Dlaczego Ramzes XIII poniósł klęskę?

Młody Ramzes XIII był człowiekiem bez doświadczenia w rządzeniu państwem, podejmował pochopne decyzje i nie zdawał sobie sprawy, jakie mogą być konsekwencje jego nieprzemyślanego działania. Osoba władająca Egiptem powinna posiadać wiedzę na temat gospodarowania krajem, wiedzieć jak zyskać poparcie wśród poddanych i jak umiejętnie rządzić skarbem państwa. Niestety tej wiedzy brakowało następcy. Można więc śmiało powiedzieć, że klęska zwierzchnika była nieunikniona.
Nie trudno było się przekonać, że głównym ideałem w życiu Ramzesa było dążenie do doskonałości, do której, jak sam sądził nie dużo mu brakowało. Zmierzając w kierunku swojego ideału nie zauważył momentu w którym stał się narzędziem manipulacji kapłanów oraz w mniejszym stopniu ? Fenicjan. Młodzieniec widział wszystko w przysłowiowych ?różowych okularach? ? rzadko zauważał on jakiekolwiek przeszkody i z podniesioną głową parł przed siebie. Nie dostrzegał realnych czynników i pełen wiary że wszystko mu się uda coraz bardziej zbliżał się do nieuniknionej porażki.
Kapłani irytowali Ramzesa najbardziej. Nie mógł on patrzeć jak starają się przejąć pełna kontrolę nad państwem i zyskują coraz większe poparcie wśród ludu. Postanowił przypomnieć im kto od wieków rządził i zawsze powinien rządzić Egiptem. Niestety wkrótce na własnej skórze poczuł ogrom doświadczenia i sprytu jaki posiadali kapłani. Eklezjaści również dzięki swoim szerokim kontaktom stali się zbyt trudnymi przeciwnikami dla nierozsądnego i niedojrzałego Faraona. Walka z nimi od początku była skazana na przegraną, jednak młodzieniec długo nie poddawał się licznym intrygom przeciwko niemu.
Kolejną cechą i czynnikiem przyczyniającym się do ostatecznego rezultatu walki była jego kochliwość i nieumiejętność rozróżniania fałszywych przyjaciół od prawdziwych. Miał skłonność do obcowania z kobietami, co przebiegli duchowni postanowili wykorzystać przeciwko niemu.
Kolejnymi, lecz mniej istotnymi faktami, które zadecydowały o końcowym wyniku bitwy z kapłanami była skłonność do rozwiązywania konfliktów nie na drodze pokojowej, a na wojennej ścieżce oraz jawne okazywanie swoich planów kapłanom, którym ułatwiało to manipulacje. Złe doradztwo, a raczej jego brak sprawiało że wszystkie, najczęściej nietrafne decyzje były podejmowane osobiście przez następcę.
Reasumując Faraon od początku skazany był na klęskę z powodu młodego wieku, braku doświadczenia i nieumiejętności porozumienia się z kapłanami.