Historia żelazka

Urządzenie służące do prasowania, czyli wygładzania tkaniny za pomocą wysokiej temperatury i nacisku. Prasowanie działa, gdyż pod wpływem temperatury rozluźniają się cząsteczki tworzące włókna tkaniny. Kiedy włókna są gorące, rozprostowują się pod naciskiem żelazka i zachowują kształt po ochłodzeniu.

Historia żelazka sięga IV wieku p.n.e. Model grecki przypominał nagrzany wałek. Model rzymski był bardziej męczący w użytku, gdyż tkaninę raczej młotkowano.
Żelazko wikingów miało kształt odwróconego grzyba, którego wprawiano w ruch na zwilżonej tkaninie.
Od VIII wieku Chińczycy używali rondli z rozpalonymi węgielkami wewnątrz.
1000 lat później żelazka robione były z grubego na 1-2 cm kawałka metalu oraz rączki ze skręconego pręta, a nagrzewane były poprzez włożenie do ognia. Niestety, stygły one szybciej niż się nagrzewały, a także pozostawiały na tkaninach popiół.
Inna konstrukcja polegała na włożeniu do metalowego pojemnika w kształcie stopy silnie nagrzanej żelaznej sztabki, tzw. duszy.
Wraz z rozwojem elektryczności Henry Weely w 1882r. zastosował prąd do nagrzewania żelazka. Wewnątrz znajdowała się spirala nagrzewana za pomocą prądu. Tym razem w prasowaniu przeszkadzała waga-przekraczała niekiedy 7 kilogramów. Kolejnym problemem było wąskie zastosowanie elektryczności. Energia dostarczana była do oświetlania mieszkań, a więc po zachodzie słońca.
Przełom nastąpił za sprawą Earla Richardsona, inkasenta zakładu energetycznego. Rozmowy z gospodyniami domowymi świadczyły o tym, że marzą one o lżejszych żelazkach, a także możliwości prasowania w dzień. Udoskonalił je więc i w 1906r. przejął rynek.
W 1926 roku wymyślono w Nowym Jorku żelazko z nawilżaczem. Wyprodukowała je firma Eldec. Pierwsze żelazko z nawilżaczem posiadało tylko jedną dziurę, przez którą wydobywała się para. Producenci rozpoczęli „konkurs na dziury”. Każdy nowy model posiadał więcej otworów. W ten sposób pojawiły się żelazka z nawet osiemdziesięcioma dziurami na parę.