Sejm czteroletni

Sejm Czteroletni (Sejm Wielki) - Sejm zwyczajny zwołany w 1788 w Warszawie, rządził do 29 maja 1792. Dzięki niemu Polska stała się monarchią konstytucyjną.

Zwołany został przez Stanisława Augusta Poniatowskiego. W 1789 roku uchwalono nowe podatki, wśród nich tzw. ofiarę dziesiątego grosza z dóbr szlacheckich i kościelnych.

Od 1790 główną rolę w sejmie sprawował król i powiązany z nim obóz reformatorski. Powołał on liczne komisje, które zajęły się sprawami finansowymi, gospodarki i wojskowości. Uchwalono m.in. powiększenie armii do 100 tys. (z braku pieniędzy ograniczono ją jednak do 46 tys. żołnierzy).

Głównym dziełem Sejmu Wielkiego było uchwalenie w dniu 3 maja 1791 nowej Konstytucji. Zniosła ona podział państwa, zwiększyła uprawnienia mieszczan, zapowiedziała poprawę doli warstwy chłopskiej, zlikwidowała konfederacje i liberum veto w Sejmie (zamiast tego wprowadzono zasadę, że o uchwałach decyduje większość głosów), ograniczyła prawa polityczne gołoty szlacheckiej (drobnej, ubogiej szlachty). Ustaliła, że po Stanisławie Auguście Poniatowskim, dziedzicznym królem Polski miał zostać elektor saski Fryderyk, wnuk Augusta III. Jednak utrzymała się tylko 14 miesięcy i 3 tygodnie.

Obalona została przez konfederację targowicką i zbrojną interwencję Rosji w 1792 roku.