Scharakteryzuj rasy mięsne owiec

W grupie zwierząt gospodarskich owce występują prawie tak często jak bydło. Owce dobrze adoptują się do różnych warunków klimatycznych i geograficznych. Znaleźć je można od wybrzeży aż po wysokie partie górskie.
ILE DE FRANCE
-Cechy- owca dużego rozmiaru, wełna i sierść białe. Szeroka, krótka głowa o prostym profilu. U starszych tryków przebiega poprzecznie ponad grzbietem fauda skórna. Odstające uszy, krótka i gruba szyja, szeroki grzbiet i dobrze umięśnione uda. Silna postawa. Wysokość w kłębie -tryki 80cm,maciorki 75cm.Masa ciała tryków to śr.110-115 kg, a maciorek 70-90 kg.
-Użytkowanie-Dobra rasa mięsna, o dużej zawartości cennych części tuszy. Dzienny przyrost jagniąt 380 g. Wydajność ubojowa to 55%.Wełna krzyżówkowa o grubości 26-28 um. Roczny przyrost wełny 10 cm. Masa runa tryków 6-7 kg, a maciorek 4 kg. Możliwy poród w pierwszym roku życia, jednak we Francji dopuszcza się zwykle do rozrodu maciorki w drugim roku. Ruja niesezonowa, plenność 160%.Tryki stosowane w krzyżowaniu użytkowym.
-Występowanie- Francja, zwłaszcza część północna - wschodnia. Kraje z basenu Morza Śródziemnego, Europa Wschodnia, Afryka Południowa, Brazylia i pojedyncze stada w Niemczech.
-Historia hodowli-rasa poswatała na początku XIX wieku w wyniku skrzyżowania ras: dishley i rambouillet. Później skrzyżowana również merynosem manchamp, rozpowszechniła się na całym obszarze Ile de France. W roku 1875 została poraz pierwszy pokazana na paryskiej wystawie rolniczej. Od roku 1900 nie miały miejsca dalsze krzyżówki. Pogłowie tych owiec wynosi obecnie 500.000 zwierząt.
SUFFLOK
-Cechy- owca ta dorasta do średnich i dużych rozmiarów. Wełna biała. Głowa i nogi od stawu nadgarstkowego lub skokowego w dół ma kolor czarny. Głowa nie jest pokryta wełną aż do linii uszu. Grzbiet nosa lekko zakrzywiony. Długie i cienkie uszy nieznacznie zwisają. Szeroka, mocna wysunięta do przodu pierś. Grzbiet długi i szeroki. Mocno umięśnione kończyny. Brak rogów.
-Użytkowanie- rasa ta jest wymagając pod względem pokarmu. Dostosowane do wypasu kwaterowego i chowu w owczarniach. Doskonała budowa mięsna a mięso delikatne i chude. Szybko rosnące jagnięta. Wełna typu crossber i roczna jej ilość od maciorek 4.0-4.5 kg. Rasa bardzo wcześnie dojrzewająca. Plenność około 140%. Pierwsze krycie możliwe już w pierwszym roku życia. Tryki uznane są za bardzo dobry materiał krzyżówek użytkowych.
-Występowanie- początkowo tylko w Anglii, obecnie również we Francji, Europie środkowej, Nowej Zelandii, Australii, a także w Ameryce Północnej.
-Historia hodowli- rasa znana od końca XVIII wieku. Powstała w Anglii na skutek krzyżówki ras Norfolk i southdown. Początkowa znana była pod nazwą southdown- nofolks. W roku 1886 założony został Związek Hodowców Owcy Suffolk w Wielkiej Brytanii i Irlandii. Owce tej rasy wykorzystuje się często do poprawiania cech mięsnych ras czarnogłowych.
MERYNOS DŁUGOWEŁNISTY
-Cechy- owca średniej wielkości. Owłosione i pokryte wełną części ciała koloru białego. Krępa budowa ciała osadzona na mocnych nogach. Wysokość w kłębie - tryki ok. 82 cm, a maciorki 75 cm. Średnia masa ciała tryków 100 kg,a maciorek 70 kg. Pozbawiona rogów.
-Użytkowanie- rasa szybko rosnąca i wcześnie dojrzewająca. Ruja niesezonowa, plenność 160%. Dzienny przyrost jagniąt 250 g. Ilość wełny przy rocznej strzyży u maciorek 5,7kg, ca u tryków 8 kg. Średni przekrój grubości włosa 35 um. W porównaniu do merynosa krajowego wełna gorszej jakości. Długość wełny w rocznym odroście przekracza 20 cm. Wydajność pralnicza (rendement) 60%.
- Występownie - Na terenie dawnego NRD.
-Historia hodowli- przyczyną zapoczątkowania hodowli była konieczność zwiększenia produkcji wełny w NRD. W tym celu krzyżowano merynosa krajowego z północnokaukaskim merynosem mięsno- wełnistym (duża wydajność wełny), z corriedale z USA (wysoka jakość wełny i gęstość runa), a także z rasą lincoln z Wielkiej Brytanii (długość wełny i duża masa ciała). Od początku stosowano prawie wyłącznie sztuczne unasiennienie. Dzięki temu zabiegowi można było stosować tylko najlepsze tryki, co zapewniło szybki postęp w hodowli. Od 1986 roku uznaje się rasę za jednolitą.
CZARNOGŁOWA OWCA MIĘSNA (CZARNOGŁÓWKA)
-Cechy- owca średniej wielkości. Wełna biała. Głowa i nogi od kolan lub stawów skokowych w dół czarne albo ciemno - brązowe. Czoło porośnięte wełną. Głowa średniej wielkości. Sztywne, mocno odstające na boki uszy. Głęboka pierś, długi grzbiet. Silnie wykształcone mięśnie kończyn. Wysokość w kłębie- tryki do 90 cm, a maciorka do 80 cm. Masa ciała tryków średnio to około 100-130 kg, a maciorek ok. 90 kg.
Pozbawiona rogów.
-Użytkowanie- dostosowana zarówno do chowu pastwiskowego wolnego, jak i kwaterowego. Rasa mięsna o bardzo dobrej wydajności rzeźnej. Tryki wykorzystuje się w stadach innych ras do krzyżowania towarowego w celu produkcji jagniąt rzeźnych. Roczna ilość wełny z maciorek 4-5 kg, z tryków 5-7 kg. Wcześnie dojrzewająca, rozmnażanie sezonowe. Plenność 120-170 %.
-Występowanie- tereny północnych i zachodnich Niemiec. W ostatnich latach pogłowie tej rasy zwiększ się także w Bawarii, Austrii i Polsce.
-Historia hodowli- owce te pochodzą w znacznej mierze od angielskich ras mięsnych (hampshire, Oxford, suffolk) sprowadzonych od roku 1860 do Niemiec.
W 1922 poraz pierwszy ukazały się na Niemieckiej Wystawie Rolniczej pod obecną nazwą. Początkowo głównymi obszarami hodowli były Prusy Wschodnie i Westfalia. Licząca 462.200 sztuk rasa w roku 1936 stanowiła około 12% całkowitej ilości owiec w Niemczech. Zarówno wtedy jaki i obecnie jest jedna z najliczniej występujących ras na terenie Niemiec. W Polsce przyjęła się dla tych owiec nazwa Czarnogłówka
HAMPSHIRE
-Cechy- silnie zbudowana owca dorastająca do dużych rozmiarów. Średniej długości ,szeroka głowa z wysuniętymi łukami jarzmowymi. Poziomo odstające uszy. Garbaty nos. Szeroki tułów. Głęboka, wysklepiona klatka piersiowa. Szeroki i umięśniony grzbiet. Pełne, mocno schodzące się w dół umięśnienie ud. Krótkie nogi. Biała wełna pokrywa również policzki sięgając po górne części grzbietu nosa. Przednia strona nóg pokryta jest wełna, aż do racic. Pokryte sierścią części ciała ciemnobrązowe do czarnych. Brak rogów. Wysokość w kłębie ?tryki 85 cm, maciorki 80 cm. Masa ciała maciorek do 90 kg, a tryków 140 kg.
-Użytkowanie- mocna budowa i wcześnie dojrzewająca. Dobre zdolności przystosowawcze. Plenność 155 %. Dobre właściwości macierzyńskie. Wysoka wydajność mleczna. Szybko rosnąca, średnie dzienne przyrosty jagniąt pojedynczych, to ok. 300 g, a bliźniaków 250 g. Mięso chude, wysoka wydajność rzeźna połączona z bardzo dobrą jakością mięsa. Nadają się do krzyżowania z innymi rasami w celu uzyskania zwierząt rzeźnych. Dobre wykorzystanie paszy. Roczna ilość wełny 4 kg. Długość włókien 5-10 cm. Zaliczana do krótkowełnistych ras mięsnych.
-Występowanie- gównie w Wielkiej Brytanii. Ameryka Północna, Australia i Rosja. Znaczące centrum hodowlane także we Francji.
-Historia hodowli- wyhodowana na początku XIX wieku w południowej Anglii i hrabstwie Hampshire. Przejściowo uchodziła za najlepszą rasę mięsną jaka istnieje. Bardzo zbliżona do ras Oxford-shire. Pod koniec wieku XIX sprowadzona do Francji, natomiast od początku XX wieku do Niemiec, gdzie użyto jaj do wyhodowania czarnogłowej owcy mięsnej.
BERRICHON DU CHER
-Cechy- owca dużego formatu. Wełna i pokryte sierścią części ciała białe. Szeroka, nie pokryta wełną głowa o prostym lub lekko wygiętym profilu. Uszy odstające na boki. Krótka, mocna szyja. Głęboki i szeroki tułów o dobrze wygiętej piersi. Wyraźnie, mięsne części kończyn. Brzuch częściowo nie jest pokryty wełną. Brak rogów. Wysokość w kłębie tryków 80 cm, a maciorek 75 cm. Masa ciała maciorek do 90 kg, a tryków do 110 kg.
-Użytkowanie- owca typu mięsnego o mocno umięśnionym tułowiu i udach. Wełna typu crossbred. Roczna masa runa maciorki 3 kg i tryka 4 kg. Długość wełny po 8-9 cm. Grubość wełny 27-30 um. Wcześnie dojrzewająca. Ruja niesezonowa. Okres wykotów od września do kwietnia. Średnia liczebność miotu 1,5. Dobra wydajność mleczna. Czteromiesięczne jagnięta ważą do 40 kg. Tryki chętnie używa się do krzyżówek towarowych.
-Występowanie- Francja i sąsiadujące z nią kraje, Maroko, Europa Wschodnia.
-Historia hodowli- pochodzi od dawnych owiec rasy berrichon, trzymanych w Berry i przedgórzu Masywu Centralnego. Pod koniec XVIII wieku krzyżowano tę owcę z merynosem . Od 1840 roku hodowcy kładą większy nacisk na produkcję mięsną i krzyżują je z brytyjskimi rasami takim jak np: southdown, kent, czy Leicester. W pierwszej połowie XX wieku rozszerzyła obszar występowania na centralną Francję, okolice Paryża, Burgundię oraz południowo- zachodnią Francję. Księgę hodowlaną otwarto w roku 1936. W latach siedemdziesiątych ubiegłego stulecia połączono rasę berrichon du Cher z bardzo podobną rasą berrichon de I*indre.
Współczesny hodowca owiec czerpie 95 % swoich dochodów z mięsa. Chów owiec ma na celu produkcję jagniąt rzeźnych, co powoduje mnożenie ras mięsnych. Mają one mniejszy temperament od owiec wełnistych i krajowych, dzięki czemu dobrze znoszą wypas kwaterowy. W wieku 1,5 roku osiągają pełnię rozwoju. Mają wysokie wymagania paszowe. Odpowiednie są dla nich soczyste, wysokowydajne pastwiska Anglii lub pasze treściwe stosowane przy intensywnej produkcji mięs w innych krajach europejskich. Umarszczenie jest białe lub kremowe u wielu ras uszy, pysk bądź cala głowa oraz dolne odcinki kończyn są brunatne lub czarne. Wełna owiec mięsnych jest jednolita, średniej grubości, tworząca runo zamknięte lub półzamknięte.