Biografia Leonarda da Vinci

Leonardo da Vinci (właśc. Leonardo di ser Piero da Vinci) - ur. 14 kwietnia 1452r. w Vinci we Włoszech, zm. 2 maja 1519r. w Clos Luc we Francji uzdolniony malarz, rzeźbiarz, architekt, filozof, muzyk, poeta, odkrywca, matematyk, mechanik, anatom, geolog. Najbardziej zasłynął jako malarz, za sprawą obrazów Mona Lisa i Ostatnia Wieczerza. W Polsce znane jest także dzieło Dama z gronostajem ze względu na to, iż jest jedyną pracą artysty, jaka znajduje się w polskich zbiorach.

Antonio da Vinci (starszy) - ur. w 1372r., zm. ok. 1465r., syn ser Piera (starszego), mąż Lucii, ojciec ser Piera (młodszego), Giuliana, Violante i Francesca. Jako jedyny z rodu da Vincich nie wykonywał zawodu notariusza. Zamiast tego wybrał życie ziemianina.

Caterina (lub Catarina) - ur. ok. 1427r. matka Leonarda, Piery, Marii, Lisabetty, Francesca i Sandry. Nie wiadomo kim była, wieśniaczką czy córką drwala. W 1453r. wzięła za męża Antonia di Piero Buti del Vacca. Było to małżeństwo z rozsądku, do którego nakłonili ją Vinci, dając w wianie sporą ilość pieniędzy.

Lucia da Vinci - ur. w 1392r. córka notariusza z rodziny Toia di Bacchereto, żona Antonia (starszego), matka ser Piera (młodszego), Giuliana, Violante i Francesca.

Ser Piero da Vinci (młodszy) - ur. 19 kwietnia 1426r., zm. 9 lipca 1504r. we wtorek o godzinie siódmej, syn Antonia (starszego) i Lucii, ojciec Guglielma, Leonarda i Antonia (młodszego), florencki prawnik i księgowy. Należał do klasy średniej. W 1452r. ożenił się z Albierą di Giovani Amadori. Rok po śmierci Albiery (1464r.) ożenił się z Francescą. W 1467r. zyskał tytuł notariusza i prawo wykonywania zawodu.
W 1475r. ożenił się po raz trzeci.

Technika malarstwa: w pracowni Verrocchia Leonardo zapoznał się z zasadami perspektywy. Doskonale obrazuje to studium perspektywiczne do tła Pokłonu Trzech Króli. Pokazuje licznie linie pomocnicze, prowadzące z punktów położonych przy dolnej krawędzi obrazu do punktu zbieżnego. Im dalej od obserwatora znajdują się przedmioty, tym wydają się mniejsze.

Farby, których używał, powstały z roślin, kory, ziemi i minerałów wymagających zmielenia i roztarcia na proszek, by otrzymać nadający się do użytku pigment. By ułatwić tą czynność Leonardo skonstruował maszynę do ucierania farb.

Twórczość Rzeźbiarska: w opinii Leonarda najwznioślejszą ze sztuk pięknych było malarstwo. Gdy zajmował się rzeźbieniem, wybierał miękkie tworzywa, np.: glina, wosk, które umożliwiały stopniowe modelowanie figury. Spośród wielkich projektów rzeźbiarskich żaden nie doczekał się realizacji, natomiast mniejszym pracom ciężko przypisać autorstwo Leonarda z całkowitą pewnością.

Wynalazki i konstrukcje: już w młodym wieku, gdy Leonardo mieszkał we Florencji, interesowała go sztuka inżynierska. Wykonywał szkice dźwigów i urządzeń do podnoszenia, których konstruktorem był Filippo Brunelleschi, by zrealizować projekt budowy kopuły katedry we Florencji. W latach 80. XV w. poświęcał najwięcej czasu problemom technicznym, zainspirowany oczekiwaniami swoich zleceniodawców.
Pierwszymi wynalazkami z tego okresu były machiny wojenne, przy których projektowaniu korzystał ze starożytnych opisów. Wynalazca szukał rozwiązań, które ułatwiły codzienne życie. Szczególnie fascynowała Leonarda hydraulika. Leonardo dążył do zrozumienia działania maszyny przez jej części składowe. Zgłębiał funkcjonowanie m.in.: koła zębatego, śruby, sprężyny, wielokrążka. By ułatwić sobie konstruowanie badał sposób działania siły i ciężaru, zachowanie się prądu wody, pracę dźwigni.

W 1503r. da Vinci spotkał Michała Anioła. Leonardo miał już na swoim koncie wiele sukcesów, natomiast młody Michał Anioł był początkującym artystą. Później do grona dołączył Rafael Santi, którego twórczość zyskała wiele ze strony Leonarda, jak i Michała. Łagodny Rafael był daleki od konfliktów. Natomiast między pozostałymi artystami często dochodziło do starć. Nawet na ulicy zdarzyła się między nimi ostra wymiana zdań. Michał twierdził, że rzeźba jest najdoskonalszą dziedziną w sztuce, zaś Leonardo wypowiadał się o niej lekceważąco.