Duraluminium (skrótowo: dural) to ogólna nazwa stopów metali, zawierających głównie aluminium oraz dodatki stopowe: zwykle miedź (2,0-4,9%), mangan (0,3-1,0%), magnez (0,15-1,8%), często także krzem, żelazo i inne w łącznej ilości ok. 6 do 8%, przeznaczony do przeróbki plastycznej. Gęstość duraluminium to ok. 2,8 g/cm? (przy 2,7 dla czystego glinu). Po poddaniu stopu przesycaniu, a następnie starzeniu (utwardzanie wydzieleniowe lub inaczej dyspersyjne), posiada on wysoką wytrzymałość mechaniczną: wytrzymałość doraźna ponad 400 MPa. Najlepsze własności wytrzymałościowe uzyskuje po starzeniu naturalnym. Zastosowanie: m.in. w lotnictwie do części konstrukcyjnych, niegdyś także do ram naziemnych pojazdów sportowych, itp. Rozróżnia się także dural cynkowy, który ma większą zawartość cynku 5-7% oraz miedź, magnez i mangan.
Durale bezcynkowe: PA6, PA7, PA21, PA23, PA24, PA25
Dural cynkowy: PA9
Oporność na korozję
Durale mają niewielką odporność korozyjną. W celu poprawienia odporności korozyjnej blachy z durali bezcynkowych plateruje się czystym aluminium lub stopem Al Zn w przypadku duralu cynkowego.
Odkuwki, pręty, rury i kształtki zabezpiecza się przed korozją innymi metodami.
Historia
Duraluminium zostało odkryte przez przypadek. W 1909 roku, pod kierunkiem Willma Dicka, były prowadzone badania nad nowymi materiałami. Pracowano nad materiałem mającym zastąpić w produkcji łusek bardzo drogi mosiądz. Podczas badań stopu aluminium z miedzią jednemu z laborantów przytrafiło się w domu nieszczęście. Pozostawił badaną płytkę i przez kilka dni nie pojawiał się w laboratorium. Po powrocie dokończył badania i uzyskał bardzo dobre wyniki. Te kilka dni przerwy dało czas na zajście samoczynnego procesu starzenia naturalnego. Próbka "młodego" (nie zestarzonego) duraluminim byłaby miękka i nie zwróciłaby większej uwagi laboranta. Wynalazek poczyniono w miejscowości Duren w Niemczech, skąd pochodzi nazwa Duraluminium (a nie jak mylnie się podaje od durus łac. twardy) [prof. Łukasz Turski w radio TOKFM 9.10.2007]
Podobnymi stopami, jednak o gorszych właściwościach wytrzymałościowych, są hydronalium i magnal.