Cechy epopei jako gatunku literackiego na przykładzie utworów starożytnych.

Epos jest praktycznie pierwszym gatunkiem, jaki się pojawia w Grecji w starożytności powstały dwa wielkie eposy Homera, zwane również epopejami: "Iliada" i powiązana z nią "Odyseja"; pierwsza opisuje historię wojny Trojańskiej, do niedawna uważanej za całkiem mityczną sprawę, a teraz już, po odkryciach Schliemana, patrzy się na to nieco inaczej; tu zajmę się głównie "Iliadą" epopeja jest rozbudowanym utworem wierszowanym (co miało ułatwić zapamiętywanie, bowiem przez długi czas opowieść ta przekazywana była ustnie) opisującym dzieje legendarnych (teraz możemy powiedzieć, że chyba historycznych też) bohaterów (tu Achilles i Hektor) na tle przełomowych wydarzeń dla jakiegoś kraju bądź narodu: w tym przypadku wojny grecko-trojańskiej cała akcja rozgrywa się dwupłaszczyznowo: w strefie działań ludzkich i tej drugiej: intryg boskich, bowiem bogowie wykazywali również cechy ludzkie (próżność Afrodyty) przebieg akcji, a głównie jej zakończenie były z góry określone: decydowało o tym przeznaczenie (fatum względnie Moira), któremu podlegali tak bogowie, jak i ludzie całość została przedstawiona z epicką obiektywnością, co nie przeszkadzało w popisaniu się kunsztem literackim - wspaniały podniosły język (godny wydarzeń) oraz realistyczne, drobiazgowe, wręcz fotograficzne opisy (tarcza Achillesa) których w utworze jest wiele (ich celem jest stopniowanie napięcia przez opóźnianie rozwoju wydarzeń) ciekawym zjawiskiem są stałe, niezmienne i kunsztowne epitety przypisane do każdego z bohaterów ważny jest również podział na epizody, które opisują fragmenty będące małymi całościami - Staff w wierszu "Kowal" przywołuje mit o Hefajstosie