Przystosowanie hoteli do potrzeb gości niepełnosprawnych

Przystosowanie hoteli do potrzeb
gości niepełnosprawnych

Obowiązek przystosowania hoteli jako obiektów ogólnodostępnych (budynków zbiorowego zamieszkania i użyteczności publicznej) wynika z przepisów prawa budowlanego oraz wymagań kategoryzacyjnych.

Ustawa różnicuje zakres przystosowania obiektów w zależności od tego czy budynek jest istniejący, czy nowy (przebudowywany). O zaliczeniu do danej grupy decyduje data uzyskania pozwolenia na budowę (data graniczna - 01.04.1995 r.). Dla budynków nowych wymagania są bardziej rygorystyczne (patrz załącznik nr 2 do rozdz.11).

W Polsce liczbę osób niepełnosprawnych szacuje się na ok. 14% ogółu ludności, w tym ok. 4 % o dużym stopniu niesprawności. Szacuje się, że ok. 100 tys. osób porusza się na wózku inwalidzkim. Rocznie przybywa niepełnosprawnych w granicach 0,25-0,30% ogółu mieszkańców. W tym zakresie odnotowuje się tendencję wzrostową, również wśród ludzi młodych, których częściowe niesprawności fizyczne w niczym nie ograniczają prawa i woli życia w pełnym zakresie. Wg Światowej Organizacji Zdrowia do grupy częściowo niepełnosprawnych zalicza się osoby w wieku powyżej 70 roku życia.

Rodzaje niesprawności:
• poruszający się wyłączenie przy pomocy wózka inwalidzkiego,
• poruszający się przy pomocy kul, protez, lasek i balkoników,
• niewidomi i niedowidzący,
• głuchoniemi i niedosłyszący,
• uczulenia, fobie i inne.

Wg Światowej Organizacji Zdrowia do osób niepełnosprawnych zalicza się osoby o naruszonej sprawności funkcjonalnej lub aktywności życiowej w stopniu utrudniającym pełnienie właściwych dla niej ról społecznych. Ustawa z dnia 28.06.1997 r. wprowadziła 3 stopnie niesprawności, tj.:
 znaczny - osoba o naruszonej sprawności organizmu wymagająca niezbędnej stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby wobec znacznie ograniczonej możliwości samodzielnej egzystencji;
 umiarkowany - osoba o naruszonej sprawności organizmu, zdolna do wykonywania zatrudnienia na stanowisku pracy przystosowanym odpowiednio do potrzeb i możliwości wynikających z niesprawności, wymagająca częściowej lub okresowej pomocy innej osoby w związku z ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji;
 lekki - osoba o naruszonej sprawności organizmu, zdolna do wykonywania zatrudnienia, niewymagająca pomocy innej osoby.
Goście hotelowi rekrutują się głównie z 3-ej i częściowo drugiej grupy niesprawności. Dodać należy, że niektórzy goście z tych grup oczekują w hotelu warunków do normalnego pobytu, często rodzinnego i bez akcentowanej izolacji. W hotelarstwie bazuje się na rozeznanym zakresie niezbędnego przystosowania do potrzeb gości poruszających się na wózku inwalidzkim, którzy w sposób najbardziej dotkliwy odczuwają występowanie wszelkich barier. To przystosowanie może być niekiedy przeszkodą w normalnej działalności handlowej. Z uwagi na niewielką liczbę takich jednostek oraz z reguły niepełne obłożenie wszystkich pokoi - ten argument nie powinien być podkreślany przez gestorów bazy. Elementy przystosowawcze powinny być w części ruchome - dostawiane w miarę potrzeby, względnie mieć uniwersalny charakter, a parametry użytkowe oraz estetyczne nie powinny wpływać ujemnie na samopoczucie innych użytkowników.
By w pełni zrozumieć zakres niezbędnego przystosowania należy dokładnie prześledzić możliwości antropometryczne i ergonomiczne gościa poruszającego się przy pomocy wózka inwalidzkiego. Wózek inwalidzki jest wyznacznikiem wielu parametrów w zakresie komunikacji poziomej, szerokości otworów, niezbędnego obszaru manewrowego itd.

Do podstawowych parametrów pionowych i poziomych charakterystycznych dla osób z poziomu wózka inwalidzkiego należą:

 maksymalny zasięg ręki (górny i dolny, boczny i w przód),
 wysokość osoby siedzącej i poziom linii wzroku,
 strefy czynności w ujęciu możliwym i maksymalnym.

Każdy obiekt hotelowy powinien posiadać zewnętrzną informację o zakresie przystosowania. Dotyczy to w szczególności:
 parkingu - stanowisko P dla indywidualnych środków lokomocji gości niepełnosprawnych (360x500 cm), zlokalizowane możliwie najbliżej wejścia głównego,
 poszczególnych pionów obsługowych i rozmieszczenia na działce terenowych elementów rekreacyjnych i innych węzłów obsługowych.

Istnieją możliwości posługiwania się specjalistycznym oznakowaniem przy pomocy tzw. piktogramów. Powszechnie stosowany symbol dostępności, przedstawiający osobę siedzącą na wózku, jest międzynarodowym znakiem prawnie zastrzeżonym, przyjętym na 16 Światowym Kongresie w Tokio w 1988 r.

Na drodze do wejścia głównego do recepcji nie powinno być żadnych barier technicznych w postaci schodów, stopni lub dużych nierówności. W przypadku ich występowania stosuje się dodatkowo pochylnie lub samoobsługowe podnośniki elektryczne. Nachylenie pochylni kształtuje się w granicach od 6 do 15% i zależy od jej długości oraz lokalizacji. Inne wymagania stawia się pochylniom występującym na zewnątrz bez przykrycia, a inne wewnątrz budynku lub pod dachem. W przypadkach występowania dużej różnicy stosuje się pochylnię dwubiegową z poziomym podestem o długości 140 cm. Istotną rolę odgrywają poręcze i uchwyty (założone na dwóch poziomach tj. 75 i 90 cm) wzdłuż pochylni, które powinny być przedłużone co najmniej o 30 cm na końcach biegów.
Poza osobami poruszającymi się na wózku inwalidzkim należy uwzględniać również potrzeby i możliwości gości poruszających się samodzielnie z określoną dysfunkcją kończyn dolnych. Dla tej grupy użytkowników należy przewidywać w każdym przypadku poręcze wzdłuż schodów, których uchwyty powinny uwzględniać ew. dysfunkcję kończyn górnych.

Drzwi wejściowe, a szczególnie przedsionek powinien uwzględniać gabaryty wózka, niezbędną przestrzeń manewrowa, a przy stosowaniu automatycznego systemu - przewidzieć wydłużony czas zamykania i otwierania. Jedno stanowisko w recepcji powinno być odpowiednio obniżone i cofnięte, by istniały warunki do wygodnego podjazdu wózka inwalidzkiego oraz obsługi. Telefon ogólnodostępny, tablice informacyjne oraz inne elementy wykończenia i wyposażenia muszą uwzględniać potrzeby gości o różnym stopniu niepełnosprawności.

Dla gości z wadą wzroku stosuje się niekiedy karty menu opracowane pismem Braille'a, mapę plastyczną całego hotelu i przystosowanych j.m. Punktowe oznaczenia numerów pokojów i innego typu udogodnienia umożliwiają samodzielne poruszanie się po danym obszarze. Dla osób o zmniejszonym zakresie widzenia kontrastuje się odpowiednio elementy posadzkowe, ścienne, przejścia, różnice poziomów, krawędzie l skrajnie, intensyfikuje się w niektórych zespołach oświetlenie, uczytelnia informacje wizualne i rozmieszczenie wszelkiego rodzaju wyposażenia pomocniczego. Osobom z wadą słuchu przychodzi z pomocą sprzęt elektroniczny w postaci telekomunikatorów przetwarzających impulsy nadawane na specjalnych aparatach telefonicznych. Instalacje sygnalizacyjne, czy nawet przetwarzanie zwykłego pukania do drzwi lub dzwonka telefonicznego na sygnały świetlne, powinny uwzględnić ograniczony zasięg lub wręcz niedocieranie przekazu fonicznego.

Przystosowane j.m. powinny posiadać specjalną sygnalizację alarmową, połączoną z węzłami porządkowo-dyżurnymi i czasowym automatycznym przełącznikiem na zespół recepcyjny.
Pokoje powinny być lokalizowane w części parterowej lub w niższych kondygnacjach mieszkalnych, z zapewnieniem specjalnych warunków ewakuacyjnych.

W przypadku lokalizacji pionu pobytowego na wyższych kondygnacjach - urządzenia dźwigowe powinny być odpowiednio przystosowane do swobodnego przemieszczania się gości na wózku inwalidzkim. To przystosowanie polega w szczególności na uwzględnieniu:
o odpowiednich gabarytów kabiny dźwigowej, w tym: szerokości otworu - 90 cm, głębokości umożliwiającej swobodne umieszczenie wózka i osoby towarzyszącej,
o wydłużonego czasu otwierania l zamykania drzwi,
o możliwości zasięgu tej grupy użytkowników do panelu sterowniczego (wewnątrz i na zewnątrz kabiny),
o czytelnej informacji o pracy dźwigu,
o dodatkowego składanego siedziska oraz poręczy w kabinie.

Przystosowanie j.m. powinno zaczynać się już od drzwi wejściowych (klamka - zamek) i być odczuwalne w przedpokoju (szafa; wieszaki, włączniki), w pokoju (rozmieszczenie wyposażenia meblowego) i w węźle higieniczno sanitarnym. Korzystanie z odpowiednio dobranego osprzętu i obiektów sanitarnych, właściwych zabezpieczeń pozwalających na samodzielne załatwianie wszystkich czynności fizjologicznych i higienicznych, nie powinno osobie niepełnosprawnej nastręczać żadnych trudności.

Główne zasady prawidłowego przystosowania j.m. to:

 uwzględnienie odpowiedniej powierzchni komunikacyjnej i manewrowej (pełny obrót wózka-śr.150 cm) zapewniającej dostęp do wszystkich elementów wyposażenia związanych z funkcją: wypoczynku nocnego, wypoczynku dziennego, pracy, przeprowadzania zabiegów higieniczno-sanitarnych;
 zapewnienie swobodnego korzystania z wyposażenia uzupełniającego tj. wewnętrznych i zewnętrznych środków łączności;
 stworzenie warunków pełnego bezpieczeństwa, likwidacja wszelkich znamion izolacji i odcięcia od świata zewnętrznego;
 uwzględnianie również innych niesprawności wynikających z wieku i związanych z tym naturalnych ubytków dotyczących: wzroku, słuchu, mniejszej refleksyjności. mniejszego obeznania z nowoczesną techniką, ograniczoną sprawnością fizyczną itd.

W średniej wielkości, a szczególnie w dużych hotelach, lokale gastronomiczne rozmieszczone są na różnych poziomach, nie wyłączając ostatniej i podziemnej kondygnacji. Zakładając pełną dostępność do wszystkich punktów obsługowych, w tym również do lokali rozrywkowych, należy przewidzieć odpowiednio wydzielone i przystosowane do potrzeb gości niepełnosprawnych dźwigi osobowe.
Zakres przystosowania w omawianym pionie sprowadza się z reguły do:

• pełnej dostępności do wszystkich lokali poprzez likwidację wszelkich barier technicznych, takich jak: progi, wąskie przejścia i przejazdy, schody, brak powierzchni manewrowej, niewłaściwe oznakowanie i oświetlenie itd.;
• zapewnienie co najmniej 1-go stołu (4-osobowego) przystosowanego do potrzeb gości niepełnosprawnych;
• posiadania możliwości zwiększenia liczby przystosowanych miejsc gastronomicznych poprzez dodatkowe nakładki na stoły o podstawowych gabarytach wymiarowych lub poprzez zastosowanie innych rozwiązań;
• stosowanie stołów o "talerzowych" podstawach, pozwalających na głębszy podjazd wózka inwalidzkiego;
• przy przystosowanych stołach umieszczenie dodatkowych uchwytów pozwalających na odstawienie laski, kul i ew. innych pomocy stosowanych przez osoby chodzące z dysfunkcją kończyn dolnych.

Pion wielofunkcyjny i usług specjalnych powinien być również przystosowany do potrzeb gości niepełnosprawnych. Dodać należy, że liczba uczestników niepełnosprawnych uczestniczących w organizowanych przez hotel sympozjach, seminariach, szkoleniach itp. stale wzrasta i udział ich ma coraz większe znaczenie.

Przystosowanie tego pionu, ze względu na zmienność aranżacyjną, różne formy obsługi oraz indywidualny charakter imprez stwarza niewątpliwie dodatkowe trudności.

W małych zakładach hotelarskich podstawowe i uzupełniające zespoły są obsługiwane przez jeden węzeł wejściowy. W hotelach średniej wielkości pion wielofunkcyjny i usług specjalnych łączy się z reguły z węzłem wejściowym obsługującym pion żywieniowo-gastronomiczny. W dużych kompleksach hotelarskich o profilu kongresowym wydziela się specjalny podjazd wraz z parkingiem i z oddzielnym wejściem dla tej grupy użytkowników oraz specjalny węzeł recepcyjny dla VIP.

Generalnie zasady dotyczące przystosowania w pionie wielofunkcyjnym w niczym się nie różnią od już omówionych, a dotyczących innych zespołów obsługowych. Do indywidualnych elementów przystosowawczych należą:

 dodatkowe instalacje i osprzęt, wzmacniające odbiór fonii (indywidualne aparaty lub inne formy regulowanej głośności w zależności od potrzeb odbiorcy),
 dodatkowe ciągi ewakuacyjne, lub inne formy zabezpieczeń osób niepełnosprawnych w warunkach zwiększonego zagrożenia ze względu na liczebność uczestników dużych imprez itp.
Lokalizacja wydzielonych miejsc przeznaczonych dla uczestników niepełnosprawnych zależy w dużej mierze od ukształtowania podłogi. Najkorzystniej jest wydzielać miejsca dla tej grupy użytkowników w pierwszym rzędzie względnie w wydzielonym aneksie w pobliżu drzwi.

Do hotelowego programu i oferty handlowej wprowadza się coraz powszechniej usługi w zakresie:

 odnowy biologicznej,
 czynnego wypoczynku,
 zabawy i rozrywki.

Pion rekreacyjny jest trudny do przystosowania ze względu na bardzo zindywidualizowane potrzeby, zmniejszony zakres samoobsługi wynikający z reguły z ograniczeń sprawnościowych i zdrowotnych.

Rola minirecepcji urządzanej przy tym zespole w odniesieniu do osób niepełnosprawnych nabiera szczególnego znaczenia - uzyskuje się tu informację o możliwościach i zakresie korzystania z poszczególnych urządzeń oraz niezbędnym dodatkowym zabezpieczeniu. Korzystanie z sauny, basenu kąpielowego, siłowni itd. jest możliwe wyłącznie w jednostkach przystosowanych i pod nadzorem personelu obsługowego. We współczesnym hotelarstwie rozbudowuje się zakres usług fizykoterapeutycznych, a w szczególności: naświetlanie, hydromasaże, specjalistyczne kąpiele, terapie prądami interferencyjnymi (jonoforeza, diadynamik, utradźwięki, terapuls, magnetron) itd. Zakres dostępności tych zabiegów oraz specjalistyczne wyposażenie powinny wynikać z odrębnych opracowań i konsultacji.

Bilard, tenis stołowy z wolną przestrzenią pozwalającą na swobodne manewrowanie wózkiem, kręgielnie z automatycznym podajnikiem kul - to sposoby zapewnienia czynnego wypoczynku gościom niepełnosprawnym.

Zestaw urządzeń terenowych, które stosunkowo łatwo przystosować do tych potrzeb to:

 minigolf (konieczne podjazdy do wszystkich stanowisk),
 pomosty widokowe i obserwacyjne stałe i sezonowe,
 stanowiska do wędkowania przybrzeżne i na specjalnych pomostach,
 podjazdy i stanowiska umożliwiające konną jazdę,
 wydzielone stanowiska na widowniach,
 grill terenowy,
 aneksy wypoczynkowe z wodą, zielenią.

Wymienione elementy związane z racjonalnym zagospodarowaniem czasu wolnego mogą i powinny być dostępne dla wszystkich bez żadnych progów technicznych. Przy rozmieszczaniu terenowych urządzeń należy dążyć do tworzenia zespołów integracyjnych dla tej mini-społeczności, przebywającej okresowo w "domu poza domem".

Po spełnieniu wymagań minimalnych (kategoryzacyjnych, przepisów prawa budowlanego) o atrakcyjności, dostępności, zakresie wyposażenia omawianego pionu decyduje również inwencja, wyobraźnia oraz profesjonalizm kadry zarządzającej obiektem.