Degresywna metoda amortyzacji

Degresywna metoda amortyzacji
Dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych wprowadzonych do ewidencji pozwala podatnikom na pośrednie wprowadzenie w koszty wydatków na składniki majątku, które spełniają warunki do zaliczenia ich w środki trwałe. Bezpośrednie wprowadzenie w koszty wydatków na nabycie środków trwałych w przypadku podatników podatku dochodowego od osób prawnych jest wyłączone przez art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. a) i b) ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.).
Założeniem amortyzacji jest rozłożenie przez odpisy amortyzacyjne kosztów na okres użytkowania danego składnika majątkowego.
Podatnicy mogą jednak skorzystać z wielu możliwości, przewidzianych przez przepisy, skrócenia okresu dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez zwiększenie stawek amortyzacyjnych. Dotyczy to zarówno możliwości ustalania indywidualnych stawek dla środków trwałych używanych lub ulepszonych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych, jak i zwiększenia stawek przez odpowiednie współczynniki, np. w przypadku metody degresywnej, w której przewidzianą przez załącznik do ustawy stawkę zwiększamy współczynnikiem nie większym niż 2.
Istota metody degresywnej
Metoda degresywna stanowi sposób, który pozwala podatnikowi na zwiększenie odpisów amortyzacyjnych w początkowych latach używania środka trwałego. Zgodnie z tą metodą odpisów w pierwszym roku podatkowym dokonujemy od wartości początkowej, ustalonej na podstawie art. 16g ustawy, a w następnych latach od wartości zmniejszonej o dotychczas dokonane odpisy amortyzacyjne, aż do roku podatkowego, w którym tak ustalony roczny odpis amortyzacyjny byłby niższy od odpisu ustalonego metodą liniową, ponieważ od tego roku podatnik przechodzi na metodę liniową.