Dobroczynność – zdobywanie umiejętności dzielenia się dobrem duchowym i materialnym z drugim człowiekiem.(2Kor8,8-15; 1Reg9,10-11).

Czymże jest ?Dobroczynność?? Co określamy tym słowem? Jak sama nazwa wskazuje jest to ?dobro-czynność?, czyli czynienie dobrych uczynków, a przy tym wykonywanie ich bezinteresownie, otwieranie się na drugiego człowieka, na jego potrzeby - zarówno te duchowe jak i te materialne.
Słowo to często rozumiane jest jako słynna w dzisiejszych czasach-zwłaszcza w wyższych sferach-filantropia. Tego rodzaju dobroczynność nie jest pojęciem religijnym ani też teologicznym. Jest to termin : świecki, laicki, a nawet i masoński . Na przykład masoński Rotary Club jest organizacją dobroczynną, nie mającą nic wspólnego z chrześcijaństwem. Filantropia wiąże się z materializmem i nie ma zbytniego powiązania z duchowością ewangeliczną.
Prawdziwy dobroczyńca, postępujący w swym życiu za Chrystusem powinien być człowiekiem miłosiernym jak biblijny Samarytanin, który zmiłował się nad potrzebującym pomocy bliźnim. Za czynienie miłosierdzia zostaniemy wynagrodzeni na Sądzie Ostatecznym, ?Albowiem sąd bez miłosierdzia będzie temu, co nie czynił miłosierdzia; ale miłosierdzie chlubi się przeciwko sądowi.?(Jk 2,13)
Dobrych uczynków nie powinniśmy czynić na pokaz przed innymi ludźmi, gdyż Jezus nauczał: ?Kiedy zaś dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.? (Mt 6,3.4).Także i św. Franciszek nauczał, że nie powinniśmy chlubić się swymi uczynkami, ?bo sam najwyższy okaże nasze czyny tym, którym zechce.?(Nap 28,2). Ci zaś, którzy pomagają innym tylko po to, aby ich za to chwalono, otrzymali już swoją nagrodę.
W chrześcijańskiej dobroczynności nie liczy się to, ile uczynimy, lecz to w jakich proporcjach są te uczynki do naszych możliwości. Tezę tę doskonale obrazuje przypowieść o ubogiej wdowie, która oddała całe swoje utrzymanie na świątynię. Chrystus w słowach: ?Zaprawdę powiadam wam, ta uboga wdowa wrzuciła więcej do skarbnicy niż wszyscy, którzy wrzucali? (Mt 12,43) ocenił jej dar jako daleko większy od wielkich ofiar składanych przez tych, którzy nie musieli zdobywać się na wyrzeczenie.
Święty Paweł chcąc rozwinąć w Kościele korynckim umiejętność dzielenia się z potrzebującymi wskazuje tamtejszym wiernym, jako wzór do naśladowania wspólnotę macedońską, która także zdobyła się na wielkie wyrzeczenie. Macedończycy pomimo swojego głębokiego ubóstwa chętnie składali dary, ciesząc się z przywileju odrzucania najniezbędniejszych potrzeb własnych, aby dzięki temu wspomóc bardziej potrzebujących. Ich ofiarność była wynikiem poświęcenia się Bogu z całego serca. Poruszeni przez Ducha Bożego ?oddawali samych siebie najpierw Panu? (II Kor 8,5).
Jak zdobyć umiejętność dzielenia się z bliźnim? Powinniśmy dawać, dawać i jeszcze raz dawać, ale nie z tego co nam zbywa, gdyż tak czynią filantropowie, powinniśmy dawać całego siebie z sercem i dzielić się choćby najmniejszą naszą radością, zwracając uwagę na słowa Jezusa , który powiedział: ?Bardziej błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać?.(Dz 20,35). Nie zapomnijmy również, że ochotnego dawcę Bóg miłuje? (II Kor 9,7).
Św. Franciszek radzi, że aby nawzajem pomóc sobie w zdobywaniu nagród i błogosławieństw, jakich Bóg udziela za dobre uczynki wobec bliźnich z zaufaniem powinniśmy jedni drugim wyjawiać swoje potrzeby, aby tamci mogli je zaspokoić.(por. 1Reg 9,10). Także Paweł pisząc do Koryntian zaznacza, że:? Nie o to idzie, żeby innym sprawiać ulgę, a sobie utrapienie, lecz żeby była równość .Teraz więc niech wasz dostatek przyjdzie z pomocą ich potrzebom, aby ich bogactwo było wam pomocą w waszych niedostatkach i aby nastała równość.?(IIKor 8,13-14).
Jako naśladowcy Chrystusa powinniśmy radować się przywilejem objawiania w swym życiu miłosierdzia. Stałe uczestniczenie w darach Bożych, gdziekolwiek sprawa Boża czy potrzeby ludzkie wymagają naszej pomocy, nie doprowadzi nas nigdy do ubóstwa, gdyż ?Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy? (Przyp 11,24). Rolnik pomnaża swe ziarno, rozrzucając je. To samo można powiedzieć o dobroczyńcach. Dzieląc swe dobra, pomnażają swe błogosławieństwa ?Dawajcie, a będzie wam dane.? (Łk 6,38).
Dając, mamy pewność, że skarby nasze uprzedzają nas w pielgrzymce do Królestwa Niebieskiego. Jeśli chciałby ktoś zabezpieczyć swój majątek, niech umieści go w dłoniach noszących ślady ukrzyżowania. A jeśli chce ktoś korzystać ze swoich dóbr, niech użyje ich dla błogosławienia potrzebującym i cierpiącym. Jeśli chce ktoś zwiększyć swój stan posiadania, niech zwróci uwagę na słowa: ?Czcij Pana darami ze swojego mienia i z pierwocin wszystkich swoich plonów! I będą twoje stodoły wypełnione ponad miarę, a twoje prasy opływać będą w moszcz? (Przyp 3,9-10). Kto chce spożytkować swoje bogactwa dla celów egoistycznych, utraci je na wieki.

Nap- Napomnienia św. Franciszka
1 Reg - Reguła Niezatwierdzona św. Franciszka z Asyżu