Szlachta w XVII w.

Wśród szlachty było przekonanie o jej wyższości wobec innych, stanów i narodów. W XVIIw. Głosiła ona, że pochodzi od Sarmatów ? starożytnego ludu zamieszkującego kiedyś ziemie między dolną Wołgą, a Donem. To właśnie po sarmatach miała dziedziczyć :
- wojowniczość
- odwagę
- gościnność
Poglądy te nazywa się mianem sarmatyzmu.
Ubiór męski składał się z :
- żupan długa suknia lniana, wełniana lub jedwabna.
- kontusz ? rodzaj sukni sięgającej za kolana, rozciętej z przodu i zapinanej na haftki lub guzy.
- rozcięte rękawy zwisały luźno lub były zarzucane na plecy.
- całość uzupełniał szeroki wzorzysty pas.
Strój szlachecki jest uznawany za polski strój narodowy, chociaż był wzorowany na ubiorach Turków i Tatarów.
Ubiór damski składał się z :
- obszerna spódnica lub długa suknia z kamizelką.
- podszyte futrem jupki, przypominające współczesne kurtki.
Strój uzupełniały różnorodne czepki.
Strój damaski był o wiele skromniejszy niż strój męski.
W XVIIw. Najpopularniejszą książką były Żywoty Świętych Piotra Skargi.
Jako gatunek literacki pojawiły się w dobie baroku Pamiętnik Jana Chryzostoma-Paska.
Znane są również listy króla Jana III Sobieskiego do żony ? królowej Marysieńki.
W dobie Baroku w Polsce wzrosła pobożność, podobnie jak w innych krajach. Szczególnym miejscem kultu była Częstochowa, która po zwycięskiej obronie klasztoru w czasch potopu szwedzkiego stała się symbolem polskości.
Charakterystyczne dla polskiego malarstwa doby baroku są portrety trumienne, które umieszczano z przodu trumny, stąd też ich charakterystyczny kształt.
Portret trumienny był zamawiany przez szlachcica lub mieszanina zwykle jeszcze za jego życia. Często stanowił wierny wizerunek portretowanego