"Siarka" Douglas Preston i Lincoln Child - recenzja książki.

„Siarka” – Douglas Preston, Lincol Child

Książka o wdzięcznym tytule „Siarka” opowiada o agencie specjalnym FBI Alosiusie Pendergastcie i oficerze policji Vincencie D’Agostcie. Pewnego dnia we własnym domu, w pokoju na strychu zostaje zamordowany cieszący się złą sławą krytyk sztuki Jeremy Grove. Drzwi były zamknięte od środka, a na podłodze został wypalony ślad kopyta. W powietrzu unosi się charakterystyczny zapach siarki. Jego ciało znajduje sprzątaczka. Podejrzewa, że to robota samego diabła. Wtedy do akcji wkraczają Pendergast i D’Agosta, nie wierzący w ingerencję sił nadprzyrodzonych.
Okazuje się, że poprzedniego wieczoru pan Jeremy Grove urządził przyjęcie na które zaprosił czwórkę swoich „przyjaciół”. Rozpoczyna się śledztwo, które przenosi się ze współczesnego Nowego Jorku, aż do owianego legendą zamku we Włoszech, gdzie trzydzieści lat temu czwórka przyjaciół wywołała coś... nieopisanego. Oprócz krytyka w trakcie śledztwa, z rąk mordercy, giną jeszcze dwie osoby, których tożsamości nie ujawnię. Kiedy wszyscy stracili już nadzieję na odnalezienie mordercy agent Pendergast sięgnął po wszystkie możliwe środki i jak można się domyśleć osiągnął swój cel.
Sprawca zostaje wykryty. Niestety na końcu książki dowiadujemy się, że Pendergast ginie. Czy jest to prawdą dowiemy się w następnych częściach. Sprawca morderstwa, którego nie zdradzę, ginie z rąk D’Agosty.
Szczerze polecam tą książkę. Wydaje się, że „Siarka” jest kolejną – 6 częścią thrillerów napisanych przez n/w autorów, ale można ją przeczytać nawet jako pierwszą. Jest to naprawdę wspaniała książka cały czas trzymająca w napięciu.
Napisało ją dwóch mężczyzn. Douglas Preston – stały współpracownik „The New Yorkera”, który pracował dla Amerykańskiego Muzeum Historii Naturalnej oraz Lincoln Child – analityk systemów komputerowych i autor opowieści o duchach i siłach nadprzyrodzonych. Ostatni raz spotkali się w 1999 roku.
Od tego czasu napisali już wspólnie sześć książek wyłącznie przy pomocy telefonu, faksu i Internetu. Pracę nad każdą kolejną książką rozpoczynają gorącą dyskusją. Child przesyła Prestonowi streszczenie kolejnych rozdziałów, zaś Preston sporządza ich wersje szkicowe, które następnie Child redaguje po swojemu. I tak na odwrót. Na razie ostatnią częścią (7) jest Taniec Śmierci, której jeszcze nie zdążyłam przeczytać.