Stwardnienie rozsiane - podstawowe informacje na referat

Stwardnienie rozsiane
Nazwa sclerosis multiplex oznacza, że proces chorobowy występuje w wielu (multiplex) miejscach układu nerwowego i że tworzą się "blizny" lub stwardnienia (sclerosis) w miejscach uszkodzenia mieliny.
Stwardnienie rozsiane polega na tworzeniu się w obrębie mózgu i rdzenia rozsianych ognisk patologicznych, które uszkadzają czynności komórek i włókien nerwowych. Przyczyna zmian chorobowych nie jest znana, prawdopodobnie w grę wchodzą różne czynniki, w tym również zakażenie wirusowe i reakacja autoagresyjna a także czynniki genetyczne. Stwardnienie rozsiane rozpoczyna się najczęściej pomiędzy 20 a 40 rokiem życia i przebiega z okresami nasilania się objawów chorobowych i ich częściowego ustępowania, prowadząc stopniowo do coraz cięższego inwalidztwa.
Przyczyna tej choroby nie została jednoznacznie ustalona , nie mniej jednak wiadomo że ma podłoże immunologiczne. Powodem tej choroby mogą być również zakażenia wirusowe spowodowane wirusem latentnym, który powoduje pobudzenie układu immunologicznego. Rozwojowi tej choroby mogą sprzyjać także czynniki środowiskowe, ponieważ występuje ona częściej w klimacie umiarkowanym i chłodnym niż gorącym. Bezpośrednią przyczyną wystąpienia objawów choroby jest uszkodzenie osłonek mielinowych nerwów.
Objawy i oznaki choroby są bardzo różnorodne ponieważ są wynikiem wieloogniskowych zmian w ośrodkowym układzie nerwowym. Choroba przebiega różnie, albo kolejnymi rzutami i remisjami, albo od początku jest przewlekła, lub po okresie rzutów i remisji przybiera wtórnie postać przewlekłą
Choroba z reguły pojawia się nagle i przejawia się upośledzeniem czasem utratą określonej czynności układu nerwowego. Najczęstszymi objawami są zaburzenia czucia obwodowego, dotyczące jednej lub więcej kończyn, tułowia a także twarzy
Występują bóle w różnych okolicach ciała swędzenie, palenie, kłucie skóry, trudności z utrzymaniem moczu. Chorzy nie jednokrotnie odczuwają zaburzenia widzenia zamazane widzenie, utrata widzenia kolorów, a czasem dochodzi nawet do przemijającej ślepoty. Niezmiernie istotne jest ciepło pacjent zle znosi ciepło, dlatego lepiej się czuje w chłodniejszym pomieszczeniu przy mniejszych temperaturach.
Chory wpada w apatię czasem zachowuje się histerycznie. U części chorych występuje euforia a u innych depresja. W późniejszym okresie choroby może występować zaburzenie mowy, otępienie jak również napady drgawek
Rozpoznanie stwardnienia rozsianego opiera się na objawach klinicznych: rozsianiu objawów neurologicznych w czasie i przestrzeni ośrodkowego układu nerwowego, potwierdzonych następującymi badaniami:
a/ tomografią rezonansu magnetycznego,
b/ badaniem immunologicznym płynu mózgowo-rdzeniowego,
c/ badaniem potencjałów wywołanych.
Leczenie: Bardzo ważną rolę odgrywa leczenie objawowe, obejmujące farmakoterapię, rehabilitacje, psychoterapię oraz zapewnienie odpowiedniego sprzętu do pielęgnacji, Ponieważ, często pacjencie w głębszych stadiach maja odleżyny.Obecnie stosowane metody leczenia skupiają się na przyspieszeniu remisji po rzucie choroby, zmniejszeniu liczby rzutów choroby, na poprawie wydolności ruchowej i zwalczaniu objawów towarzyszących, takich jak spastyczność (kurczliwość), zaburzeniu w oddawaniu moczu itp. Leczenie zaburzeń mikcji, czyli utrudnionego oddawania moczu, trudności w utrzymaniu moczu lub zaburzeń mieszanych.
Leczenie spastyczność. Powoduje ona najczęściej ograniczenia ruchomości, powstawanie przykurczów oraz silnych dolegliwości bólowych. Leczenie drżenia. Drżenie w SM może występować jako drżenie spoczynkowe (głównie głowy), posturalne oraz zamiarowe. Jest ono bardzo trudne do leczenia. Leczenie bólu. Ból jest bardzo częstym objawem występującym w przebiegu SM. Mogą to być bóle szarpiące, strzelające, obejmujące kończyny i tułów. Stosuje się rożnego rodzaju masarze i ćwiczenia czynno- bierne, ćwiczenia izometryczne, ćwiczenia oddechowe, neuromasarz, ćwiczenia rehabilitacyjne z terapeuta poprawiające sprawność.
PNF to metoda proprioceptywnego torowania nerwowo - mięśniowego. Stosowane są w niej zasady stopniowania trudności.
Metoda ta pozwala wykorzystać silne grupy mięśniowe dla słabszych, wymaga czynnego uczestnictwa Pacjenta w terapii, myślenia funkcjonalnego oraz częstych zmian pozycji. Hipoterapia jest jedną z form wieloprofilowej rehabilitacji osób niepełnosprawnych, której specyfika związana jest z obecnością konia jako współterapeuty.
Jest to metoda, która dzięki oddziałującym wielopłaszczyznowo właściwościom terapeutycznym konia pozwala na poprawę stanu zdrowia i funkcjonowania u osób z różnymi schorzeniami.