Burak Cukrowy

Burak cukrowy daje wszystkie korzyści jakie można uzyskać z uprawy roślin. Wymaga on jednak znacznych nakładów pracy i środków oraz dużej wiedzy rolnika.
Burak daje obfity plon korzeni i liści z 1 ha, dlatego zużywa dużo wody mimo że na wyprodukowanie 1 kg suchej masy potrzebuje tylko około 300 kg wody. Narastanie głównej masy plonu przypada w lipcu i sierpniu gdy zapasy wody w glebie są mniejsze a wysokie na ogół temperatury pogłębiają jej deficyt. Duże znaczenie ma rozkład i suma opadów w okresie wegetacji. Niebezpieczne są też susze wiosenne, które utrudniają wschody buraków i powodują niską obsadę roślin. Susze letnie z kolei obniżają plon korzeni i ich jakość.
Nawadnianie plantacji buraczanych jest ważnym czynnikiem stabilizacji plonowania. W Polsce burak reaguje na nawadnianie dużymi zwyżkami plonu, wynoszącymi od 4 do 15 ton z 1 ha. Burak wymaga dużej intensywności oświetlenia w ciągu całego okresu wegetacji. Znacznemu nasil?niu opadów w okresie wegetacji towarzyszy mniejsza intensy ność?światła i gorsze jego wykorzystanie przez rośliny. Sprzyja to wysokim plonom korzeni i liści, lecz zawartość cukru w korzeniach jest wtedy niższa. Wysoki plon korzeni o dobrej wartości technologicznej uzyskuje się w latach o optymalnych opadach w czerwcu, lipcu i sierpniu, jeśli po deszczach występują okresy pogody ciepłej i słonecznej. Ciepła i słoneczna jesień sprzyja uzyskaniu korzeni o dobrej jakości technologicznej.
Burak cukrowy nie jest zbyt wrażliwy na niskie temperatury. Dopiero przymrozki około ? 8 C. Długość okresu wegetacji buraka zapewniająca wysoki plon i dobrą jakość korzeni powinna wynosić 180 ? 190 dni. Gleby przeznaczone pod buraki powinny wykazywać dużą zdolność magazynowania wody. Warstwa orna powinna być jednorodna, a jej struktura gruzełkowata. Niepożądane są przeszkody dla wzrostu korzeni, takie jak zwarte bryły, duże puste przestrzenie wypełnione powietrzem, kamienie, wkłady nieco rozłożonego obornika itp. W profilu gleby nie powinny występować warstwy zbyt przesycone wodą, twarde i nieprzepuszczalne dla korzeni, wody i powietrza lub warstwy ? podeszwy płużnej ? spowodowane wadliwą uprawą roli.
Najwyższe plony korzeni burak daje na glebach głębokich, strukturalnych o uregulowanych stosunkach wodno ? powietrznych, żyznych, zasobnych w próchnicę i składniki mineralne, niekwaśnych.
Korzystny jest odczyn gleby zbliżony do obojętnego, w granicach pH 6,5 ? 7,0. Na glebach kwaśnych ( pH poniżej 6,0 ) i zasadowych ( pH powyżej 7,5 ) zachodzi obawa słabego zaopatrywania roślin w azot, a ponadto na zasadowych występują trudności z przyswajaniem przez rośliny boru, magnezu i żelaza.
Najwyższe plony uzyskuje się na glebach najlepszych kompleksów pszennych i żytniego bardzo dobrego ( kl I ? III b ). Dość dobre plony uzyskuje się w latach wilgotnych na glebach kompleksu żytniego ( kl. IV a ), pod warunkiem wysokiej kultury roli ( właściwy odczyn, brak zachwaszczenia i staranna uprawa).
UPRAWA ROLI ? UPRAWA JESIENNA.
Zależy ona od terminu zbioru i rodzaju przedplonu. Bezpośrednio po zbiorze roślin zbożowych wykonuje się pełny zestaw uprawek pożniwnych i przedzimowych. W przypadku zbyt kwaśnego odczynu wywozi się na ściernisko wapno i po rozrzuceniu wykonuje się podorywkę. Po wzejściu chwastów należy stosować kilkakrotnie bronowanie w celu ich zniszczenia. Uprawki pożniwne mają bardzo duże znaczenie ponieważ eliminują około 60% potencjalnego zachwaszczenia a wpływając na magazynowanie wody z opadów ułatwiają wykonanie dalszych zabiegów uprawowych. Do nich należą: wysiew nawozów fosforowych i potasowych, wywiezienie obornika i wykonanie orki na średnią głębokość ( 15 ? 18 cm ) w celu przykrycia obornika. Kolejny zabieg to orka przedzimowa na głębokość warstwy ornej gleby. W razie późnego wywiezienia obornika wykonuje się tylko jedną orkę. Jeśli podorywka zostanie wykonana w II połowie lipca lub w I połowie sierpnia, orka średnia około połowy września, to orka przedzimowa jest wykonana w II połowie października, gdy panują bardzo dobre warunki do jej przeprowadzania. Przy takim rozłożeniu w czasie uprawek płużnych możliwe jest kilkakrotne bronowanie roli i bardzo skuteczne odchwaszczanie pola. Możliwe jest także zwalczanie chwastów rozłogowych, w szczególności perzu. Orki przedzimowej nie należy wykonywać w listopadzie ponieważ występujący w tym okresie nadmiar opadów nie zapewnia uzyskania dobrego stanu roli. Po kukurydzy zespół uprawek będzie zależał od terminu jej zbioru i ilości resztek pożniwnych. W przypadku zbioru kukurydzy na ziarno i pozostawiania znacznej masy resztek pożniwnych muszą być one rozdrobnione i przyorane pługiem z przedłużkiem bądź najpierw wykonuje się orkę średnią a następnie głęboką. Przeznaczając na przyoranie słomą i resztki pożniwne kukurydzy lub innych zbóż należy zastosować dodatkowe nawożenie azotem w ilości około 10 kg N na 1 tonę słomy lub resztek w celu przyspieszenia ich rozkładu i zapewnienia azotu dla buraków. Azot w glebie jest bowiem unieruchomiony przez bakterie rozkładające masę organiczną. W stanowisku po ziemniakach podstawowym jesiennym zabiegiem jest orka przedzimowa. Przed jej wykonaniem stosuje się nawozy fosforowe i potasowe.

UPRAWA WIOSENNA.
Bardzo szybko i dokładnie można przygotować rolę do siewu za pomocą specjalnego zestawu narzędzi uzyskując pożądane wymieszanie nawozów i właściwą zwięzłość roli przed siewem nasion, stosując jedno przejście ciągnika. Jeżeli takiego zestawu brak, to pierwszym zabiegiem na glebach zwięźlejszych jest włókowanie a na lżejszych bronowanie przerywające i wyrównujące powierzchnię pola. Następnie wysiewane są nawozy azotowe, po czym spulchnia się głębiej ( na 6 ? 8 cm ) w celu wymieszania nawozów z glebą. Jeśli jesienią np. wskutek szczególnie obfitych opadów nie stosowano nawozów fosforowych i potasowych, to całość nawożenia stosuje się wiosną. W tym przypadku głębsze spulchnianie roli jest niezbędne. Zabieg ten jest wykonywany za pomocą kultywatora o sztywnych łapach. W celu zapewnienia podsiąkania wody tak spulchnionej warstwie należy nadać znaczną zwięzłość, np. za pomocą wałów, najlepiej pierścieniowego lub strunowego. Wierzchnią warstwę roli po przejściu wału spulchnia się bronami średnimi na głębokość 3 ? 5 cm. Znaczną zwięzłość można uzyskać przez naturalne zleganie się roli ale wtedy stosowanie nawozów i wymieszanie ich z glebą musi być wykonane jak najczęściej. Jeśli np. wiosna jest opóźniona w celu szybkiego wykonania przedsiewnej uprawy roli kultywator, wał i bronę można ze sobą łączyć w jeden zestaw.

NAWOŻENIE ? POTRZEBY POKARMOWE.
Buraki cukrowe pobierają duże ilości składników pokarmowych a zwłaszcza azotu i potasu.
AZOT ?w największym stopniu decyduje o masie plonu korzeni ale jego korzystny wpływ notuje się wyłącznie przy pokryciu zapotrzebowania na fosfor, potas, wapń oraz mikroskładniki. Buraki cukrowe dostarczając 40 ton korzeni i taki sam plon liści pobierają 200 ? 220 kg N z 1 ha.
FOSFOR ? odgrywa podstawową rolę w przemianie węglowodanów i wpływa korzystnie na gromadzenie cukru. Pobieranie fosforu przez buraki jest mniejsze niż azotu. Plon 40 ton korzeni i 40 ton liści zawiera 60 ? 80 kg fosforu.
POTAS ? decyduje o wielu procesach mających wpływ na wartość użytkową korzeni buraków. Reguluje on gospodarkę wodną roślin, wpływa na odprowadzenie asymilatów z liści do korzeni. Pod wpływem nawożenia potasem stwierdza się ponadto wzrost zawartości cukru w korzeniach.
WAPŃ ? jest bardzo ważnym składnikiem nawozowym decydującym o wysokości plonu i jakości technologicznej korzeni. Buraki korzystnie reagują na wapnowanie nawet wtedy gdy odczyn gleby jest niezbyt niski. Bardzo ważna jest też zasobność gleby w mikroskładniki takie jak bor, magnez, miedź, cynk, molibden; przy systematycznym stosowaniu obornika rośliny nie wykazują ich niedoboru. W początkowym okresie wzrostu pobieranie składników pokarmowych jest niewielkie, nasila się po około 60 dniach wegetacji. Między 60 a 130 dniem wegetacji w okresie kształtowania się głównej masy plonu ( lipiec, sierpień ) buraki pobierają ? azotu, fosforu i potasu potrzebnych im w
I roku wegetacji. W tym czasie wapń potrzebny prawie całkowicie. O tempie pobierania składników pokarmowych decydują również warunki klimatyczne. Susza w okresie lata hamuje pobieranie składników pokarmowych a obfite opady i ciepło w końcu wegetacji wpływają na dalszy rozwój i wzrost i pobieranie składników mineralnych, co znacznie opóźnia dojrzewanie korzeni oraz wpływa niekorzystnie na ich jakość technologiczną. Buraki są bardzo wrażliwe na zasolenie gleby w początkowym okresie rozwoju roślin. Duże stężenie składników mineralnych w roztworze glebowym niszczy kiełki i siewki oraz opóźnia rozwój roślin. W późniejszym okresie w pełni wegetacji rośliny dobrze znoszą zasolenie gleby. Rośliny buraka wykorzystują tylko częściowo składniki mineralne zastosowane w nawozach. Ocenia się, że pobierają one
60 ? 70 % azotu i potasu oraz 25 ? 30 % fosforu. Pozostałą część potrzebnych im składników pobierają z rezerw glebowych.

NAWOŻENIE ORGANICZNE.
Jest dobrze wykorzystywane przez buraki, ponieważ mają one długi okres wegetacji. Najwartościowszym nawozem organ|cznym jest obornik który powinien być dobrze rozłożony i stosowany jesienią w dawce 30 ? 40 ton na 1 ha. Nieracjonalne jest stosowanie obornika wiosną gdyż konieczne jest wtedy wykonanie orki, co jest powodem przesuszenia roli i opóźnienia terminu siewu. Można też stosować nawozy zielone, które trzeba przyorać jednocześnie z obornikiem. Dopuszczalna dawka gnojowicy wynosi około 30 tys. litrów na 1 ha pod orkę. Po zastosowaniu gnojowicy daje się tylko nawozy fosforowe. Zbyt duże dawki gnojowicy powodują pogorszenie jakości technicznej korzeni a nie zwiększenie plonu. Przy rozlewaniu na powierzchnię gleby zarówno gnojówka jak i gnojowica powinny być niezwłocznie wymieszane z glebą lub przyorane w celu uniknięcia strat azotu.
KOMPOSTY ? także mogą być stosowane pod buraki, ale ta forma nawożenia ma marginesowe znaczenie. Pod buraki stosuje się kompost w dawce 10 ? 20 ton na 1 ha, jeśli jesienią nie było możliwe nawożenie obornikiem to wiosną konieczne jest zastosowanie nawożenia organicznego.

NAWOŻENIE MINERALNE.
Jest ważnym czynnikiem kształtowania plonów i jakości korzeni buraków cukrowych. W Polsce za właściwy stosunek N:P:K uważa się 1,0:0,8:1,2. Przy dużej zasobności gleb w fosfor i potas dobra jest także proporcja 1,0:0,5:1,0. Jeśli gleby są zasobne potas, a ubogie w fosfor można stosować N:P:K jak 1:1:1. Wielkość dawek nawozów azotowych uzależniona jest od kilku czynników. Po właściwie dobranym przedplonie tj. po zbożowych i po nawożeniu obornikiem, na glebach o uregulowanych stosunkach wodno ? powietrznych ekonomicznie uzasadnione dawki wynoszą od 120 do 160 kg N na 1 ha. W rejonach suchych w przypadku obfitego nawożenia organicznego wystarcza 120 kg N na 1 ha. O wielkości dawki azotu decyduje w pewnym stopniu odczyn gleby. Na glebach o bardziej kwaśnym odczynie dawki azotu powinny być nieco wyższe ze względu na wolniejszą wegetację . Dawki wysokie powyżej 180 ? 200 kg 1 ha są nieuzasadnione, ponieważ nie zwiększają plonu korzeni. Podział dawki azotu nie zwiększa plonu korzeni a prowadzi do pogorszenia się ich jakości technologicznej gdyż azot późno wysiany dużej jest pobierany, przedłuża okres wegetacji roślin i opóźnia dojrzałość technologiczną korzeni. Dzielenie dawki nawozów azotowych uważa się za racjonalne tylko w uprawie wielonasiennych odmian buraków cukrowych. W tym przypadku przedsiewnie należy zastosować 80 ? 100 kg N na 1 ha, a resztę pogłównie po wykonaniu przerywki. Przy siewie punktowym kłębków odmian genetycznie jednonasiennych celowe jest stosowanie azotu przedsiewnie w jednej dawce najlepiej w formie wolno działającej ( np. mocznik ). Dawki 120 ? 160 kg N na 1 ha nie obniżają znacznie liczby roślin wschodzących jeśli azot nie zalega płytko w warstwie powierzchniowej gleby.
DAWKI FOSFORU ? wynoszą 80 ? 130 kg P2O5 na 1 ha zależnie od zasobności gleby. Na glebach uboższych w fosfor celowe jest stosowanie dawki wyższej. Na glebach bardzo zasobnych w wapń gdzie następuje szybsze unieruchomienie fosforu również należy stosować dawki wyższe i nawozy zawierające fosfor najłatwiej przyswajalny tj. superfosfat granulowany. Nawozy fosforowe należy stosować jesienią pod orkę, gdyż przy takim sposobie wniesienia są one najlepiej pobierane przez rośliny. Przedsiewnie celowe jest stosowanie niewielkich dawek 30 ? 40 kg P2O5 na 1 ha tylko na glebach bardzo ubogich w ten składnik.
DAWKI POTASU ? zależnie od wysokości plonu i zasobności gleby w potas wynoszą 140 ? 180 kg K2O na 1 ha. W stanowisku po ziemniakach na glebach mało zasobnych w potas stosuje się dawkę tego składnika o 30 ? 50 % większą, ponieważ ziemniaki w silnym stopniu wyczerpują glebę z potasu. Przy wysokiej zasobności gleby dawki potasu powinny być niższe gdyż następuje nadmierne pobieranie tego składnika przez rośliny a wynikiem tego jest nadmierna koncentracja jonów K w soku buraczanym, co utrudnia krystalizację sacharozy w czasie przerobu buraków w cukrowni. Wielkość dawek wapnia zależy od składu mechanicznego gleby, jej odczynu oraz od rodzaju nawozów wapniowych. Na glebach średnich stosuje się od 1,0 do 4,0 ton na 1 ha nawozów wapniowych zawierających 50 ? 85 % wapnia (w przeliczeniu na
CaO ). Na glebach ciężkich i zwięzłych dawki tych nawozów są wyższe i wynoszą 1,5 ? 5,0 t na 1 ha. Wapno zawierające 30 ? 50 % CaO na glebach średnich może być stosowane w dawkach 2,0 ? 7,0 t na 1 ha, a na glebach zwięzłych 2,0 ? 8,5 t na 1 ha. Wapna defakcyjnego ( około 18% CaO ) stosuje się 10 ? 30 t w zależności od rodzaju i odczynu gleby.

TERMIN I SPOSÓB SIEWU.
Optymalny termin siewu buraków przypada na kwiecień gdy gleba osiągnie temperaturę około 6 C na głębokości 10 cm w I dekadzie kwietnia sieje się buraki w zachodniej części kraju, a w III dekadzie w rejonie północno ? wschodnim. Optymalny termin siewu zapewnia właściwą długość okresu wegetacji, wynoszącą 180 ? 190 dni sprzyja lepszemu wykorzystaniu wody i światła i pozwala na uzyskanie wysokiego plonu korzeni o dobrej jakości. Wczesny wysiew umożliwia wcześniejszy zbiór dojrzałych korzeni w lepszych warunkach pogodowych oraz pozwala na przeprowadzenie starannej uprawy roli po zbiorze buraków. Najwcześniej powinny być wysiane kłąbki otoczkowane ze względu na konieczność rozpuszczenia się otoczki.

PIELĘGNOWANIE.
W celu doprowadzenia powietrza do kiełkujących nasion, zwłaszcza po ulewnych deszczach stosuje się narzędzia kruszące zaskorupiałą wierzchnią warstwę i bardzo płytko spulchniające rolę bez przemieszczania cząstek gleby broną kolczatką lub lekkimi bronkami posiewnymi. Jeśli wschody przebiegają normalnie rzędy roślin wyznaczone są wyraźnie to po wystąpieniu ulewnych deszczy stosuje się płytkie ok. 2 cm spulchnianie międzyrzędzi za pomocą pielników. Zabieg ten niszczący skorupę i znaczną ilość chwastów w międzyrzędziach powtarza się niekiedy kilkakrotnie zwiększając głębokość spulchniania do 5 ? 6 cm. W celu uzyskania właściwej gleby obsady roślin około 90 ? 100 tys. na 1 ha stosuje się siew punktowy, w tym docelowy co
15 ? 18 cm. Laboratoryjna zdolność kiełkowania nasion powinna być większa niż 90%.
Wprowadzenie precyzyjnych siewów buraków wywołało konieczność prowadzenia starannej ochrony zasiewów przed chwastami oraz szkodnikami roślin. Coraz większe znaczenie ma stosowanie środków chemicznych do zwalczania chwastów chociaż całkowite odchwaszczanie plantacji herbicydami nie zawsze jest możliwe. Skuteczność działania preparatów chemicznych zależy od wilgotności gleby, temperatury i fazy rozwojowej chwastów. Zastosowanie jednego opryskiwania herbicydami nie zapewnia całkowitego odchwaszczania plantacji. Konieczne jest co najmniej dwukrotne a niekiedy trzykrotne opryskiwanie. Wtedy stosuje się zabieg przed siewem lub wschodami a następnie pogłównie. W celu podniesienia skuteczności działania herbicydów stosuje się ich mieszanki i dodaje środki zwiększające przyczepność substancji do liści roślin. W Polsce do utrzymania plantacji buraków w stanie wolnym od chwastów stosowano dotychczas przeważnie przedsiewnie lub przed wschodowo opryskiwanie herbicydami oraz mechanicznie zabiegi pielęgnacyjne, które wykonywano przeważnie po przerywce buraków. Stosowano pielenie ręczne lub mechaniczne pielnikami lub z jednoczesnym spulchnieniem międzyrzędzi. Obecnie propaguje się stosowanie mieszanek herbicydów po siewie buraków z podziałem dawki na 2 lub 3 zabiegi.

ZMIANOWANIE

Burak podobnie jak ziemniak rozpoczyna zmianowanie i może być uprawiany po dowolnym przedplonie. Należy unikać stanowisk po rzepaku i innych roślinach krzyżowych oraz po lnie ze względu na funkcje żywicielskie tych roślin w stosunku do mątwika burakowego.

CHOROBY BURAKA.
Na buraku występuje wiele chorób pochodzenia wirusowego: żółtaczka wirusowa, kędzierzawka płaszczyńcowa, przenoszona przez mszyce lub płaszczyńca burakowego. Chorób tych bezpośrednio zwalczać nie można i lwalcza się jedynie ich nosicieli. Do chorób siewek, pochodzenia grzybowego, należy zgorzel siewek powodująca ich czernienie i zamieranie. Chorobę tę zwalcza się metodami agrotechnicznymi (staranna uprawa roli, dobre warunki wschodów) i zaprawianie nasion.
Chwościk burakowy, choroba grzybowa, ujawnia się na liściach w
czerwcu i początku lipca w postaci czerwonych plam i zamierania całych liści. W drugiej połowie czerwca i w lipcu występuje również mączniak rzekomy i mączniak właściwy w postaci białego lub szarego nalotu grzybni na liściach. przy silniejszym występowa?niu zwalcza się chemicznie chwościka burakowego i mączniaka rzekomego, stosując opryski zgodne z sygnalizacją i powtarzając w miarę potrzeby po 7-10 dniach innym preparatem. Preparaty działają skutecznie w temperaturze 15-200C
Chorobą pochodzenia fizjologicznego jest zgorzel liści sercowych spowodowana brakiem boru i zwalczana przez stosowanie oprysków tym mikroelementem.

SZKODNIKI
Do najgroźniejszych szkodników glebowych buraka należy mątwik burakowy, a do najgroźniejszych szkodników żeru?jących na siewkach i liściach drobnica burakowa, pchełka oraz larwy śmietek. Mątwika można zwalczać tylko przez właściwy płodozmian i odpowiednio długie przerwy w uprawie buraka na tym samym polu.
Pozostałe szkodniki, w przypadku silniejszego występowania, zwalcza się chemicznie w terminach wynikających z sygnalizacji ich pojawienia się przez Stację Ochrony i Kwarantanny Roślin. Chemicznie mogą być również zwalczane mszyce i płaszczyniec burakowy-nosiciele chorób wirusowych

DOKARMIANIE DOLISTNE.
Burak ma silnie rozwiniętą i o długim okresie trwania powierzchnię liściową. Część potrzeb pokarmowych buraka w stosunku do azotu i całe zapotrzebowanie na mikroelementy może być dlatego pokryte poprzez dokarmianie dolistne roztworami mocznika i wieloskładnikowymi nawozami płynnymi. Pierwszy oprysk stosuje się w fazie 6-8 liści przed zwar?ciem międzyrzędzi i powtarza go 3-5 - krotnie w odstępach 7-10 dni. Opryski należy wykonywać w godzinach rannych lub wieczornych na nie zwiędnięte liście. Zastosowaną w opryskach dawkę azotu.
należy uwzględnić w całkowitej ilości składnika podanej w tabeli 8. Maksymalna dawka azotu, zastosowana w opryskach nie powinna przekraczać 50 kg N/ha.
Zgodnie ze szczegółowymi wskaźnikami producentów oprys?ki nawozami można łączyć z opryskami przeciwko chorobom i szkodnikom, a nawet przeciwko chwastom.

ZBIÓR
Burak jest rośliną dwuletnią i w pierwszym roku nie osiąga dojrzałości fizjologicznej. Narastanie plonu korzeni i zawartoś?ci cukru trwa do przymrozków, natomiast plon liści począwszy od 140-150 dni od siewu ulega już zmniejszeniu. Jednym ze wskaźników dojrzałości technicznej buraka jest stosunek masy korzeni do liści, który w momencie rozpoczęcia zbioru powinien wynosić jak: 1 :0,7-0,9. W dojrzałym korzeniu buraka można wyróżnić główkę, z której wyrastają liście, szyjkę z oczkami pędowymi i korzeń właściwy. Cukrownia wymaga, aby buraki były ogławiane na linii pomiędzy główką i szyjką korzeniową, a masa pojedynczego korzenia powinna osiągać 600-1000 g. przy zbyt wysokim ogłowieniu odcięte bez główki liście mają bardzo małą wartość kiszonkową i pokarmową, a ponadto zabieg wymaga poprawki.?
Kolejnym warunkiem dobrego zakiszenia liści jest brak za?nieczyszczeń ziemią.
Wyróżnia się trzy podstawowe technologie zbioru buraków: zbiór
częściowo zmechanizowany, zbiór jednoetapowy i zbiór dwuetapowy.
Dla mniejszych gospodarstw najlepszy jest zbiór jednoetapowy, ale wymaga on posiadania lub wynajmowania drogiego kombajnu jednorzędowego Neptun, Posejdon 2 lub Delfin. W intensywnie prowadzonych gospodarstwach, specjalizujących się w uprawie buraka, rezygnuje się najczęściej ze zbioru liści stosując ich roz?drabnianie i przyorywanie. Upraszcza to znacznie i zmniejsza kosz?ty zbioru. Korzenie buraków cukrowych powinny być natychmiast odstawione do cukrowni, a korzenie buraków pastewnych zakopco?wane pod 10-15 cm warstwą ziemi. Na zimę kopiec okrywa się słomą i drugą warstwą ziemi. Konieczne jest również natychmias?towe zakiszenie liści w pryzmach naziemnych lub zbiornikach betonowych. Pozostawianie, po wykopaniu, na polu liści i korzeni przez okres dłuższy niż 3 dni jest niedopuszczalne i prowadzi do znacznych strat masy i wartości plonu.