznym, aby uzyskać dostęp do sieci Internet.

9. Karta telewizyjna

Karta telewizyjna (ang. television card) to urządzenie wejścia/wyjścia komputera. Umożliwia rejestrację, przetwarzanie i odtwarzanie obrazu telewizyjnego. Często posiada komplet wejść i wyjść analogowych, umożliwiających podłączenie do komputera magnetowidu, gry wideo czy telewizora.

Karta telewizyjna umożliwia odbiór programów telewizji naziemnej, satelitarnej (również cyfrowej). Może służyć do przechwytywania sekwencji wideo, i prostej (liniowej) edycji wideo.

Karty telewizyjne wystarczające do zastosowań amatorskich często zintegrowane są z kartami graficznymi. Pojawiły się również zewnętrzne tunery telewizyjne podłączane do komputera przez port USB lub nawet bezpośrednio do monitora.

Komputery wyposażone w kartę telewizyjną mogą odbierać stacje TV. Można też podłączyć do komputera magnetowid i kamerę. Za pomocą specjalistycznego oprogramowania można montować filmy, dodawać efekty specjalne.

Oprócz w/w kart rozszerzeń montowanych na płycie głównej w obudowie jednostki centralnej znajdują się także:

10. Zasilacz

Zasilacz komputera - zasilacz, który zamienia napięcie zmienne dostępne w sieci elektrycznej na cały zestaw stałych napięć potrzebnych do pracy komputera.
Zasilacz jest jednym z najistotniejszych elementów komputera. Jego stabilna i niezawodna praca w dużej mierze przekłada się na stabilność działania i na żywotność pozostałych elementów komputera.

Dostarcza komputerowi energii potrzebnej elementom elektronicznym do pracy. Wyposażony jest w wentylator, który chłodzi jego elementy.
11. Dysk twardy
Dysk twardy - jeden z typów urządzeń pamięci masowej, wykorzystujących nośnik magnetyczny do przechowywania danych. Nazwa "dysk twardy" (hard disk drive) powstała w celu odróżnienia tego typu urządzeń od tzw. "dysków miękkich", czyli dyskietek (floppy disk), w których nośnik magnetyczny naniesiono na elastyczne podłoże, a nie jak w dysku twardym na sztywne.

Pierwowzorem twardego dysku jest pamięć bębnowa. Pierwsze dyski twarde takie, jak dzisiaj znamy, wyprodukowała w 1980 r. firma Seagate. Dysk przeznaczony do mikrokomputerów miał pojemność 5 MB, 5 razy więcej niż standardowa dyskietka.

Pojemność dysków wynosi od 5 MB (przez 10MB, 20MB i 40MB - dyski MFM w komputerach klasy XT 808x i 286, współcześnie zaś dyski, kilkusetmegabajtowe w komputerach osobistych należą do rzadkości) do 1 TB, najczęściej posiadają rozmiar nawet kilkuset (powyżej 400 GB) GB, (w laptopach 20-260 GB). Małe dyski, o pojemnościach od kilkuset MB do kilku GB stosuje się współcześnie w kartach dla slotu Compact Flash (Microdrive) do cyfrowych aparatów fotograficznych, a także w innych urządzeniach przenośnych.

Dla dysków twardych najważniejsze są parametry: pojemność, szybkość transmisji danych, czas dostępu, prędkość obrotowa talerzy (obr/min.) oraz MTBF.
Kilka dysków twardych można łączyć w macierz dyskową, dzięki czemu można zwiększyć niezawodność przechowywania danych, dostępną przestrzeń na dane, zmniejszyć czas dostępu.

Służy do trwałego przechowywania danych, nawet po wyłączeniu komputera. Wewnątrz dysku znajdują się talerze pokryte materiałem magnetycznym. Nad nimi i pod znajdują się głowice zapisujące i odczytujące dane.

12. Napęd CD-ROM

Napędy pierwszej generacji pracowały z prędkością ok. 150 KB/s. Producenci sprzętu zaprezentowali następnie napędy podwójnej prędkości (300 KB/s), czterokrotnej prędkości (600 KB/s) i szybsze. Najszybsze napędy CD osiągają 52-krotną prędkość odczytu (7800 KB/s), jest to jednak prędkość maksymalna, osiągana tylko na pewnym obszarze płyty. Swego rodzaju ewenement stanowił zaprezentowany w 1999 roku przez firmę Kenwood czytnik CD osiągający 72-krotną prędkość odczytu (10800 KB/s). Osiągnięcie tak wysokich transferów było możliwe dzięki zastosowaniu innowacyjnej technologii TrueX, polegającej na odczytywaniu danych z 7 ścieżek jednocześnie. Pozwoliło to na ograniczenie prędkości obrotowej dysku z ok. 11 000 obr/min (napędy 52x) do 2700-5100 obr/min i tym samym znaczne zmniejszenie poziomu hałasu i wibracji generowanych podczas pracy. Rozwiązanie to - pomimo niewątpliwych zalet - nie rozpowszechniło się zbyt szeroko, co mogło być spowodowane nadchodzącą erą dominacji napędów DVD.

Większość napędów CD-ROM komunikuje się z komputerem za pomocą interfejsu SCSI, lub IDE EIDE, wykorzystując najczęściej protokoły ATAPI lub ASPI. Współczesne napędy CD wyposażone są prawie zawsze w zewnętrzne gniazdo słuchawkowe, pozwalające odtwarzać płyty Audio-CD bez konieczności użycia jakiegokolwiek oprogramowania, oraz wewnętrzne wyjście cyfrowe S/PDIF umożliwiające czytanie ramek danych z płyt Audio-CD w formie cyfrowej.
Dostępne są także nagrywarki CD (zapisujące płyty CD-R oraz CD-RW). Używają one innych środków i specjalizowanego wyposażenia do nagrywania, ale płyta wynikowa CD-R może być odczytana przez jakikolwiek napęd CD-ROM.

Na przełomie 2004 i 2005 roku, nagrywarki następnego standardu, DVD, znacznie staniały. Niższa cena nowych nagrywarek, potrafiących nie tylko zapisywać dyski DVD (R/RW/RAM/DL), ale również CD: R/RW, sprawiła znaczne obniżenie popytu na nagrywarki i czytniki CD.

Napęd ten służy do odczytywania płyt kompaktowych. Na płytę znajdującą się w napędzie pada światło lasera i odczytuje dane zapisane na nośniku. Obecnie stosuje się płyty CD-ROM, CD-R i CD-RW (wielokrotnego zapisu). Zamiast klasycznego napędu CD-ROM coraz częściej montuje się nagrywarkę CD, dzięki której możemy zarówno odczytywać płyty jak i zapisywać je muzyką, filmami i innymi danymi. Popularne są także napędy DVD, w których odtwarzamy i zapisujemy płyty DVD. Płyty te mają większą pojemność(4,7 GB) niż CD.

13. Stacja dyskietek

Stacja dyskietek (FDD; Floppy Disk Drive) to element komputera. Przeznaczona jest do obsługi jednego z rodzajów zewnętrznej pamięci komputerowej, jakim jest dyskietka.

W komputerach osobistych używane były następujące rodzaje stacji dyskietek:
8" - w pierwszych maszynach, pojemność 80KB, 160KB;
5 1/4" - obecnie praktycznie nie jest spotykana (pojemność dyskietki: SD - 180KB, DD - 360 KB, HD 1,2 MB)
3 1/2" - mimo zmniejszenia znaczenia dyskietek, nadal w powszechnym użytku są dyskietki HD (pojemność dyskietki: DD - 720 KB, HD - 1,44 MB)
3" - ale te się praktycznie nie przyjęły i na masową skalę występowały tylko w komputerach Amstrad.

Ich rolę części przejęły nagrywalne płyty CD i DVD, a także coraz powszechniejsze nośniki USB. Mimo tego stacje dyskietek są nadal standardowo montowane w większości komputerów klasy PC.

Najmniejszymi jednostkami zapisu danych na dyskietkach są: sektory i klastry. Pogrupowane stanowią ścieżki, których może być 40 lub 80. Jednostki te nanoszone są na nośnik podczas procesu formatowania.

Dane na dyskietce mogą być zapisane w różnych formatach plików. Najczęściej spotykanym jest FAT, który wywodzi się z systemów MS/DR-DOS dla komputerów PC.

Pierwszym sektorem na dyskietce jest sektor rozruchowy przechowujący podstawowe parametry nośnika (podobnie jak w dysku twardym).

Początkowo stacje dysków zapisywały dane jednostronnie (SS), szczególnie dotyczy to nośników większych niż 3,5 cala. Spotykane były też dyskietki jednostronne, choć w ostatnim etapie ich egzystencji, często były to odpady z produkcji nośników obustronnych, co umożliwiało ich formatowanie tak jak nośnika DS.

Spotykane gęstości zapisu: DD, QD, HD, ED.

Ciekawostki:
Pierwszym komputerem, który na masową skalę zrezygnował z wykorzystywania stacji dysków był iMac, który pojawił się na rynku w 1998 roku.
Napędy FDD oraz nośniki umożliwiały poprawny zapis danych do 83 ścieżki, co było osiągalne na niektórych systemach komputerowych. Dla przykładu komputery zgodne z IBM PC (DOS) wymagały specjalnego oprogramowania (zapis do 82 ścieżki), jednak rozwiązanie to sprawiało wiele problemów i nie przyjęło się. Inaczej było na Atari ST, gdzie dyskietki mogły mieć dowolne parametry i korzystanie z dyskietek o 83 ścieżkach było dość częste. Dostęp do ostatniej ścieżki oznajmiany był przez charakterystyczny dźwięk uderzenia głowicy stacji w obudowę dyskietki.

Umożliwia zapis danych z komputera na dyskietkę o pojemności 1,4 MB. Można archiwizować dane i przenosić je do innego komputera.