Wokulski - człowiek epoki przejściowej

Stanisław Wokulski to główny bohater ?Lalki? Bolesława Prusa. Mimo iż jest on bohaterem powieści pozytywistycznej to jego samego nie można ściśle przypisać do jednej określonej epoki.
Czasy jego młodości przypadły na koniec epoki romantycznej. W tym okresie ukształtowały się jego idee i światopogląd, toteż mimo iż niedługo potem w Polsce nastał pozytywizm, to jego życiem często kierowało myślenie wywodzące się z minionych czasów.
Głównym argumentem, że w duszy był on romantykiem, jest jego stosunek do miłości, który przedstawiono w powyższym fragmencie.
Bohater, podczas spaceru powiślem oddawał rozmyślaniom o Izabeli. Wspomina to, jak spotkał ją w teatrze i już od pierwszej chwili nie mógł oderwać od niej wzroku. Od tamtego wydarzenia nie mógł już się na niczym skupić, nie interesowały go już sklep i książki. Jedyne o czym w stanie był myśleć, to ponowne spotkanie ze swoja ukochaną, którą idealizował i traktował jak największy skarb.
Uczucie paraliżowało go ze wszystkich stron. Czuł, że jest ono czymś mistycznym i aby tego doświadczyć, musiał zmierzyć się z przeciwnościami dotychczasowego życia, służbą w sklepie kolonialnym, zsyłką na Syberię, małżeństwem z wdową po Minclu, a nawet mimowolnym pójściem do teatru, na które w ogóle nie miał chęci.
Ta nagła i gwałtowna miłość spowodowała, że mężczyzna po uświadomieniu sobie, że nie ma u owej kobiety żadnych szans, postanawia popełnić samobójstwo. Próba jednak się nie powiodła. Rzec możnaby, że na szczęście, jednak dla bohatera wcale nie było to takie oczywiste, gdyż po tym zdarzeniu jego miłość coraz bardziej się pogłębiała.
Kolejny argument to fakt, ze przejmował się on losem swojej ojczyzny, co pokazał biorąc udział w powstaniu.

Jednak w Wokulskim odnaleźć można też coś z typowego pozytywisty. Mimo iż zdarzały mu się chwilowe uniesienia, to od najmłodszych lat starał się rozważnie i przemyślanie kierować swoim życiem. Jako kilkunastoletni młodzieniec lubił i szanował naukę. Dużo czytał, przez co pogłębiał swoją wiedzę, bez której, jak uważał, byłby nikim.
Nie tylko nie bał się pracy, ale potrafił w krótkim czasie znacznie rozmnożyć swój majątek.
.Jednak swoje bogactwo spożytkował nie tylko na interesy i wzbicie się na wyżyny społeczne.. Był też hojnym filantropem ? pomagał ludziom, którzy potrzebowali jego wsparcia.
Nawet jego romantyczna, pełna uniesień miłość, przeplatana była cechami pozytywistycznymi. Wokulski nie poprzestał tylko na bezowocnym wzdychaniu do Izabeli. Postanowił ją zdobyć, skutkiem czego był misternie ułożony plan, który krok po kroku realizował. Dla niej wyjechał do pracy, pomagał jej ojcu, odkupił kamienicę.
Czasem też porywy jego serca zagłuszał rozsądek.. W tych momentach zauważał, że jego ukochana nie jest wcale taka idealna za jaką ją ma.. Zastanawiał się nad sensem uczucia do niej, przejawiał nawet lekką niechęć.
Na podstawie powyższych argumentów nietrudno stwierdzić, że Stanisław Wokulski to ?człowiek epoki przejściowej?. Swoje dorosłe życie wiódł w czasach pozytywistycznych, jednak nigdy nie zapomniał o ideach i doświadczeniach z młodości, które opierały się na filozofii romantycznej.